Uitslag Kluun Prijsvraag

Maar wacht eens even! Ik ben (zie hier) niet de enige die gefeliciteerd moet worden.
De winnaar van de Kluun-win-een-gesigneerd-boek-prijsvraag is namelijk bekend!
Zet u schrap – komtie!

De jury, bestaande uit de schrijver Kluun, de uitgever Joost Nijsen van Podium en Merel Roze (hee dat ben ik), heeft na veel heen en weer gemail, gescheld en gehuil dan eindelijk gekozen. Het was al snel duidelijk dat Joost en Kluun gingen voor de meer luchtige, grappige reacties en ik voor de emotionele, serieuze reacties. Tja… verschil moet er zijn. Ik wil in ieder geval bedanken voor de mooie, openhartige reacties van bijvoorbeeld jnnk, solly en pien en lijn.

Maar helaas kan er maar ??n de winnaar zijn.

Of nee!
Er waren 2 (twee!) winnaars! Podium heeft besloten maar liefst twee gesigneerde boeken uit te reiken. Hoera! Wat een feest!
De prijzen gaan naar (aanzwellend tromgeroffel):

1. “Ooit komt de dag dat kanker niet meer bestaat, tot die tijd wil God dat u op tijd naar de dokter gaat” – Roel.
Juryrapport:
MEREL ROZE: Moest ik van glimlachen, ondanks mijn heidense inborst. En het rijmt. Alles wat rijmt, is waar.
KLUUN: Levert acuut een lach op, en lachen is het wetenschappelijk bewijs van leuk. Past bovendien bij het boek als Clarence Seedorf past bij penalties missen, dus een voltreffer. Roel: een gesigneerd boek van Kluun is in the pocket!
JOOST NIJSEN: Roel, pakkend geformuleerd, dit is tragisch, en komisch, dus tragikomisch, en hoe anders kun je naar kanker kijken als je wilt overleven? Hoofdprijs: een boek!

1. “Ontboezeming. v (-en) uiting van een gemoed.” – Tine Moniek
Juryrapport: 
MEREL ROZE: Duidelijk. Niets meer aan doen. Een Vlaamse schone.
KLUUN: Briljant. Geen echte opdracht, maar een wellicht nog betere titel voor Komt Een Vrouw Bij De Dokter dan Komt Een Vrouw Bij De Dokter, als u begrijpt wat ik bedoel. Uitgever en schrijver zijn jaloers op deze vondst. Tine Moniek: we pletteren een gesigneerd boek de landsgrenzen over, naar Vlaanderenland!
JOOST NIJSEN: Tine Moniek, dit is een ware vondst! Wat een woordspeling, voor een boek dat onthullend is (ontboezemend) over borstkanker (‘ontboezeming’). Hoofdprijs: een boek!

Hoera! De rest van het juryrapport e.d. valt te lezen op www.kluun.nl. Over de uitslag kan worden gecorrespondeerd.
Ook staat daar de mededeling dat de prijsuitreiking morgenavond om 21.30 uur zal plaatsvinden in cafe De Pilsvogel in Amsterdam. Voor beide winnaars, maar ook voor mensen die het leuk vinden om Kluun eens goed door te zagen over wat voor een eikel of geweldenaar hij is.
Helaas. De uitreiking is geschrapt. De vreugde niet minder.
De boeken worden op vraag van de winnaars opgestuurd.
Boek bestellen en praatjes maken kan nu gewoon als vanouds via www.kluun.nl.

Reacties

42 reacties op “Uitslag Kluun Prijsvraag”

  1. margriet avatar
  2. ErzuliesJongetje avatar

    Als goed verliezer heb ik maar vijf reacties: ten eerste: de beste hebben gewonnen. En verder:

    weehhhh…snotter…snik…slikslik….

  3. Roel avatar
    Roel

    Gefeliciteerd met mezelf!

    Overigens was mijn inspiratie eerder tragisch dan komisch. Mijn schoonvader stierf precies vier jaar geleden aan longkanker. De laatste zes maanden had hij een rare kuch en slikte pijnstillers. Hij wilde geen dokter en vertelde ons dat het alleen een hardnekkige griep was. Na een maand in het ziekenhuis was het gebeurd.

    Mijn lief zat naast hem terwijl hij stikte. Ik was onderweg om familie te gaan halen.

    Zullen we afspreken dat we op tijd naar de dokter gaan?

