Maand: januari 2002


  • Het filmfestival in Rotterdam doet mij denken aan vervlogen tijden. Goede tijden, donkere zalen, fel daglicht bij buitenkomst, vierkante ogen, flesjes water, geplette broodjes en riante stoelen. De goede nostalagie druipt er van af, en het allerfraaiste ervan is: het gebeurt elk jaar weer. Elk jaar meer goede herinneringen en een heerlijk gevoel.

    De films waarvan ik eerder verhaalde dat ik die zou gaan zien, klopten niet helemaal. De eerste film wel. De Aap (in de enige echt slechte zaal van het festival – Venster 1) was het derde deel van een drieluik over een jongen die opgroeit in Kirgizië. Het mooie van het filmfestival is dat ik nu weet dat de mensen in Kirgizië er blank, Aziatisch, en zwart uitzien, dat ik weet dat de meisjes korte broeken dragen omdat het er warm is, de jongens er zeer trendy gekleed uitzien, dat er redelijke rijkdom is en dat jongeren er anno 2001 dansen op Venus van Shocking Blue. Verder nogal fragmentarisch, weinig diepgaand, maar prachtige plaatjes.

    De tweede film was Tirana Year Zero. Voor topologisch wijze mensen verraadt de titel het land van herkomst reeds. Het mooie van het filmfestival is dat ik nu weet dat er van de vier miljoen inwoners in Albanië sinds de val van het dictatoriaal bewind in 1990 ongeveer 1,1 zijn geëmigreerd naar het Westen (vooral Italië en Frankrijk). Deze film ging over een man van ongeveer mijn leeftijd die juist niet wilde emigreren, trots was op zijn vaderland en daar een bestaan op wilde bouwen. Maar waarom hij ineens zonder iets uit te leggen zijn vriendin verliet, aan een zuidelijke Albanees strand lag, en er een Franse topless journaliste opdook, snapte ik niet helemaal. Wederom mooie plaatjes.

    Derde film, Strike a Light, was, zoals de regisseuse het uitlegde, geen videoclip, geen film en geen documentaire. Waarmee ongeveer alles inderdaad gezegd was. Het was een beetje van alles wat, en een beetje van alles niets. Vrouwen uit New York vertellen over hun verhouding ten opzichte van de man in het algemeen. Met de vrouwen in de film kon ik me geenszins identificeren, als man zou ik een regelrechte hekel krijgen aan het vrouwelijk deel van de mensheid, en de tekst was zowel moeilijk te volgen als niet bijster interessant. En natuurlijk werd ze lesbisch aan het eind. Het was tenslotte een Amerikaanse, niet-commerciële film.

    De laatste film was inderdaad de nieuwe Coen brothers film en maakte de vorige film meer dan goed. Prachtig hoofd van Billy Bob Thornton, prachtige beelden, prachtige wijsheden over het leven en dan toch lekker niet, ruimteschepen en, nou, u moet eigenlijk zelf maar gaan kijken. Want die redt de bioscoop in ieder geval.

    Zondag nog vijf films en volgend jaar meer dagen vrijnemen. Mmm. ๐Ÿ™‚


  • Trots, en dank ook aan u. Ik zal de prijs (eeuwige roem, tenminste voor een jaar) koesteren! En tevoorschijn halen in tijden van wanhoop. En in tijden van nu ervan genieten.


  • Dag vrij! Op het programma:
    De Aap.
    Y tu mama tambien.
    Variola Vera.
    en als uitsmijter met dubbele dooier dan eindelijk:
    The Man Who Wasn’t There.


  • Op de roltrap stond een Hele Dikke Vrouw. Ze droeg een zwarte nepleren broek, met een zwarte nepleren jas. Een wit doorschijnend T-shirt kwam onder haar jas vandaan en kleurde mooi bij haar sportsokken die door de te korte broek prominent in beeld waren. In haar linkerhand een volle Leen Bakker tas, in haar rechterhand een Zeeman tasje. Ze wilde graag sneller reizen dan de roltrap, wachtte niet totdat hij haar automatisch zou brengen, maar liep tegelijk met de opwaartse beweging naar boven.
    Dat ging niet makkelijk. Ze was erg groot en haar gewicht speelde haar parten. Met de twee tassen in haar handen was ook de coördinatie zoek. De goedkope vaalgele gympjes aan haar voeten boden geen steun. Ze verplaatste haar ene voet naar een trede hoger en wankelde naar haar andere heup. Ze raakte een klein beetje uit balans en botste met haar bovenbeen tegen de rand van de roltrap – haar Leen Bakker tas nog net in veiligheid gebracht. Eerst een duwtje aan de ene kant, maar toen ze haar lichaam geschrokken gecorrigeerd had, ook een duwtje aan de andere kant. De hele breedte van de roltrap werd door haar in beslag genomen. Ze had duidelijk haast om boven te komen, maar ze schoot niet erg op. Na de helft van de af te leggen afstand bleef ze toch staan. Haar tasjes hingen inmiddels aan haar polsen en haar handen klemden zich vast aan de zwarte roltrapband.

