Maand: januari 2003


  • Ik kreeg een rekening van UPC. Voor kijk- en luistergeld (ja, ik brave burger).
    Vet boel veel!
    Twee termijnen (=een jaar) moest ik in 1x betalen. Ik laat alles automatisch afschrijven, dus ik vond het nogal merkwaardig dat er een rekening openstond. Wat te doen. Omdat er voor het UPC kantoor driedubbele rijen tot uit het zicht staan, en het telefoonnummer nog meer boel geld kost, dacht ik: ik stuur een e-mail om om opheldering te vragen.

    En wat gebeurt er?
    Ik krijg een e-mail terug!
    Van dit vermaledijde bedrijf dat nooit iets van zich laat horen!
    Het is een wonder. Natuurlijk staat er wel “het bedrag klopt wel maar de fout ligt wel bij ons dat het eerste half jaar niet 6 maanden geleden is afgeschreven. Excuses voor dit ongemak, we zullen dit in de toekomst voorkomen”, dus ik moet nog steeds vet boel geld betalen.
    Maar dat ze me überhaupt terugmailen, is wonderbaarlijk.
    Iedereen die ooit met UPC te maken heeft gehad, zal dit met grote ogen beamen.


  • Overigens mis ik bij de nominaties van de DutchBloggies2003 de prijs voor de meest gestopte weblogger: degene die het meest onder zeer harde, eventueel pijnlijke, druk moet worden gezet om weer eens te gaan beginnen (ik noem een Puck, een Charis, een Whiskas, een Tonie).


  • Het sneeuwde lichtjes toen we in Rotterdam aankwamen. We liepen De Doelen voorbij, op naar de Schouwburg, om onze kaartjes te halen. Bij aankomst in de Schouwburg bleek dat de kassa’s zich dit jaar in De Doelen bevonden. Het voelde wat raar om daar op de laatste donderdag achter te komen, in plaats van op de eerste.

    Licht uit. Film aan. The Kite was een trage, donkere, Russische film. Inderdaad, al gauw werden de oogleden aangetrokken door de zwaartekracht. Ik hield ze echter open maar werd er niet veel vrolijker van. Dan Het Brandende Bruidje! De regisseur van de film was aanwezig, dus werd er na 5 minuten voorzichtig geklapt. Maar snappen deden wij hem niet, we werden er niet ontroerd van en ook moesten we niet lachen.

    Vervolgens was Sophiiiie aan de beurt, die mij wel ontroerde en tegelijkertijd aan het lachen maakte. Wat een drama. Duits meisje (Katharina Schuettler) heeft een afspraak voor een abortus en gooit de nacht ervoor alle remmen los. Ze doet zichzelf een hele hoop aan, laat zich in met verkeerde types, is het ene moment vrolijk en het andere moment depressief. Michael Hofman filmt haar, tegen het onderwerp in, op een soms hilarische manier, waardoor ik op heel misplaatste momenten, die ik u hier zal besparen (ranzig!), erg moest lachen. Het zien waard, maar pantser u wel.

    Daarna een korte wandeling door de stad. Het begon waanzinnig te sneeuwen. Dikke vlokken ontnamen ons het zicht. Helaas bleef niets ervan liggen.

    Fear X was een kruising tussen een psychologisch drama en een film noir detective. Op zoek naar de moordenaar van zijn vrouw reist Turturro via wel heel onlogisch gevonden bewijsmateriaal naar Montana. Alwaar er geheime genootschappen blijken te zijn, en het filmdoek wordt volgestopt met rode, psychedelische figuren en duistere gangen. Hoewel ik het einde niet helemaal begreep, boeide de film wel en was het nog spannend ook. Mede te danken aan Turturro.

    Na een hapje eten in Rotown, mijn favoriete café, was alweer tijd voor de laatste film: Morvern Callar, van de uit Glasgow afkomstige Lynne Ramsay. Ik moet zeggen dat ik het verhaaltje in de festivalkrant aantrekkelijker vond klinken dan ik de film uiteindelijk vond. Een meisje treft haar vriend aan op de vloer in de keuken, zelfmoord. Ze neemt zijn geld, en gaat met een vriendin naar een door jonge Britten bevolkte toeristenplek in Spanje. Ze trekken vervolgens de bergen in waar ze wat mensen ontmoeten, elkaar kwijt raken en elkaar weer vinden.
    Ook hier een open eind. Een mooie film, met mooie beelden, maar net niet helemaal compleet, wat mij betreft. Mijn dinnetjes dachten daar anders over en waren zeer enthousiast.