  4. Micheline avatar

    Ik heb het boek zaterdag gekocht en zaterdag uitgelezen. Vreselijk gelachen, me geërgerd, me verbaasd en werkelijk de ogen uit mijn hoofd gehuild. Zondag iedereen doorgezaagd over hoe goed dat boek is en dat iedereen het _moet_ gaan lezen. Mijn exemplaar is dus al in de uitleen.

    Kluun zou ik graag ontmoeten maar ben vanwege kids thuis en man in buitenland niet in de gelegenheid richting Pilsvogel te reizen. Maar wie weet, als hij ooit een keer een signeersessie in het achterlijke Oosten houdt, ben ik zeker van de partij. Veel plezier!

  5. Roel avatar
    Roel

    En mijn dank natuurlijk aan Kluun, de uitgever en Merel.

  6. UrbanProf avatar
    UrbanProf

    Roel en Tine beiden van Harte !!

    Laat het boek op positieve manier een ‘inspiratie’ voor velen zijn !

  7. Marjolein avatar
    Marjolein

    van harete beide met t winnen van dit boek…..

    alleen eh.. moet ik nu als nog naar de winkel om m te halen….

    ach je kan niet alles hebben…

  8. Dimitri avatar

    Goed en leuk initiatief, want ik ga het nu binnenkort óók lezen. Winnaars gefeliciteerd!

  9. tine moniek avatar

    wordt het boek helemaal naar belgië opgestuurd? leuk!

  10. Solly avatar

    Hoera! Ik stond in ieder geval op de longlist (tnx Kluun), het boek moet ik dan maar zelf kopen. Hiep-hiep voor Roel en Tine!

  11. Kluun avatar

    OOK vanaf hier: iedereen die heeft meegedaan: DANKOEWEL. Ik weet dat het not done is in weblogland om de mensen die hebben meegedaan nu stuk voor stuk te gaan lopen mailen of ze het leuk vinden om op ijn mailinglist te komen, en dat zal ik dan ook uit mijn bolle hoofd laten, maar toch: wil je elke week grateloos en voor niks een topcolumn van kluun ontvangen, mail naar mailinglist@kluun.nl. Met goedvinden van Merel (?, merel, en anders gooi m maar weer d’r af) plemp ik hieronder een column over de geboorte van mijn dochter.

    Het Lucas-Ziekenhuis, zaterdag 17 januari 2004, 02.02 uur

    Het is de scherpzinnige lezers onder u niet ontgaan dat Komt Een Vrouw Bij De Dokter autobiografische elementen herbergt. Zo is deel III van het boek, inclusief het bezoek aan ‘Nora’, vrijwel tot op de letter waar gebeurd. En vind ik het Lucas-ziekenhuis ook in werkelijkheid een kankerziekenhuis.
    Dokter Scheltema, Wolters, Rodenbach en Bakker bestaan echt, zij het met andere namen. Carmen = 100% Juut, Luna = 100% Eva en Stijn lijkt in bepaalde opzichten irritant veel op de Kluun van een paar jaar geleden. Net als Stijn ben ik niet altijd monogaam geweest. Zo, is me dat even een verrassing.
    Neemt u maar even een slok water, want uw teergevoelige zieltje staat op het punt om nog een klap voor zijn kanis te krijgen: niet alleen Stijn had een verhouding met zijn Roos, ook ik, Kluun, had een verhouding tijdens de ziekte van mijn vrouw.
    De vrouw met wie ik een verhouding had heet Nathalie, in de volksmond Naat.
    Naat is sinds afgelopen zaterdag, 02.02 uur moeder van mijn tweede dochter.

    Ik ga u daar iets over vertellen.

    De bevalling begon met weeën, om twee uur in de nacht. Ze waren redelijk goed te hachelen. Naat zat op haar haptonomische skippybal, ik zat achter haar en kneep in haar dijen, bij iedere uitademing van Naat de mantra ‘Open van onderen, Open van onderen’ in haar oor fluisterend. Dat zou de ontsluiting bespoedigen, had de haptonoom ons verteld. Aan het steeds regelmatiger patroon van de weeën te merken, leek dat te kloppen.
    Alles ging volgens plan. Tussen de weeën door dagdroomde ik dat ik over een paar uur een nieuw mensje in mijn armen zou hebben, in dezelfde slaapkamer waar bijna drie jaar geleden een ander mooi mens met een gelukzalige glimlach de dood tegemoet was getreden. Symboliek om bij weg te zwijmelen. Het definitieve bewijs dat God toch bestond.

