Maand: oktober 2003


  • Vandaag is een belangrijke dag voor alle kunstliefhebbers.
    Om 17 uur is de deadline. Dan moeten alle mensen die de komende jaren op het gebied van theater, letteren, musea, film en beeldende kunsten plannen hebben, hun beleidsplan bij de Gemeente Amsterdam inleveren. Dit beleidsplan moet voldoen aan strenge richtlijnen, mag maar tien bladzijden lang zijn en moet toch uitsteken boven de anderen.
    In de afgelopen weken werd er op alle afdelingen van kunstinstellingen in Amsterdam hard gewerkt. Iedereen hoopt op structurele subsidie tijdens het volgende kunstenplan. Anders worden er mensen ontslagen, stichtingen opgeheven of stichtingen in oprichting nooit opgericht.

    1 december is de deadline voor OCW. Iedereen weet ook dat dit kabinet de kunsten niet per definitie goed gezind is, en dat het geld momenteel schaars is. De kans dat er flink gemaaid wordt, is sterk aanwezig.

    Zelf ben ik bij een paar beleidsplannen betrokken geweest en ik duim voor iedereen die vanmiddag om 17 uur bij de gemeente staat. Maar ook de toekomst van mijn eigen werkplek wordt beslist naar aanleiding van een beleidsplan dat vanmiddag wordt overhandigd.
    In feite wordt vandaag om 17 uur bepaald of ik volgend jaar nog werk heb.


  • De tijm had ik nodig voor een gerecht. Ik ging namelijk Koken. Nu kook ik bijna elke dag wel eens een keer, maar gisteren kwamen er Gasten. En ik had zin om de Gasten te Verwennen.
    Da’s nog best lastig. Jezelf verdelen tussen het koken en het gastvrouwen. Vooral als de tafel waar de gasten aan zitten, niet op hoorafstand van de keuken is. Dus zit je net lekker te kletsen na het voorgerecht, moet je de gasten in de steek laten en weer gaan koken in de keuken.


    Gelukkig had ik tijd voordat ze kwamen om alles voor te bereiden. Ik heb gemerkt dat voorbereiden van essentieel belang is om de avond niet aan stress onder te laten gaan. Nu hoefde ik alleen maar alle ingredi?nten bij elkaar te gooien en te wachten tot alles gaar was. Wel was het onhandig dat ik voor risotto had gekozen. Dan kan je nog zo mooi alles bij elkaar gooien, het duurt lang. Maar het kwam allemaal goed omdat de gasten mee naar de keuken gingen en de risotto (met duizend paddestoelen en noten) zeer supergoed gelukt was (dat mag je best zeggen)(beetje van mezelf en een beetje van Jamie). Dus zaten we uiteindelijk van half 8 tot middernacht aan tafel te smikkelen.


    En terwijl de gasten in de koude nacht hun fietsen pakten, merkte ik het grootste voordeel van het gastvrouwen. Dat je zelf niet hoeft te reizen. Mmm. Dit moet ik vaker doen.


  • Mmm. Verse tijm is mmmmmboellekker, maar het duurt echt uren voordat je al die blaadjes van die steeltjes af hebt.
    Of doe ik iets verkeerd?


  • Lang was ik het eens met dichter J.C. Bloem die zo mooi verwoordde dat natuur voor tevredenen en legen is. Zijn bewering dat wolken nooit zo schoon zijn als wanneer ze omrand door zolderramen langs de lucht bewegen, sprak mij als stedelijke jongeling wel aan. Wandelen was stom.

    Echter. U zult het gemerkt hebben, maar ik ben geen jongeling meer! Steeds meer verlang ik naar rust en regelmaat en naar gezapigheid en huiselijke genoegens. Zo ook verlang ik naar de natuur om het stadse te ontvluchten.

    Dus ging ik op zoek naar ongerept groen. Daar kwam ik bedrogen uit. Waar ik vroeger als kind onder hevige dwang door de bossen moest struinen, lijk ik in mijn queeste naar ruig en natuur alleen maar suf en gecultiveerd tegen te komen. Ik ga vast naar de verkeerde plekken, maar ik doe toch echt mijn best. Alles is zo bedacht, zo weinig verrassend, zo plat en zo sober. Ik wil bos! Heuvels! Enorme bergen gevallen blaadjes, denneappels en paddestoelen. Grote gebieden waarin je bijna kunt verdwalen, waar je niet na enkele vijftig meter een bankje of een prullenbak vindt.

    Kunt u mij vertellen waar ik de natuur vind in dit land?
    Of is het in Nederland een stukje bos, ter grootte van een krant?



  • Als u niet, zoals ik, de luxe heeft gehad om een lang weekend uit te waaien, is dit plaatje voor u.
    Concentreert u zich om te beginnen op het eerste fotootje. Kijk er aandachtig naar. Kijk zolang, dat u het riet ziet bewegen. U ziet de wuivende toppen van links naar rechts bewegen. Ga wat dichterop uw scherm zitten, breng uw neus naar de afbeelding en snuif de geur van koude wind en rottende herfstbladeren op. Hoor het ruisen van de stelen, de vogels in de verte en het loeien van een koe. U staat in de natuur. U bent los van alles. U voelt de spanning uit uw ledematen de grond in stromen.


    Doe dit zo bij elk plaatje.
    Sluit dan je ogen, haal diep adem en beleef de natuur opnieuw.
    Na een minuut kunt u uw werk weer hervatten en zult u zich optimaal uitgewaaid voelen.


