Ik heb een manier gevonden om de wereldvrede te bespoedigen.
Op kleine schaal natuurlijk, te beginnen bij mijn actieradius.
Maar als iedereen het idee overneemt, zijn de positieve gevolgen ontelbaar.
Ik begin even bij u. Let op.
In grote steden is het gebruikelijk elkaar op straat vooral niet aan te kijken. Je bekommert je om jezelf, oogcontact wordt snel gezien als provocerend en vriendelijkheid heeft een egoïstisch uitgangspunt. Daar moeten we vanaf. Te beginnen bij het oogcontact.
Sinds een paar weken kijk ik iedereen aan. Ik fiets over straat en kijk de mensen op de stoep in de ogen. Als ik langs de tramhalte fiets, maak ik oogcontact. Met de fietsers uit tegengestelde richting wissel ik blikken uit. Een korte uitwisseling van zichtlijnen is voldoende, een seconde medemenselijkheid doet wonderen.
Hierbij is een open vizier bij de weldoener van groot belang. Een kleine glimlach rond de mond – niet te overdreven, want dan, zo heb ik gemerkt, wordt het oogcontact als aanstootgevend ervaren. Je moet de ander het gevoel geven dat het oogcontact geheel toevallig verloopt, omdat hij/zij je opgevallen is. Meer niet. De ander zal zich een seconde lang bijzonder voelen. Dat is wat de mens wil.
De fiets is in deze van zeer groot belang. Lopend heb ik ook getracht mijn tactiek toe te passen, maar dat resulteerde in opdringerig gedrag van mijn slachtoffers, vooral in de avonduren. Probeer dit vooral niet uit. Op de fiets ben je vluchtig genoeg om het oogcontact precies goed te timen.
De reacties op mijn onderzoek waren uiteenlopend, maar bijna altijd positief.
Een enkele keer kreeg ik een blik terug met heb-ik-iets-van-je-aan, of wat-moet-je-van-me. Eén keer werd ik door een vrouw op een fiets uitgescholden voor kutwijf. Ongeveer een derde van het aantal mensen dacht dat ik hem/haar aankeek omdat ik hen ergens van kende, en fietste vervolgens duidelijk peinzend over straat van waar-ken-ik-haar-dan-van?
Maar het merendeel van de mensen kopieert de glimlach op mijn gezicht.
Hun lippen veranderen van verbetenheid in tederheid. Hun gezicht van hard naar zacht. Hun gedachten van gesloten naar open.
Een seconde oogcontact en een fiets zijn de enige toegangseisen.
En goed oefenen om de juiste glimlach te pakken te krijgen.
Vooral met dit weer moet dat geen probleem zijn.
Ik wens u succes. Bij vragen weet u mij te vinden.
Reacties
49 reacties op “Op de fiets (45)”
Gisteren stond ik in de auto voor het stoplicht, keek de vrouw in de auto naast me me duidelijk aan alsof ik haar zou moeten kennen. Vervolgens begon ze ook nog een beetje te wijzen (naar mijn auto?). Ik draaide het raampje maar eens naar beneden en kijk haar vriendelijk vragend aan. Zij draait ook haar raampje naar beneden. Zegt ze. “Ik ken u niet, toch?” Ik zeg “Inderdaad!”. En we rijden weg. Wat moet je daar nou mee?
Geweldig ja! Ik doe dit al jaren op weg naar m’n werk en mijn ochtendhumeur verdwijnt als sneeuw voor de zon! Al tientallen goeie vrienden en ware liefdes zijn zo aan me voorbijgefietst om ze nooit meer terug te zien… Mensen zijn heel ontvankelijk ’s ochtends.
…en geweldig dat je daarover schrijft!
Een betere wereld begint bij jezelf inderdaad.
Ik rijd zelf veel met de auto maar en daarin werkt Merels tactiek ook!
Het “Pay It Forward” principe, in de praktijk gebracht door Merel. Tearjerkerfilm van de bovenste orde, maar het idee is aardig 🙂
Geloof het of niet, maar Mijmer doet dit altijd vanuit de auto.
Vooral naar knappe meisjes, maar ook naar fysiek minder aantrekkelijke medemensen.
Een glimlach van
Sint Merel verlost de wereld van alle chagrijn! Beginnen horrorfilms niet ook met zoiets?
In Twente groeten wij elkaar op de fiets.