    Toen de fase was aangebroken waarin je als man niet meer kunt doen dan als een lul de behanger staan duwen in de onderrug van je van kermende vrouw, belde ik de verloskundige en verordonneerde ik haar om NU!!!!!! te komen.
    ‘O, ik zie het al, jullie zijn goed bezig!’, zei ze opgewekt, toen ze binnenkwam. Ze stopte twee vingers in Naat en vertelde doodgemoedereerd dat de ontsluiting intussen tot ruim één centimeter was gevorderd. ‘Bijna anderhalf,’ voegde ze er geruststellend aan toe. Naat begon te huilen.
    Ik wist me vaag te herinneren dat een ontsluiting gemiddeld met zo’n centimeter per uur gaat. Het was zeven uur ’s avonds. Een snelle rekensom leerde me dat Naats ontsluitingstempo enigszins beneden het gemiddelde lag. We waren al zo’n slordige zeventien uur bezig. Dat beloofde niet veel goeds voor de resterende benodigde negen centimeter.
    De verloskundige vertrok met de boodschap dat ze om een uur of elf weer eens zou komen kijken. Ze was nog niet de deur uit of de rondetijden van de weeën werden nog scherper. De weeën zelf ook. Naat kotste van de pijn.
    ‘Schat, wil je echt persé thuis bevallen?’ vroeg ik zo rustig mogelijk. ‘We kunnen nog steeds naar het VU en dan kan je een ruggenprik krijgen.’
    Naat antwoordde iets wat het midden hield tussen ‘AAAAAAHHHH’ en ‘JAAAAAHHH’.
    Ik belde de verloskundige.
    Die belde het VU.
    Het VU zat vol.
    ‘Er is wél plaats in het Lucas…’ opperde ze voorzichtig. We hadden in het begin van Naats zwangerschap direct gezegd dat wat er ook zou gebeuren, het Lucas voor ons een no-go area was. Om redenen die ik u in Komt Een Vrouw Bij De Dokter heb uiteengezet.
    ‘O,’ zei ik. Ik dacht een seconde na, keek naar Naat, die kreunend van pijn over het bed hing en zei dat we bereid waren overal heen te gaan waar ze mijn vriendin een ruggenprik konden geven.
    ‘Goed, dan draag ik jullie nu over aan het Lucas-ziekenhuis,’ zei de verloslundige plechtig. De rillingen liepen over mijn rug.
    Een half uur later reed ik met mijn Chevy volgeladen met kleren, kleertjes, een kotsemmer en een puffende Naat over de A10 richting Lucas Ziekenhuis. De film van al die keren dat ik hier in 1999 en 2000 met Juut reed, op weg naar weer een nutteloze chemo in het meest deprimerende ziekenhuis van ons en de ons bekende melkwegstelsels, draaide zich af voor mijn ogen. Naat legde haar hand op mijn been en keek me aan. ‘Gaat het?’ vroeg ze. Alsof ík degene was die weeën had. Ik knikte en miste, net als drie jaar geleden bijna iedere keer, ook nu weer op Freudiaanse wijze de afslag Geuzenveld voor het Lucas-ziekenhuis.

    Bij de deur van Spoedeisende Hulp stond een verpleegster met een rolstoel op ons te wachten. Dat viel niet tegen. Ik nam mezelf voor er het beste van te maken. Verloskunde is per slot van rekening geen oncologie.
    ‘Hoe lang duurt het voor mijn vriendin die ruggenprik krijgt?’ vroeg ik, terwijl we met Naat door de gangen van een verlaten Lucas-Ziekenhuis reden.
    ‘Ik eh… ben bang dat dat niet lukt,’ fluisterde de verpleegster. Ze klonk nerveus en durfde me niet aan te kijken. ‘De anesthesist is niet meer in huis.’