  • Zo’n uurtje langer maakt in een weekendje weg, waar tijd geen enkele betekenis heeft, maar weinig uit.
    Pas bij terugkomst in de stad merk je het verschil.
    Ik schrok me net kapot. Zeven uur al?
    Hihi.


  • Het waaide. Hard. De vrouw voor mij deed haar uiterste best om vooruit te komen. Ik fietste dicht achter haar, zodat ik de wind minder hoefde op te vangen. Ze had het zwaar. Ze moest sturen met ??n hand. In haar andere hand had zij een boeket. Mooie herfstkleuren verpakt in cellofaan.

    De bloemen sloegen door de wind alle kanten op. Het cellofaan klapte om. De vrouw schrok, raakte even uit evenwicht, en zorgde er toen met een snelle beweging voor dat het cellofaan weer op zijn plek geraakte. Kunstig stukje acrobatiek op de fiets.

    Na het stoplicht staken wij samen het plein over. Door de open ruimte kwam de wind van alle kanten. Als een grote hand nam een forse windvlaag bezit van de bos bloemen. Ze werden uit de hand van de vrouw geslagen en kwamen met een ruk mijn kant opgeschoten.

    Ik ving het boeket op met mijn lichaam. Snel, voordat de windvlaag was gaan liggen, drukte ik de bloemen met mijn arm tegen mijn borst aan. Langzaam bewoog ik mijn hand naar de plek waar alle stelen samenkwamen. Ik kreeg grip. Ik had controle. Het boeket zat vast tussen mijn vingers.

    De vrouw lachte dankbaar.
    Ik overhandigde haar een verfomfaaid pakketje herfstkleuren.


  • Ik heb (totaal):

    Een klein oventje precies groot genoeg voor een AH diepvriespizza
    Een Senseo koffiezetapparaat
    Een 4 pits gas kookplaat (met zo’n klein pitje in het midden)
    Een koelkast met vriesvak
    Een waterkoker
    Een broodrooster

    Maar niet (bijvoorbeeld):

    Een (combi)magnetron
    Een afwasmachine
    Een aparte vriezer
    Een afzuigkap
    Een frituurpan
    Een kleine televisie


  • In de pittoreske lunchroom annex bakker was het druk maar aangenaam. Er straalde een rust uit van de mensen, het eten, het personeel en de grote, zwarte kater op de vensterbank. We nestelden ons aan een tafeltje in een nisje en bestelden een grote pot thee en warme broodjes.
    Aan de grote tafel in het midden van de zaak kwamen drie vrouwen zitten. Ze hadden allemaal een kind van een jaar of drie, vier. De vrouwen zakten vermoeid in hun stoelen, deden hun jas uit en de jas van hun kinderen en gingen zitten voor een uitgebreide lunch en een goed gesprek met elkaar. De kinderen lieten ze vrij.


    Het spierblonde meisje ging als eerste. Rondjes rennen om de tafel. De jongetjes gingen er al snel achteraan. Door de krappe ruimte tussen grote tafel en kleine tafeltjes, waren er veel obstakels te overwinnen. Het meisje viel. Het meisje huilde. Hard. De mensen in het caf? deden oeh en aah en hadden medeleven met het gevallen kind. De moeders waren aan het kletsen en lieten de kinderen vrij.


    De kinderen waren moe. Ze hadden rode wangen en een manische blik in hun ogen. Na het rennen kwam het benaderen van andere klanten. En toen, alsof iemand het teken had gegeven, begonnen ze alle drie als een gek te krijsen.
    Hard.
    Heel hard.
    Ze hingen aan de stoelen van hun moeders. Ze schreeuwden om aandacht. Ze huilden zich moe. De vrouwen waren met elkaar in gesprek en lieten de kinderen even voor wat ze waren. De gasten in het caf? keken elkaar hoofdschuddend aan. Het gekrijs werd erger, hysterisch, pijnlijk. Stembandproblemen. Er waren drie kinderen bezig om iedereen gillend gek te maken. De serveerster verontschuldigde zich. De pittoreske tegeltjes op de muur weerkaatsten het geluid. Er rekenden mensen af.

    Maar de vrouwen waren in gesprek. En lang ook.


  • Er was een tijd dat ik altijd punctueel was. Nauwgezet. Stipt. Precies.
    Optimaal geconcentreerd. Gestructureerd en netjes. Ik kon mezelf tot in perfectie concentreren en deed dat vaak en graag met volle overgave. Ik kwam overal op tijd en zag dat als een van mijn beste eigenschappen. Als ik ergens mee bezig was, dan maakte ik het af. Zo goed mogelijk, want minder was ondenkbaar. Ik maakte geen spelfouten en als het wel gebeurde, achtervolgde het me de rest van de dag. Een goede beoordeling was heilig en ik faalde alleen indien ik het niet belangrijk vond. Ik had controle over alles. Ordening en regelmaat.


    Het is weg. Ik heb het niet meer. Mijn concentratie heeft een opmerkelijk korte tijdspanne. Ik kom nooit meer zo op tijd. Mijn werk is soms slordig, mijn bureau onopgeruimd en ik zie dingen over het hoofd. Heb soms het idee dat ik geen controle heb. Ben sneller afgeleid dan vroeger. Kan belangrijke dingen gemakzuchtig laten varen.


    Ik vraag me af of het te maken heeft met ouder worden. Of is het aantal verantwoordelijkheden waar ik dagelijks mee te maken heb te groot? De sociale contacten te gespreid en veeleisend? Of komt het door de samenleving waarin mobiele telefoons, e-mail en internet de behoefte aan instant bevrediging veroorzaken?


    Hoewel ik geenszins ongelukkig ben, wil ik het weer terug.
    De vraag is alleen hoe.

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)