Ik wil de algemene feestvreugde niet verstoren, maar ik zie hier wel een potentieel gevaar voor de verkeersveiligheid. Overigens is mij bij vergelijkbare experimenten (lopend dan wel op de fiets) wel opgevallen dat er ook mensen zijn die je domweg niet aan *willen* kijken. Een beetje vergelijkbaar met de manier waarop ik honden die me eng voorkomen probeer te negeren.
Rot toch op met je Twente! Ik woon ook in Twente en niemand groet elkaar hier! Twentenaren zijn de meest lompe mensen die er rondlopen.
Ik doe dat ook altijd. Alleen is het hier nog niet een taboe vrolijk te kijken naar andere mensen of ‘open’ te zijn op openbare plaatsen.
Mensen die chagerijnig kijken in de bus, trein of op straat glimlach ik toe.
Ik ben 2x lastig gevallen daardoor, maar ik kan goed mensen afpoeieren, dus dat scheelt weer.
Maar ’t is een leuk tijdverdrijf…naar mensen lachen!
Rogier, probeer eens te lachen als je buiten bent. Wie weet help dat. 😉
Toegegeven, hoe verder naar oosten, hoe norser het volk. Doe maar gewoon enzo.
Ik merk geen verschil tussen oost en west, noord of zuid. Alle mensen zijn egoisten en verzonken in hun eigen wereldje…net als ik. ’t is niet anders.
Ik rijd de laatste tijd veel te weinig met de fiets. Maar in de wagen grijns ik af en toe wel eens naar chauffeurs die me voorbijsteken…
Telt dat ook?
Grappig, ben ik twee weken geleden ook mee begonnen…
Nou ga ik ff theoretisch doen hoor, en je kunt t ook zweverig noemen.
De wereld is een afspiegeling van jezelf. Als jij denkt dat iemand een eikel is en je komt in contact met hem, dan zal dit eerste beeld inderdaad meteen kloppen met jouw vooroordeel; het blijkt inderdaad een eikel te zijn.
Ook het omgekeerde is het geval. Wees blij tegen iedereen, dan is iedereen ook blij tegen jou, omdat de wereld een spiegel is van jezelft. Als jij vol ‘openheid’ en ‘liefde’ (sortof) je medemensen benadert, zul je al snel merken dat vrijwel iedereen dit positief opvat en van jouw spontaniteit ook heel open wordt. Die twee (@ Lotte) die je tegenkomt die sjaggerijnig gaan lopen doen, zijn zo afgestompt dat ze iedere vorm van spontane ‘liefde’ afwijzen. Tja, tis maar hoe je wilt leven.
Al jaren kijk ik iedereen aan, in de metro, op straat, in de trein en je ziet andere mensen (zeker als ze een beetje ontvankelijk zijn) meteen opvrolijken.
Uhm… ik krijg er altijd zo de zenuwen van als iemand me aankijkt… 🙁
Zwaaien naar mensen is ook altijd leuk, en dan het liefst onder het motto: “Vriendelijkheid kost niks”. Mensen kijken onwijs vaag en zwaaien half terug. Sommige negeren je gewoon en weer anderen zwaaien uitbundig terug. Heel leuk om te zien. Maar voornamelijk vanuit de auto, dan kun je makkelijk wegrijden, ik hoef namelijk niet meer dan gewoon een glimlach en een groet 🙂
Waar ik nu zit zijn de kansen op oogcontact met een vrouw letterlijk 0. (vanaf heden heb ik erg veel begrip voor de de wethouders die volledige gezichtsluiers willen verbieden, het is gewoon eng, helemaal als _alle_ dames zo rondlopen. )
Wel grappig overigens, dat er op het water wel gegroet wordt naar elkaar.
@Rogier, woon je toevallig in Hengelo? dan begrijp ik het, zoniet trek dan niet zo’n chagrijnige kop als je op de fiets zit.
Ik woon ook in Twente en de tukkers zijn allesbehalve lomp.
Vooral in het oosten van NL is het errug leuk, maar dat komt waarschijnlijk omdat mijn ervaring zich dan beperkt tot het boerenland. Heel leuk om als westerling ‘moi’ [=hoi] te roepen tegen zo’n boertje dat zijn koeien aan het bijeen drijven is. De beste man zwaait in de meeste gevallen vrolijk terug, alvorens te beseffen dat hij deze mensen helemaal niet kent.
MEREL
Topblogger, zelfs ’s winters goedgemutst,
flitst zij – Febrari – door de vroege straten.