    Tien minuten later zaten we in een kraamkamer van het Lucas. Tegels op de vloer. Wit gekalkte muren. Een ziekenhuisbed. Geen schilderijtjes. Geen fluffy kussentjes. Géén ruggenprik. Welkom in het Lucas, part II.
    Als icing on the cake kreeg Naat iets wat onze zwangerschapshaptonoom een week geleden nog had beschreven als een weeënstorm. ‘Als je dat krijgt, heb je gewoon vette pech. Daar is niet tegen op te puffen. Dan word je gillend gek.’
    Deze info bleek correct. De ene wee from hell stond van ongeduld te trappelen om bezit van mijn vriendin te nemen terwijl de andere nog met haar bezig was. Ik veegde snel een traan weg toen Naat dubbelgeklapt over de wasbak hing. Ze kon nog wel een pijnverlagende Petadine-injectie krijgen, zei de verpleegster. Die hielp zo op het blote oog geen fuck. Mijn vriendin stond, lag, hing of zat te gillen bij elke in elkaar overgaande wee. En het ging maar door. Een uur. Twee uur. Drie uur lang. Als ik ooit nog een vent iets over het zwakke geslacht hoor blaten, zoek ik de grootste pop die Eva in haar collectie heeft en breng die hoogstpersoonlijk anaal bij hem in.
    Een dokter, die zich voorstelde als Petra, kwam nog maar eens checken of er al wat vordering in Naats ontsluiting zat. Ik gokte op drie centimeter. Petra trok een verbaasd gezicht.
    ‘U heeft ineens tien centimeter!’ zei ze enthousiast. Waar een weeënstorm al niet goed voor is.
    Petra’s enthousiasme zakte snel toen ze de hartslag van de baby zag. Ze belde iemand, met gedempte stem. Twee minuten later stonden er twee extra doktoren rond Naats bed.
    Naat werd gemaand harder te persen. Er werd een pomp naar binnen gewurmd. De hartslag van ons kindje bleef hangen, ook tussen de weeën in. 68. 80. 73. 56. Iedere keer dat ik op die monitor keek, gaf het kloteding hooguit tachtig beats per minute aan. Ik zag twee doktoren naar elkaar kijken. ‘Dat is de Petadine…’ hoorde ik de een tegen de ander zeggen. Naat hoorde niks. Petra trok aan de pomp alsof ze aan het touwtrekken was. ‘Kom op, persen!’ riep ze. ‘NU! harder!’
    Het lukte. Ik zag zwarte haren. Een hoofdje. Een navelstreng om een nekje. En toen een lijfje.
    Het lijfje zag paars.
    Het lijfje huilde niet.
    Drie doktoren spoedden zich de kraamkamer uit, met ons paarse kind. Naat en ik durfden elkaar niet te feliciteren.
    Plotseling hoorde ik iets huilen in de kamer naast ons. Wij keken verwachtingsvol naar de deur. Petra kwam binnen met ons huilende kind. Het was inmiddels lichtpaars. ‘Het komt goed,’ zei Petra. Ik zag zweetplekken onder haar oksels. Ik lachte en huilde tegelijk. Ik was van mijn Lucas-trauma verlost.
    In de nacht van 17 januari 2004, om twee minuten over twee, schonk Naat mij een tweede dochter, en Eva een zusje. In het Lucas-ziekenhuis.
    Boven, ver boven ons, keek een engel mee. Ze zag ons huilen van geluk en pinkte met ons een traan weg.
    Mijn, onze tweede dochter heet Roos.
    De engel glimlachte.

    Mailinglist@kluun.nl dus. x van Kluun voor alle Merelfans en xxx voor Merel zelluf.

  12. dimph jansen avatar

    Verdorie Kluun,
    Je krijgt me elke x weer aan het huilen met je verhalen. Komt goed uit want het peil ligt al tijden net onder aan de dijk.
    Is de snotterij al wat beter met Snuit ?
    Dimph

  13. jim avatar

    Follow your dreams, you can reach your goals.

  14. toni avatar

    Follow your dreams, you can reach your goals.

  15. toni avatar

    Your pictures are great.

  16. kristina avatar

    It looks like you really had a nice time.

  17. naomi avatar

    I like your website alot…its lots of fun…

  18. Nick avatar

    I am here to say hello and you have a great site!

  19. yasmin avatar

    This site is a lot of fun very well designed.

  20. kristina avatar

    Thanks for the special work and information!

  21. leon avatar

    It looks like you really had a nice time.

  22. margriet avatar
  23. ErzuliesJongetje avatar

    Als goed verliezer heb ik maar vijf reacties: ten eerste: de beste hebben gewonnen. En verder:

    weehhhh…snotter…snik…slikslik….

  24. Roel avatar
    Roel

    Gefeliciteerd met mezelf!

