Maand: december 2002


  • Een blik op de klok en een blik op de BNN site leren mij dat ik de winnaar ben van de I-book!
    Hoera!
    Dank allen!

    Update 2 jan, 11:45 uur:
    de I-book is mij inmiddels door BNN verzekerd! Morgen verder.


  • Mijn log is het jaar heelhuids, zonder kleerscheuren en weinig gaten doorgekomen.
    Van de 365 dagen heb ik 10 dagen niet gelogd. Sorry daarvoor. Maar er blijven 355 dagen leesvoer over. Soms denk ik dat het een ziekte is. Maar eerder zie ik het als een goedgekozen hobby: het kost me nauwelijks moeite en ik krijg er veel voor terug. Dank daarvoor.

    Oudjaar is een gepast moment om de mensen die dit allemaal mogelijk hebben gemaakt, te bedanken. De eerste oudejaarsdank gaat uit naar de man die merelroze.com kado gaf. Ik presenteer:

    Walter van den Berg!
    (Een boomlange, kale, wat schuchtere jongen in smoking komt de lange trap af. Hij geeft me een grotemannenknuffel, een zoen en verdwijnt vervolgens ergens achter me).

    Daarnaast werkt mijn hele website door het ideale weblogtool Pivot, ontsproten aan het geniale brein van….

    Bob den Otter!
    (Een stoere gozer komt relaxt en nonchalant van de lange trap af. Hij springt het laatste stukje. Geeft mij een schouderklop en kijkt met vrolijk gemoed de zaal in)

    En als laatste, zeker niet als minste, wil ik graag mijn vrienden bedanken die mijn (inmiddels redelijk zware) site in de lucht houden. De mannen van….

    Unsavoury.net!
    (Twee mannen, of zijn het nou jongens, komen de trap af, de een met dikke baard en zwart jasje op spijkerbroek, de ander in een Paul Smith pak. Bij de microfoon aangekomen doen ze een beetje als een volwassen Beavis and Butthead).

    En als allerlaatste wil ik natuurlijk mijn lezers bedanken, oh, waar zou ik zonder jullie zijn, voor een mooi 2002. Een beetje een raar jaar, een overgangsjaar lijkt het wel. Met veel moois en ook veel naars en politieke spelletjes en beroemde doden.
    Opdat het in 2003 alleen nog maar mooier mag worden!

    (applaus. exit.)


  • Onthaasten. Na elf en een halve maand racen, rennen en rouwdouwen, besloot ik de laatste dagen van het jaar te onthaasten. Rust, geduld en groot aanpassingsvermogen waren hiervoor nodig.
    Stoplichten werden stoplichten als zij op rood stonden. De grenzen van het fietspad werden in ere gehouden. Inhalen mocht niet. Vooral dat laatste vereiste een grote mate van zelfdiscipline.

    Op weg naar mijn werk kom ik talloze stoplichten tegen. Ik bleef rustig wachten, een complete chaos veroorzakend achter mij, omdat ik zonder enige aankondiging stopte voor een rood licht. Scheldende mensen, of ik dat normaal vond, zomaar stoppen voor rood licht, stoeprijders, zebrapadfietsers. Ik wachtte geduldig tot het licht op groen sprong.

    Ik fietste achter een oude vrouw. Ze fietste langzaam. Ze fietste zo langzaam dat ik moeite had mijn evenwicht te bewaren. En mijn geduld. Ik wilde inhalen, ik wilde schreeuwen dat ze op moest schieten, dat dit tempo bijna gevaarlijk was, dat ik op deze manier niet kon onthaasten. Maar, nee. Geduld. Tergend langzaam. Trap. Trap. Inademen. Uitademen. Wat een mooie omgeving. De mevrouw sloeg af. Geweldig.

    Mijn benen spanden zich aan om de stress, veroorzaakt door het langzame fietsen, eruit te trappen. Heerlijk hard trappen, sprintje trekken, slalom maken. Maar al snel stuitte ik op een rood stoplicht. Op een kruising waar bijna geen stoplicht had hoeven te zijn.

    21, 22, 23.

    Groen. Man in zicht. Een grote man, zo groot dat ik mezelf op moest richten om over hem heen te kijken. Hij belemmerde mijn uitzicht. Ik wist niet dat grote mannen van zijn leeftijd zo langzaam konden fietsen. Hoewel ik alleen zijn rug zag, vermoedde ik dat hij zijn mond open had hangen. Zijn rug ging gestaag mee met zijn trage trapbeweging. Op zijn achterop had hij een rugzak onder de snelbinders geschoven. Fjällräven. Fjällräven Kanken. Ik kon alleen maar aan een ernstige ziekte denken en die op hem projecteren. Schiet toch op! Ik probeerde hem met mijn gedachten vooruit te duwen, harder, sneller, afslaan desnoods. Ga weg! Maar hij bleef voor me rijden. Ik kreeg een ontzettende hekel aan de rug van deze man, aan de krullen die onder zijn muts uitstaken, aan zijn loszittende achterspatbord. Na enkele minuten haatte ik hem met volle overgave. Ik werd door iedere jandoedel ingehaald.