Kijk daar haar oog opslag voel ‘k mij gekust.
Vooral de morgenMerel, houd haar in de gaten.
© Pim Vermaat
Zitten we straks met 1 probleem.
De zonnebril.
En dan?
😛
self-fulfilling prophecy heet dat toch, freshtim? is helemaal niet zweverig hoor, is een bekende theorie in de psychologie. en klopt helemaal, inderdaad!
Inderdaad, Ratelband is er groot mee geworden.
kewl, hier in rotterdam is er ook een straat waar de burger door borden wordt aangmoedigd elke voorbijganger te groeten, http://members.lycos.nl/eindegroetzone/
Mooie reactie, Merijn. Zo voel ik dat ook wel. Als ik zo meteen weer naar huis fiets, zal ik weer hier en daar een glimlach werpen. Kijken of ik succes oogst. 😉
Hier in Hoornsterzwaag maken we zelfs een praatje met iedereen die we tegenkomen.
Wat je hier aan de orde stelt is precies wat mij de afgelopen week echt is opgevallen. Ik ben nl. 10 weken in Australië geweest. Waar iedereen elkaar greot, en vraagt hoe het met je gaat. En waar -als jij uit beleefdheid de vraag retourneert- het meisje achter de kassa begint te vertellen over haar kater, want feestje gister, maar, gelukkig, nog maar een paar uurtjes werken enzo. Heerlijk.
En dan terug in nederland, valt het pas echt op hoe ontzettend we ons afsluiten voor elkaar, hoe weinig contact we nog echt maken.
Lang lleve deze glimlach actie!
Er bestaat een raar fenomeeen in hardloopland. Hardlopers groeten elkaar, net als motorrijders, minirijders en vroege boswandelaars, maar het rare is dat jonge vrouwen nooit terug groeten…… zouwen die geen werledvrede willen?
Hmmm….ik heb in een jaar of drie precies één keer gefietst. En nu? 😉
Grappig hoeveel mensen hier uit de grote stad komen. Niet dat het met zoveel woorden gezegd wordt, maar dorpelingen zullen zich helemaal niet verbazen over een boer die terugzwaait (en hij denkt heus niet, hé die ken ik helemaal niet, aangezien hij het niet meer dan normaal vindt om terug te groeten), hardlopers die hoi zeggen of voorbijgangers die je zomaar toelachen. Ik kan me nog herinneren dat mijn kleine broertje voor het eerst ‘bewust’ in een grote stad was en zich verbaasde dat niemand elkaar op straat groet.
Ik woon al vijftien jaar niet meer in een dorp, maar vind het nog steeds heerlijk om in een willekeurig plattelandsgat zomaar mensen gedag te zeggen. En Sabine, niemand die zich vervolgens afvraagt wie dat toch was 🙂
bij een bergwandeling.. groet iedereen elkaar altijd. Gruss Gott. En zo hoort het.
Ik heb gisteravond nog gemerkt tijdens mijn wandeling naar de pin hoe gevaarlijk het is om mannen aan te kijken. Ik ga ze weer helemaal negeren, alsof ze niet bestaan. Sorry mannen! Moeten jullie ook maar niet zo reageren alsof ik meteen met jullie naar bed wil…
Sorry hoor Aukje, maar ik moet een beetje lachen… “zie een blonde vamp lopen, met benen tot onder haar oksels, zwoel kijkend, die vervolgens verbaast is dat ze een reactie uitlokt”.
Dankje Merel. Ik ben overtuigd. Vanaf morgen zal ik tijdens mijn dagelijkse wandeling naar het werk niet meer naar de grond staren. Toch nooit iets waardevols gevonden.
Groningers hebben trouwens een prima oplossing voor het geval het oogcontact te lang duurt en daardoor ongemakkelijk wordt. Zeggen ze gewoon: moi.
Dankje Merel. Ik ben overtuigd. Vanaf morgen zal ik tijdens mijn dagelijkse wandeling naar het werk niet meer naar de grond staren. Toch nooit iets waardevols gevonden.
Groningers hebben trouwens een prima oplossing voor het geval het oogcontact te lang duurt en daardoor ongemakkelijk wordt. Zeggen ze gewoon: moi.
Vind het een uitstekend idee. Een betere dag begint bij jezelf!