    Overigens was mijn inspiratie eerder tragisch dan komisch. Mijn schoonvader stierf precies vier jaar geleden aan longkanker. De laatste zes maanden had hij een rare kuch en slikte pijnstillers. Hij wilde geen dokter en vertelde ons dat het alleen een hardnekkige griep was. Na een maand in het ziekenhuis was het gebeurd.

    Mijn lief zat naast hem terwijl hij stikte. Ik was onderweg om familie te gaan halen.

    Zullen we afspreken dat we op tijd naar de dokter gaan?

  25. Micheline avatar

    Ik heb het boek zaterdag gekocht en zaterdag uitgelezen. Vreselijk gelachen, me geërgerd, me verbaasd en werkelijk de ogen uit mijn hoofd gehuild. Zondag iedereen doorgezaagd over hoe goed dat boek is en dat iedereen het _moet_ gaan lezen. Mijn exemplaar is dus al in de uitleen.

    Kluun zou ik graag ontmoeten maar ben vanwege kids thuis en man in buitenland niet in de gelegenheid richting Pilsvogel te reizen. Maar wie weet, als hij ooit een keer een signeersessie in het achterlijke Oosten houdt, ben ik zeker van de partij. Veel plezier!

  26. Roel avatar
    Roel

    En mijn dank natuurlijk aan Kluun, de uitgever en Merel.

  27. UrbanProf avatar
    UrbanProf

    Roel en Tine beiden van Harte !!

    Laat het boek op positieve manier een ‘inspiratie’ voor velen zijn !

  28. Marjolein avatar
    Marjolein

    van harete beide met t winnen van dit boek…..

    alleen eh.. moet ik nu als nog naar de winkel om m te halen….

    ach je kan niet alles hebben…

  29. Dimitri avatar

    Goed en leuk initiatief, want ik ga het nu binnenkort óók lezen. Winnaars gefeliciteerd!

  30. tine moniek avatar

    wordt het boek helemaal naar belgië opgestuurd? leuk!

  31. Solly avatar

    Hoera! Ik stond in ieder geval op de longlist (tnx Kluun), het boek moet ik dan maar zelf kopen. Hiep-hiep voor Roel en Tine!

  32. Kluun avatar

    OOK vanaf hier: iedereen die heeft meegedaan: DANKOEWEL. Ik weet dat het not done is in weblogland om de mensen die hebben meegedaan nu stuk voor stuk te gaan lopen mailen of ze het leuk vinden om op ijn mailinglist te komen, en dat zal ik dan ook uit mijn bolle hoofd laten, maar toch: wil je elke week grateloos en voor niks een topcolumn van kluun ontvangen, mail naar mailinglist@kluun.nl. Met goedvinden van Merel (?, merel, en anders gooi m maar weer d’r af) plemp ik hieronder een column over de geboorte van mijn dochter.

    Het Lucas-Ziekenhuis, zaterdag 17 januari 2004, 02.02 uur

    Het is de scherpzinnige lezers onder u niet ontgaan dat Komt Een Vrouw Bij De Dokter autobiografische elementen herbergt. Zo is deel III van het boek, inclusief het bezoek aan ‘Nora’, vrijwel tot op de letter waar gebeurd. En vind ik het Lucas-ziekenhuis ook in werkelijkheid een kankerziekenhuis.
    Dokter Scheltema, Wolters, Rodenbach en Bakker bestaan echt, zij het met andere namen. Carmen = 100% Juut, Luna = 100% Eva en Stijn lijkt in bepaalde opzichten irritant veel op de Kluun van een paar jaar geleden. Net als Stijn ben ik niet altijd monogaam geweest. Zo, is me dat even een verrassing.
    Neemt u maar even een slok water, want uw teergevoelige zieltje staat op het punt om nog een klap voor zijn kanis te krijgen: niet alleen Stijn had een verhouding met zijn Roos, ook ik, Kluun, had een verhouding tijdens de ziekte van mijn vrouw.
    De vrouw met wie ik een verhouding had heet Nathalie, in de volksmond Naat.
    Naat is sinds afgelopen zaterdag, 02.02 uur moeder van mijn tweede dochter.

    Ik ga u daar iets over vertellen.