    Na een drankje in de Schouwburg stapten wij zeer tevreden en helemaal niet zo moe de internationale trein in richting Amsterdam.
    Zondag Volkskrantdag!


  • Enigszins slapjes en instabiel maar vol goede moed vertrek ik zometeen naar Rotterdam.
    Hoera!
    Ik ga zien:

    The Kite (uit Russia, ‘hypnotiserende tragiek en schrijnende observaties’, als dat maar goed gaat – gelukkig duurt hij slechts 75 minuten); dan rennen voor:

    Het Brandende Bruidje / Sophiiiie (de eerste uit NL, ‘er staat een bruidje in brand in HongKong’, 5 minuten. De tweede uit Duitsland, ‘vlot vertelde, sterke tragikomedie met uitmuntend acteerwerk’) dan eventjes pauze;

    Fear X (Denemarken, UK, Canada, ‘de vrouw van veiligheidsbeambte Harry (John Turturro), is vermoord); dan uurtje pauze en:

    Morvern Callar (UK, Schotse vakkenvuller gebruikt na de zelfmoord van haar vriend zijn erfenis om aan haar saaie leventje te ontsnappen. Van Lynne Ramsay, die eerder Ratcatcher maakte).

    Rotterdam, here I come!


  • Wim de Bie gaat terug naar zijn kindertijd en heeft Imagination At Work ontdekt.
    Ik heb ook Imagination At Work ontdekt en ik heb speciaal voor al mijn lezers iets heel moois geknutseld.
    Klik hier om te kijken.


  • En net toen ik ziek werd van het ziek zijn, werd er op mijn deur geklopt.
    Mijn onderbuurjongen.
    In zijn hand een tasje met Turks brood en prei.
    Hij keek me een beetje raar aan. Ik stond in mijn nachtpony, met een dikke fleecetrui erover, een joggingbroek eronder, en dikke sloffen.

    ‘Ik ben ziek’, legde ik uit. Ik pruilde daarbij wat overdreven met mijn onderlip.
    ‘Dat treft!’, zei hij, ‘Ik heb een enorme pan kippensoep en ik vroeg me af of je ook wat zou willen’.
    Ik moest even overleggen met mijn maag. Mijn maag gaf geen antwoord en dat was beter dan de laatste uren. Ik probeerde mij de pan kippensoep, de smaak en de geur van kip nog wat meer te verbeelden, maar nog prostesteerde mijn maag niet door zich bij het idee alleen al om te draaien.

    Even later zat ik met een bord helemaal zelfgemaakte dampende kippensoep voor mijn neus. ‘Weet je hoe deze soep heet?’, vroeg mijn onderbuurjongen en gaf zelf het antwoord al:
    ‘Michael’s Meesterlijke Medicinale Kippensoep!’
    Uit het kookboek van Roald Dahl.
    Dat was toevallig. Ik nam nog een hapje. Medicinaal. Lekker. Zelfs een stukje brood erbij. Gewaagde actie.

    Na een heel bord soep en wat gegaap ging ik in mijn zieken-outfit weer naar boven. De kippensoep bleef in mijn binnenste waar hij was. Wat een overwinning.
    De buurjongen zei: ‘Nou, nu heb ik mijn burenplicht wel goed volbracht he!’
    ‘Goed man’, zei ik.
    Hoe toeval Merel medicinaal weer wat beter maakte.
    Ik denk dat ik morgen maar weer eens beter ben.
    Zei zij gapend.


  • Als ik Cockie toch niet had.
    Cockie is mijn persoonlijke televisiegids. Ze stuurt me af en toe een mailtje om me te helpen herinneren dat een bepaald programma weer op TV is, of ze wijst me op nieuwe dingen waarvan zij op de een of andere manier al weet dat ik ze niet mag missen.
    Goede smaak!
    Vanaf vanavond: White Teeth, naar het erg leuke boek van Zadie Smith, 4 afleveringen.
    21:05 uur. Kijken dus.


  • [[image:images/valentijncirkel.jpg:inline]]
    De Subjectivisten hebben weer een CD ruil actie!
    Dit keer geheel in het teken van Valentijnsdag onder de titel:

    De Grote Subjectivisten (Anti-) Valentijns Cirkel

    Geef je op (voor 7 februari), brand een CD’tje met verschillende nummers en stuur het CD’tje naar degene (m/v) die je per e-mail toegestuurd krijgt. En wellicht krijg je dan voor het eerst van je leven eindelijk eens post op de 14e. Spanning en sensatie dus.