(ben niet dezelfde Bas als een paar reakties hierboven btw)
Hmm. Gistermiddag op weg naar huis geprobeerd. Maar op Den Haag Centraal is het vrijwel onmogelijk om oogcontact te maken met mensen…iedereen staart strak voor zich uit en loopt heel hard richting trein. En die ging pas over 10 minuten! Ik heb dus een tijdje in het niets lief staan glimlachen en niemand heeft het gezien…
Ook vanmorgen in de trein en bus geen oogcontact mogelijk. Maar wellicht was iedereen een beetje verblind door de knalroze omslag van de Metro vanmorgen…
Ik blijf proberen.
Leuk idee. Ik geloof er niet in, maarja, ik ben een pessimist.
Het werkt echt. Toen ik vorig jaar mei verhuisde naar een andere stad ben ik iedereen gaan groeten die door mijn straatje liep, en nog steeds doe ik dat. Je gelooft gewoon niet hoeveel vriendelijkheid je terug krijgt. Echt heel bijzonder. Het is maar 1 woordje, hoi, dag of hallo, maar er kunnen echt zulke leuke dingen gebeuren!
Leuk bedacht, maar toen ik jaren geleden na 6 weken in de rimboe van Afrika terugkeerde in de rimboe van DenHaag merkte ik dat ik erg veel blikken kreeg van: ‘die is gek!’. Dacht eerst dat het aan mijn kleding lag, tot ik me realiseerde dat ik iedere voorbijganger ongemerkt gegroet had. Wat dat betreft moet je wel onderscheid maken tussen grote stad en de rest. En het kromme in je verhaal vind ik het feit dat je je indekt door het alleen op de fiets te doen. Je kan ook van achter de ramen van je eigen huis gaan zitten groeten, volgens mij is dat schijncontact, al geef ik toe dat je zelfs daar vrolijk van kan worden.
Ik kom uit een kleine stad (noorden) waar je iedereen wel moest aankijken omdat er wel eens een bekende tussen zat. Als je die dat niet gedag zijn had je een probleem. “Eigenwijs, wilde je me niet zien, etc”
Toen ik naar een grotere stad (midden)verhuisde en in de stad liep keek ik ook iedereen aan op zoek naar een bekende, maar nu was het aantal mensen dat ik tegenkwam verviervoudigd! Stapel gek werd ik. Probeer het nu af te leren maar het lukt niet echt. Misschien moet ik het maar zo laten.
Leuk Merel, ik doe het ook! Alleen is de reactie op mijn glimlach/groet soms een groot vraagteken boven het hoofd van de andere persoon: die is toch blind, die ziet me toch helemaal niet, offeh???? :o)))))
Ik ben het helemaal eens met Merel!
Een glimlach en (kort) oogcontact, of een vriendelijke groet naar je medemens is echt iets wat iedereen zou moeten doen.
Je zult zien dat je hierdoor veel sneller in contact komt met mensen.
De kans is groot dat diegene je de volgende keer herkent. Het is ook nog eens de ideale manier om van je chagrijnige bui af te komen =)
Ik ben het helemaal eens met Merel!
Een glimlach en (kort) oogcontact, of een vriendelijke groet naar je medemens is echt iets wat iedereen zou moeten doen.
Je zult zien dat je hierdoor veel sneller in contact komt met mensen.
De kans is groot dat diegene je de volgende keer herkent. Het is ook nog eens de ideale manier om van je chagrijnige bui af te komen =)
Heb een stukje van je tekst op hartkloppingen.punt.nl geplaatst met een linkje hiernaar.
De wereld is een stuk mooier en uitnodigender wanneer je overal vriendelijkheid ontmoet.
Ik vindt het een goed idee om meer mensen te laten lachen, er zijn zoveel zuur kijkende mensen in de trein, dat ik het alleen niet af kan om naar ze te glimlachen. Wie helpt mij?
Na 1 jaar dwars door Afrika te hebben gereden waar we alleen maar gastvrije, vriendelijke, zwaaiende en glimlachende mensen gezien en ontmoet hebben, zijn wij die houding gaan toepassen in Nederland. Het werkt, als mensen somber kijken en je kijkt ze glimlachend aan, lachen ze meestal terug. Misschien denken ze dat ik gek ben, nou dat ben ik ook, GEK op het leven!!!.
Wij proberen het in Afrika geleerde gastvrijheid en vriendelijkheid in de praktijk te brengen en geeft niet alleen een lekker gevoel maar je krijgt ook heel positieve reacties.