    De rest van de weg naar mijn werk hing ik achter deze man. Ik ging bij mezelf na wat dit deed met mijn hartslag, mijn spieren, mijn humeur. Dit was zelfkwelling van de hoogste orde. Dit was een onmenselijk drama. Toen ik op mijn werk aankwam, moest ik eerst onthaasten van het onthaasten. Uitblazen van mijn stressvolle tocht. Wat een ramp, dit.

    Onthaasten op de fiets is niet goed voor mij. En daarmee zeker niet voor anderen.


  • Er waart een spook door het land. Het heet de Meezingbioscoop. Het zorgt ervoor dat mensen zich belachelijk aankleden en uitgelaten in groten getale meezingen met hun favoriete film. Gisteren werd ik door drie aanhangers van dit geloof ontvoerd naar de Meezing Grease in Bellevue Cinerama.
    [[image:images/greaseklein.gif:inline]]
    Hoewel ik eigenlijk nogal sceptisch sta tegenover dit soort massale meezingpraktijken, beviel de avond me bijzonder goed. Bij de deur kregen we een tasje met attributen zoals een fluitje, een vlaggetje, een zakdoekje (te gebruiken tijdens Hopelessly Devoted To You, om mee te zwaaien of je tranen mee te deppen), en foto’s van onze helden Sandy en Danny. Ik was bijna de enige die niet verkleed was, waar ik meermalen op aangesproken werd.

    En dan meezingen maar. Ik was drie jaar oud toen de film gemaakt werd. Maar als 8-jarig kind zat ik elke tussendemiddagpauze bij vriendinnetje C. thuis omdat zij al een videorecorder had. En de band had van Blue Lagoon en Grease. Onze tussendemiddagpauze was natuurlijk niet lang genoeg om de hele film te zien en dus spoelden we de stomme stukjes door.
    Ik bleek de teksten van Grease heel willekeurig en heel fonetisch te kennen, en ook hele delen uit de film vergeten te zijn. Wat is die Sandy een troela zeg, en die Danny een sukkel. Eigenlijk had ik nog het meest met degene die ik vroeger verschrikkelijk vond: Rizzo.

    Vandaag ben ik schor.


  • Van mijn oudtante Ali is nog maar 1 meter 35 over. Ze was altijd al klein, maar nu lijkt ze te zijn gekrompen tot minieme hoogte. Ze is 86 en heeft geen zin meer in het leven. Alle familieleden van haar generatie zijn de afgelopen jaren dood gegaan, net als haar vriendinnen. Het is niet makkelijk haar zo te zien. Vroeger was ze onze favoriet: een vitale vrouw in een huis met een enorme tuin die zij zelf helemaal onderhield.
    Nu is daar niets meer van over. 

    Voor het kerstdiner begon, was ze al aan het mopperen. Omdat ze weinig meer hoort, maar niemand weet hoeveel, kon ze de snelle conversaties niet verstaan. Soms vertaalde iemand een stukje tekst naar iets wat zij wel kon verstaan, en dan knikte ze ernstig.

    Toen ze het voorgerecht kreeg, riep ze meteen dat ze dat niet wilde hebben. Dat vind ik vies, zei ze, met een afkeurende blik naar wat er op haar bord lag. Even later peuzelde ze het met veel enthousiasme op. Wijn mocht ze niet hebben, maar bij het tweede glas dronk ze er gulzig van. Ze klaagde over haar stoel, de kussens zaten niet goed, maar een andere wilde ze niet hebben. De gesprekken vlogen om haar heen, ze zette haar bril af en wreef over haar slapen. Maar toen een glas wijn dreigde om te vallen, onderschepte zij het met een katachtige, snelle reflex. Go, tante Ali.

    Ik vond het moeilijk om ermee om te gaan. Omdat ik wist hoe ze vroeger was, maar ook omdat tegenover haar een bijna-leeftijdgenoot zat die zichtbaar plezier had aan onze tafel. En omdat ik vreesde dat ik net zo zou worden als zij, omdat ik haar tegelijkertijd zo goed begreep.
    Aan het eind van de avond zei ze een fijne avond gehad te hebben en drukte ze mij op het hart haar gauw weer eens te bellen.