    De bevalling begon met weeën, om twee uur in de nacht. Ze waren redelijk goed te hachelen. Naat zat op haar haptonomische skippybal, ik zat achter haar en kneep in haar dijen, bij iedere uitademing van Naat de mantra ‘Open van onderen, Open van onderen’ in haar oor fluisterend. Dat zou de ontsluiting bespoedigen, had de haptonoom ons verteld. Aan het steeds regelmatiger patroon van de weeën te merken, leek dat te kloppen.
    Alles ging volgens plan. Tussen de weeën door dagdroomde ik dat ik over een paar uur een nieuw mensje in mijn armen zou hebben, in dezelfde slaapkamer waar bijna drie jaar geleden een ander mooi mens met een gelukzalige glimlach de dood tegemoet was getreden. Symboliek om bij weg te zwijmelen. Het definitieve bewijs dat God toch bestond.

    Toen de fase was aangebroken waarin je als man niet meer kunt doen dan als een lul de behanger staan duwen in de onderrug van je van kermende vrouw, belde ik de verloskundige en verordonneerde ik haar om NU!!!!!! te komen.
    ‘O, ik zie het al, jullie zijn goed bezig!’, zei ze opgewekt, toen ze binnenkwam. Ze stopte twee vingers in Naat en vertelde doodgemoedereerd dat de ontsluiting intussen tot ruim één centimeter was gevorderd. ‘Bijna anderhalf,’ voegde ze er geruststellend aan toe. Naat begon te huilen.
    Ik wist me vaag te herinneren dat een ontsluiting gemiddeld met zo’n centimeter per uur gaat. Het was zeven uur ’s avonds. Een snelle rekensom leerde me dat Naats ontsluitingstempo enigszins beneden het gemiddelde lag. We waren al zo’n slordige zeventien uur bezig. Dat beloofde niet veel goeds voor de resterende benodigde negen centimeter.
    De verloskundige vertrok met de boodschap dat ze om een uur of elf weer eens zou komen kijken. Ze was nog niet de deur uit of de rondetijden van de weeën werden nog scherper. De weeën zelf ook. Naat kotste van de pijn.
    ‘Schat, wil je echt persé thuis bevallen?’ vroeg ik zo rustig mogelijk. ‘We kunnen nog steeds naar het VU en dan kan je een ruggenprik krijgen.’
    Naat antwoordde iets wat het midden hield tussen ‘AAAAAAHHHH’ en ‘JAAAAAHHH’.
    Ik belde de verloskundige.
    Die belde het VU.
    Het VU zat vol.
    ‘Er is wél plaats in het Lucas…’ opperde ze voorzichtig. We hadden in het begin van Naats zwangerschap direct gezegd dat wat er ook zou gebeuren, het Lucas voor ons een no-go area was. Om redenen die ik u in Komt Een Vrouw Bij De Dokter heb uiteengezet.
    ‘O,’ zei ik. Ik dacht een seconde na, keek naar Naat, die kreunend van pijn over het bed hing en zei dat we bereid waren overal heen te gaan waar ze mijn vriendin een ruggenprik konden geven.
    ‘Goed, dan draag ik jullie nu over aan het Lucas-ziekenhuis,’ zei de verloslundige plechtig. De rillingen liepen over mijn rug.
    Een half uur later reed ik met mijn Chevy volgeladen met kleren, kleertjes, een kotsemmer en een puffende Naat over de A10 richting Lucas Ziekenhuis. De film van al die keren dat ik hier in 1999 en 2000 met Juut reed, op weg naar weer een nutteloze chemo in het meest deprimerende ziekenhuis van ons en de ons bekende melkwegstelsels, draaide zich af voor mijn ogen. Naat legde haar hand op mijn been en keek me aan. ‘Gaat het?’ vroeg ze. Alsof ík degene was die weeën had. Ik knikte en miste, net als drie jaar geleden bijna iedere keer, ook nu weer op Freudiaanse wijze de afslag Geuzenveld voor het Lucas-ziekenhuis.

    Bij de deur van Spoedeisende Hulp stond een verpleegster met een rolstoel op ons te wachten. Dat viel niet tegen. Ik nam mezelf voor er het beste van te maken. Verloskunde is per slot van rekening geen oncologie.
    ‘Hoe lang duurt het voor mijn vriendin die ruggenprik krijgt?’ vroeg ik, terwijl we met Naat door de gangen van een verlaten Lucas-Ziekenhuis reden.
    ‘Ik eh… ben bang dat dat niet lukt,’ fluisterde de verpleegster. Ze klonk nerveus en durfde me niet aan te kijken. ‘De anesthesist is niet meer in huis.’