    Boven aan de trap stond een mannetje. Niet zo groot, vrij iel, ongeschoren, in een spijkerjasje. Ik had hem eerst helemaal niet gezien vanwege het grote lichaam van de vrouw, maar hij had zijn handen uitgestoken. Hij lachte.
    De vrouw was boven aangekomen. De man pakte haar tassen en stelde haar lachend gerust. Hij gaf haar een zoen op haar mond. Zij haalde haar handen door haar bezwete haar en begon honderduit te vertellen over haar belevenissen van die dag. Hij liep lichtvoetig naast haar over het perron, keek haar af en toe aan terwijl hij de weg voor haar vrijmaakte, ging even later in de metro met een liefdevol oor naast haar zitten, en luisterde.


  • Chagrijnig, uitgewrongen, opgekookt en gedesillusioneerd over het leven kwam ik de trap opgesjokt op mijn werk. Een mij onbekend meisje keek mij met grote ogen aan. Mijn collega zei: ‘Merel, dit is onze nieuwe medewerker Eva. Eva, dit is Merel, altijd vrolijk, altijd blij, maakt altijd grappige grapjes, kan je gerust bij aankloppen als je wat wil vragen’. Ik zei: ‘Dag Eva, ik ben Merel, ik ben chagrijnig, uitgewrongen, opgekookt en gedesillusioneerd over het leven’.
    Ze lachte met haar hand voor haar mond over mijn grappigheid. Humpf. Ik was hier toch heel serieus. Wat nu? En ach, waarom ook niet. Vijf minuten later was ik vergeten dat ik chagrijnig was, uitgewrongen, opgekookt en gedesillusioneerd over het leven. Ik haat aangeboren optimistische levensinstelling.
    ๐Ÿ™‚


  • Gisterenochtend werd ik wakker van mannen op straat in oranje pakken die bezig waren de straat te effenen vanwege het hoge bezoek aanstaande zaterdag. Alle enigszins losse stenen die ik in de afgelopen zeven jaar in mijn straat had zien liggen, en waar nooit iets aan werd gedaan, werden gisteren verwijderd, verplaatst, vervangen, vergeten. Er werden borden geplaatst met het parkeerverbod erop aangegeven, blauw met geel, met grote letters. De parkeerbordjes werden met een ijzerdraadje vast gemaakt aan de hekken langs de kant.

    Dinsdag is vuilnisophaaldag. Alsof de straat massaal was uitgelopen om haar vuilnis nu alvast buiten te zetten omdat het vrijdag ineens niet mag deze week, stond de straat vannacht vol met vuilniszakken.

    Vanochtend bij het ontwaken trof ik een straat vol troep. Vuilniszakken liggen her en der verspreid over het wegdek en de stoep, opengescheurd, het vuil eruit. De parkeerbordjes zijn van de hekken losgeraakt en liggen verlamd tegen bomen aan, het houtje waar ze eerst op leunden geknakt. De paaltjes die waren geplaatst om de nieuwe stenen af te bakenen, zijn meters opgeschoven. De nieuwe stenen liggen niet meer zo mooi op hun plaats. Mijn lieve fiets weerloos op de stoep, op het het roze barrel van mijn buurmeisje. Mijn vuilnisbak opengevallen, mijn balkon een zooitje.

    Ik denk dat de Argentijnse mistral vannacht haar zegje heeft gedaan over het aankomend huwelijk. Maxima kijkt de laatste dagen helemaal niet blij. Er is een scheiding op komst.