  • Doel van tweede kerstdag, wederom uitslapen, is bijzonder goed gelukt. Net wakker, zonder tussendoor ook maar even wakker te zijn geweest.
    Met dank aan het weer dat mijn slaapkamer zo donker hield dat mijn onderbewuste vast dacht dat het nog vroeg in de ochtend was. Zo is deze tweede kerstdag alweer bijna voorbij!
    Wat er van rest, wordt bijna helemaal opgeslokt door een gezellig en lekker kerstdiner met de familie. Dan zal ik toch mijn pyjama uit moeten, maar dat is meer dan de moeite waard.
    Prettige donderdag!
    Op naar het nieuwe jaar!


  • Ohja, voor wie het nog niet wist en het toch eventueel leuk zou vinden: wanneer u op de kerstmuts of het Blog40 icoontje klikt en mij een 10 geeft, en u doet dat de komende dagen dagelijks, dan is er een kans dat ik op 1 kom te staan. Boel dank!
    Spannend!


  • Kerst is de tijd van de psychiatrie, zei vriendin S. die op de Eerste Hulp van het ziekenhuis bij mij om de hoek werkt. Het grootste aantal zelfmoorden, pogingen tot zelfmoord, en depressieaanvallen in het jaar.
    Vriend W., die zo’n beetje vergeten was dat het kerst was, zei: ‘Ohnee, dan wil ik morgen Netspanning spelen en is er helemaal niemand anders die inlogt!’

    Dat mensen kerst opgedrongen gezelligheid vinden, dat snap ik, maar erger is dat mensen die niets doen / kunnen doen met kerst zo’n meelijwekkende blik kunnen verwachten dat je er spontaan depressief van wordt.

    Ik ga dit jaar niets doen op eerste kerstdag (meelijwekkende blik). Of nee, dat is niet waar, ik ga boel doen. Maar alles met niemand, lekker alleen. Ik ga uitslapen (gelukt!), een pijlenschema in de gids maken hoe ik moet zappen van kerstfilm naar andere B-film, naar eindejaarsquiz, naar videoband met Kerstspecial van All You Need is Love van gisteren. Ik heb gisteren walgelijk veel (te veel) lekkere dingen in huis gehaald: tapenade, mozzarella, pesto, kerstomaatjes, rucola, toost met basilicum en olijfolie, avocado, franse kaasjes, chippies, lekkere wijn. En als ik daar geen zin in heb, heb ik melk met een pizza uit de oven. En ik ga een paar kerstkaarten schrijven. Dat is inderdaad wat laat, maar het gaat mij vooral om het gelukkige nieuwjaar.

    Het is een van de weinige dagen dat ik geheel en al zonder schuldgevoel helemaal niets mag doen. Zonder te denken dat ik de dag eigenlijk nuttiger had kunnen besteden. Had moeten besteden. Zelfs het weer is zo van slag dat ik me er niet schuldig over voel dat ik binnen ga coconneren. Ik doe lekker alleen waar ik zin in heb. En ik heb er nu al zin in!
    Mocht ik door de overvloed aan kerstsfeer op de buis toch enige melancholie voelen opkomen – soi. Het blijft gewoon een woensdagavond.

    Ik wens u allen een heel prettige woensdagavond! Laat u niet gekmaken. En geniet.


  • Prachtig citaat van Shakespeare, uit The Tempest, akte 4, scene 1, kwam via de mail onder mijn ogen.

    ‘We are such stuff as dreams are made on, and our little life is
    rounded with a sleep’


  • Er klopte iets niet. Het perron was nagenoeg leeg. Een dame met een rode jas snoot haar neus. Een krantlezende man, drie moeders met kinderen. Geen omroepberichten, geen rode lettertjes onder de vertrektijd van de trein. Een ochtendspits zonder mensen.

    Utrecht Centraal. In al die tijd was de trein nog nooit op tijd gekomen. Welk tijdstip van de dag dan ook, treinen in Utrecht zijn altijd te laat. Perrons worden verwisseld, wagons worden afgekoppeld, nieuwe wijzigingen volgen elkaar in hoog tempo op in neonletters in de grote hal.

    Vier minuten voordat de trein zou vertrekken, kwam de gele rups in de verte aan. Te vroeg. De mensen op het perron keken elkaar aan. Vol ongeloof. Klopt dit wel? Dit is de verkeerde trein. Hij zal het perron voorbij rijden. Maar de borden bleven ongewijzigd, en de machinist bevestigde de eindbestemming. Voor het eerst wachtte ik op Utrecht Centraal in de trein, in plaats van op het perron.

    De trein was vrijwel leeg, en voor de rest gevuld met kinderen op vakantie, klaarwakker met slapende mama’s op weg naar oma’s. Bij aankomst op Amsterdam Centraal hadden we nog steeds geen vertraging.
    Een beetje een onwerkelijke dag, dit.

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)