  • De popquiz gisteren in café de Koe in Amsterdam, gemaakt door het fantastische drietal Michiel, Swaan en Merel, was op zijn minst een succes te noemen. Het was zo druk, dat er teams waren die staand de popquiz moesten maken. Zonder te klagen! Popquizzers zijn maar gekke mensen eigenlijk.

    We hadden vijf rondes gemaakt. Ronde 1 was, gelet op de namen van twee van de teamleden, een dierenronde. Wat obscure nummers, vragende blikken uit de zaal, wanhopige mensen. Gelukkig waren er ook makkelijkere nummers van bijvoorbeeld The Beatles (inderdaad – Blackbird), Guano Apes, Snoop Doggy Dog, Gorillaz en natuurlijk Spinvis te horen.
    Ronde 2 was de ronde Stock, Aitken and Waterman. 24 nummers om gek van te worden. Bij de eerste tien nummers keek iedereen nog blij vanwege het feest der herkenning, maar na een nummer of 20 kwam het iedereen de strot wel uit. Leuk! Mooi om al die gezichten te zien. Er werd vrolijk meegezongen.
    Ronde 3 werd geïnspireerd door Opzij van Herman van Veen, waardoor sommige mensen dachten dat het ging om een feministische ronde. Het ging echter om rennen, vliegen, springen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Het begon met Lenny Kravitz (Always on the Run) en eindigde met The Show Must Go On van Queen.
    Ronde 4 was, hoe kan het anders met drie filmwetenschappers, filmmuziek. Of meer nog, muziekfilms. Fragmenten en vragen. Sommige teams waren echt beregoed. Van Spinal Tap tot Magnolia. Leuk.

    De laatste ronde was de klapper op de vuurpijl. De Shuffleronde©!
    Omdat de popquiz in de Koe steeds meer bevolkt wordt door mensen die aan het maken van popquizzen een heuse dagtaak hebben, een levensdoel, een professie, kan de normale mensch zoals wij een plaatsje bij de top 10 wel vergeten. Nu is dat niet zo erg, maar het zijn vaak dezelfde teams die winnen. Dus bedachten wij de bingo-ronde, met een kansspel element. We zetten onze favoriete nummers (21) op een CD-tje en zetten die tijdens de quiz op shuffle. We wisten zelf niet welke nummers er zouden komen en bij 16 stopten we de CD. Iedereen had een eigen kaart met verschillende nummers er op en verschillende punten. Hilariteit alom.
    Boze gezichten bij mensen met pech, vrolijke gezichten bij mensen met geluk.
    Maar na afloop leek iedereen wel vrolijk te kijken – zelfs degenen die de prachtige prijzen aan hun neus voorbij zagen gaan door ons geshuffle. Een topmiddag was het, en erg leuk om te doen.

    Maar nu even niet. Nu eerst weer slapen 🙂


  • Om 2 uur werd ik wakker.
    Kon niet meer slapen. Ogen wagenwijd open, draaiend in bed, boekje erbij. Om half drie uit bed. Wat rondlopen door huis.
    Toen begon het. Ineens werd ik verschrikkelijk misselijk.
    Mijn darmen keerden zich binnenste buiten. Na een half uur WC ging ik weer naar bed.  Nu het ergste geweken was, zou ik wel weer lekker kunnen slapen.

    Maar de slaap kwam niet.
    De slaap bleef uit terwijl de misselijkheid groeide. Ik weigerde me over te geven aan het overgeven, dus ik bleef – geconcentreerd ademhalend – opgekruld in bed.
    Dom. De misselijkheid won. Ik had het kunnen weten. Ik hing net op tijd boven de WC. Pijn, deed het. Alsof mijn interne organen in brand stonden. Het bleef maar komen. Wanhopigheid maakte zich van mij meester. Uiteindelijk was alles eruit.

    Weer in bed. Rillend, nu. Koud. Blegh. Naar gevoel in lichaam. Knallende koppijn door anti-peristaltische beweging. Slaap liet weer op zich wachten. Het bed leek af te lopen. Overal geur van kots.
    Weer misselijkheid. Onmogelijk, lichaam leeg.

    Lichaam niet leeg. Lichaam nog niet tevreden. Weer boven de WC. Zuur.
    Pijn. Naar.

    Nu, vijf uur. Al drie uur bezig. Weet niet in welke fase ik me bevind. Misselijkheid blijft aan. Hoofdpijn wordt erger. Rillen is minder.
    Ik zie met steeds groter wordende zekerheid de komende twee dagen Rotterdams Filmfestival aan mijn neus voorbij gaan. Kut.

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)