Ik zag hem fietsen, een stukje verderop. Moest even denken hoe hij ook alweer heette maar wist meteen wie hij was. De Man met Geheugenverlies.
Hij kwam destijds bij ons in de kroeg, een kruising tussen een jongen en een man die door sommige van mijn vriendinnen aantrekkelijk gevonden werd. Groot, robuust, donker, mooie ogen. En toen, ineens, geheugen kwijt, door een ongeluk. Klap op zijn hoofd. De hele stad, in ieder geval het uitgaansleven, gonsde er van. Ik zag hem lang niet meer.
Hij fietste in tegengestelde richting en ik vroeg me af ik hem moest groeten. Hij wist waarschijnlijk niet meer wie ik was. Of, je hoort soms ook dat geheugenverlies tijdelijk kan zijn. Eenmaal veroordeeld tot iets, kom je er in zo’n stad niet snel meer af. Een Man met Geheugenverlies is veel interessanter om het over te hebben dan over de man die ooit eens even zijn geheugen kwijt was. Ik keek even naar zijn hoofd. Daar kon je niets aan zien.
Ik volgde hem met mijn blik. Wilde hem eigenlijk wel even testen, door zijn naam te scanderen en te zien of hij om zou kijken. Maar ik deed het niet. Zo goed kende ik hem nou ook weer niet, en in die tijd dat ik hem vaker zag, zou ik hem misschien ook niet eens gegroet hebben. Op klaarlichte dag iemand aanspreken die je uit de kroeg kent is tamelijk verwarrend. Zeker iemand met geheugenverlies.
Wel spannend. Misschien was ik wel de enige die hij nog kende, omdat zijn geheugen zo in de war was dat het zeer selectief geworden was. Zijn moeder herkende hij niet meer, maar dat ene meisje uit de kroeg nog wel. Ik zag het onderschrift bij de foto in een of ander slecht tijdschrift al staan. Ha.
Ik was een mietje en groette hem niet.
Hij deed het.
Op het moment dat we even op dezelfde hoogte waren, riep hij mijn naam.
Geef een reactie