    Tien minuten later zaten we in een kraamkamer van het Lucas. Tegels op de vloer. Wit gekalkte muren. Een ziekenhuisbed. Geen schilderijtjes. Geen fluffy kussentjes. Géén ruggenprik. Welkom in het Lucas, part II.
    Als icing on the cake kreeg Naat iets wat onze zwangerschapshaptonoom een week geleden nog had beschreven als een weeënstorm. ‘Als je dat krijgt, heb je gewoon vette pech. Daar is niet tegen op te puffen. Dan word je gillend gek.’
    Deze info bleek correct. De ene wee from hell stond van ongeduld te trappelen om bezit van mijn vriendin te nemen terwijl de andere nog met haar bezig was. Ik veegde snel een traan weg toen Naat dubbelgeklapt over de wasbak hing. Ze kon nog wel een pijnverlagende Petadine-injectie krijgen, zei de verpleegster. Die hielp zo op het blote oog geen fuck. Mijn vriendin stond, lag, hing of zat te gillen bij elke in elkaar overgaande wee. En het ging maar door. Een uur. Twee uur. Drie uur lang. Als ik ooit nog een vent iets over het zwakke geslacht hoor blaten, zoek ik de grootste pop die Eva in haar collectie heeft en breng die hoogstpersoonlijk anaal bij hem in.
    Een dokter, die zich voorstelde als Petra, kwam nog maar eens checken of er al wat vordering in Naats ontsluiting zat. Ik gokte op drie centimeter. Petra trok een verbaasd gezicht.
    ‘U heeft ineens tien centimeter!’ zei ze enthousiast. Waar een weeënstorm al niet goed voor is.
    Petra’s enthousiasme zakte snel toen ze de hartslag van de baby zag. Ze belde iemand, met gedempte stem. Twee minuten later stonden er twee extra doktoren rond Naats bed.
    Naat werd gemaand harder te persen. Er werd een pomp naar binnen gewurmd. De hartslag van ons kindje bleef hangen, ook tussen de weeën in. 68. 80. 73. 56. Iedere keer dat ik op die monitor keek, gaf het kloteding hooguit tachtig beats per minute aan. Ik zag twee doktoren naar elkaar kijken. ‘Dat is de Petadine…’ hoorde ik de een tegen de ander zeggen. Naat hoorde niks. Petra trok aan de pomp alsof ze aan het touwtrekken was. ‘Kom op, persen!’ riep ze. ‘NU! harder!’
    Het lukte. Ik zag zwarte haren. Een hoofdje. Een navelstreng om een nekje. En toen een lijfje.
    Het lijfje zag paars.
    Het lijfje huilde niet.
    Drie doktoren spoedden zich de kraamkamer uit, met ons paarse kind. Naat en ik durfden elkaar niet te feliciteren.
    Plotseling hoorde ik iets huilen in de kamer naast ons. Wij keken verwachtingsvol naar de deur. Petra kwam binnen met ons huilende kind. Het was inmiddels lichtpaars. ‘Het komt goed,’ zei Petra. Ik zag zweetplekken onder haar oksels. Ik lachte en huilde tegelijk. Ik was van mijn Lucas-trauma verlost.
    In de nacht van 17 januari 2004, om twee minuten over twee, schonk Naat mij een tweede dochter, en Eva een zusje. In het Lucas-ziekenhuis.
    Boven, ver boven ons, keek een engel mee. Ze zag ons huilen van geluk en pinkte met ons een traan weg.
    Mijn, onze tweede dochter heet Roos.
    De engel glimlachte.

    Mailinglist@kluun.nl dus. x van Kluun voor alle Merelfans en xxx voor Merel zelluf.

  33. dimph jansen avatar

    Verdorie Kluun,
    Je krijgt me elke x weer aan het huilen met je verhalen. Komt goed uit want het peil ligt al tijden net onder aan de dijk.
    Is de snotterij al wat beter met Snuit ?
    Dimph

  34. jim avatar

    Follow your dreams, you can reach your goals.

  35. toni avatar

    Follow your dreams, you can reach your goals.

  36. toni avatar

    Your pictures are great.

  37. kristina avatar

    It looks like you really had a nice time.

  38. naomi avatar

    I like your website alot…its lots of fun…

  39. Nick avatar

    I am here to say hello and you have a great site!

  40. yasmin avatar

    This site is a lot of fun very well designed.

  41. kristina avatar

    Thanks for the special work and information!

  42. leon avatar

    It looks like you really had a nice time.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

gepubliceerd op

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)