  • Jemig. Liep ik dit weekend nog met Ronja de Roversdochter te leuren naar iemand die er nog nooit van gehoord had, lees ik net ineens (pas) dat Astrid Lindgren dood is. Vier-en-negentig jaar geworden, dat is niet slecht, maar toch voelt het gek en geeft het maar weer eens aan hoe betrekkelijk het leven is. En hoe je misschien beter de dag kan plukken in plaats van af te wachten tot het ooit zal gaan gebeuren. Ik word er bijna filosofisch van, op mijn oude dag.

    Note to self: Moet oppassen dat ik voor mijn 27e geen oud en verbitterd wijf geworden ben.


  • Welnu.
    Dat ging in het geheel niet volgens plan en verwachting. Ik ga nooit meer, ik laat me nooit meer, ik doe nooit meer.


  • Martinitoren, Grote Markt, ActieReactie, Koek (Oude Wijven), Museum, Peerd van Ome Loeks, A-Kerkhof, Familie, Herestraat, Pe Daalemmer en Rooie Rinus, Ede Staal, Noorderslag, Vera, Oosterpoort, Grand Theatre, Drie Gezusters, Helpman, nieuwe hal Centraal Station, Bert Visscher, Zwolle, Meppel, Hoogeveen, Beilen, Assen, Haren, eindpunt van deze trein, er gaat niets boven, moi, me dunkt, pannenkoekenschip, Jean Pierre Rawie, Rutger Kopland, RUG, FC.


  • Gisteren fietste ik voor het eerst in Almere. Normaalgesproken doe ik alles daar noodgedwongen lopend, maar nu moest ik wat verder weg en een collega van mij was zo aardig om haar fiets aan mij uit te lenen. Het was wel een oud ding, zei ze. Het oude ding was vergeleken met mijn stadsbarrel een waar paradijs. Handremmen, geen wrijving, tikketik horen als je achteruit trapt. Inclusief kinderzitje, dus ik waande me zelfs nog even moeder.
    Bij mijn werk ging ik linksaf, stukje rechtdoor, busbaan over, wat is fietsen toch fijn, grote markt over, kruispunt, rood stoplicht. Ik stond klaar in de starthouding om op mijn supersonische fiets weg te scheuren op het moment dat het stoplicht een groen schijnsel zou vertonen. Ik zette me schrap, mijn handen stevig om de handvatten geklemd.
    Plotseling bemerkte ik dat de weg waar ik op stond en het stoplicht waar ik op stond te wachten enkele maten groter waren dan ik in Amsterdam gewend ben. Het kruispunt voor me leek wel een kruispunt op een autoweg. Ik keek naar achter. Een auto stond achter me te wachten en de automobilist keek me vragend aan wat ik daar deed. Ik keek naar links en zag verderop wat schoolkinderen fietsen.
    Een fietspad! Ik stond op de autoweg! Het fietspad was in dezelfde kleuren steen aangelegd als de stoep en ik had het helemaal over het hoofd gezien. Ik draaide me om, zo goed en kwaad als dat met een stilstaande fiets gaat, verontschuldigde mij ten opzichte van het doorgaand verkeer en kroop beschaamd het fietspad op.
    Even later was ik een beetje verdwaald. Min of meer expres, denk ik, om nog even wat langer van de frisse lucht en de frisse fiets te kunnen genieten voordat ik mij weer in mijn werkhok zou moeten terugtrekken. Ik fietste een woonwijk in en kwam terecht in precies een buurt waar ik ben opgegroeid: lage rijtjeshuizen met een pleintje met garages en een stuk groen in het midden met wat verdwaalde speeltuinartikelen. Een bal, een resonerende garagedeur, een springtouw en stoepkrijt – het was er allemaal. Alleen was dit Almere en was ik hier nog nooit geweest. Ik bekeek de moeders die zo oud waren als ik en hun kroost dat rondtuimelde en schietspelletjes speelde. Hun wereld niet groter dan dit pleintje. Ik zag de kinderen over twee jaar bij elkaar aanbellen en aan de ouders vragen of Henk mocht komen buitenspelen. Henk zou eerst zijn eten moeten opeten en zou zich daarna vol overgave storten op een spelletje blikkietrap. Die boom aan de linkerkant leek me uiterst geschikt om je achter te verstoppen.

    De wegen liepen dood en ik moest tussendoor, tussen twee garages door, weer terug naar het fietspad. Op het fietspad herkende ik meteen waar ik was. Terug naar werk.

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)