Maand: juni 2004


  • Nog twee uur en een beetje en dan fluit Anders Frisk (Hans Klok! Hans Klok!) de halve finale Portugal – Nederland in het EK 2004 af.
    Ik moet iets opbiechten.
    Wist ik de vorige wedstrijd nog zeker dat we zouden winnen omdat ik mijn oranje vlaggetjes niet geheel schaamteloos had opgehangen, dit keer is mijn zelfverzekerdheid een beetje zoek.
    Toen ik vanochtend mijn bed uitkwam, hadden de katten met veel geweld en zonder scrupules alle vlaggetjes getorpedeerd en naar beneden getrokken.
    Het koordje is op verschillende plaatsen doorgebeten, in de vlaggetjes zelf staan nagels en het plakband zit vol met haren.
    Slecht voorteken.

    Verder zag ik in de krant dit artikel (klik!) en vroeg ik mij af waarom ze geen onderzoek doen naar het aantal ziekmeldingen *na* de wedstrijd.
    Dat zou toch veel interessanter zijn?

    In ieder geval: succes allemaal! U weet dat die mannen op het veld en zeker de coach er niets aan kunnen doen.
    Het gaat om u!
    Uw sjaaltjes! Uw oranje vlaggen! Uw fluitjes! Uw grappen! Uw uithoudingsvermogen! Uw aanmoedigingen! Uw verwensingen! Uw theorie?n! Uw vuisten! Uw geschreeuw! Uw handen voor uw ogen! Uw vertrouwen! Uw buikpijn! Uw geklap! Uw moeten plassen tijdens de wedstrijd! Uw spierballen! Uw zenuwen! Uw opluchting! Uw geloof! Uw belofte! Uw sterke schouders.
    Zettum op, het gaat zwaar worden vanavond.


  • Low, weblogger en vriend, werd acht weken geleden opgenomen in het ziekenhuis omdat hij van de ene op de andere dag verlamd raakte. Tijdelijk, dat wel, want de verschijnselen horen bij het Guillain-Barre syndroom waar hij ineens aan bleek te lijden. Low doorstond wekenlang de intensive, medium, en weer de intensive care, raakte op zijn hoofd na volledig verlamd en kwam erachter dat het woord ‘zenuw’ voor anderen enorm moeilijk valt te liplezen. Lees het verslag ook de komende tijd op zijn site (hier).
    Op 8 mei schreef ik een oproep hier om Low een kaartje te sturen. Gisteren ging ik controleren of u dat wel had gedaan.

    Bob, de maker van het onvolprezen Pivot, en Petra, ga allemaal naar Werfpop op 11 juli, vergezelden mij tijdens de wandeling naar de revalidatiekliniek. Even later stonden we in de kamer van Low. Geen Low te zien. Low was naar de WC. Een goed teken! Even later kwam de boomlange kerel, 11 kilo lichter, inderdaad zelfstandig binnengewandeld. Met stok, maar wel stevig rechtovereind. Hoera!

    In de recreatieruimte, alwaar weinig mensen van onder de 50 aan tafeltjes zaten, babbelden we bij. Over zijn spannende dagprogramma. Hij had vanmiddag pannenkoeken gebakken die waren opgegeten door artsen in opleiding. Dat was nou ergotherapie. Op dit moment ondergaat hij activiteitenbegeleiding. Verder toonde hij ons de speeltuin voor volwassenen: een bouwwerk met verschillende ondergronden, trappetjes en laantjes zodat er geoefend kan worden met lopen. Gelukkig was zijn gevoel voor humor met zijn gevoel voor kracht niet verdwenen.

    Als laatste wilde hij toch wel even alle kaarten laten zien die hij had gekregen. Hij schudde een hele tas leeg over zijn bed. Echt een gaaf gezicht! Kaarten in alle vormen, van bekenden maar even zoveel onbekenden. Ook mensen die ‘via de site van Merel’ erop hadden gezet van wie ik zelfs de namen ook niet kende.
    Low zat trots te kijken. ‘Van sommige mensen wel twee keer!’, riep hij blij. 

    Ik wandelde naar buiten. Waar ik afgelopen maandag nog de hele wereld bij elkaar had geschreeuwd omdat ik bikini’s moest passen, was ik nu vooral blij dat mijn lichaam het helemaal zelfstandig deed.
    Ik telde mijn zegeningen.


  • De man op het balkon onder mij heeft een heel mooie stem. Als het weer mooi genoeg is, en ramen en deuren open, dan hoor ik hem. Hij belt. Hij doet zaken. Allemaal met die mooie stem.
    De stem is laag, maar bromt nooit. Constant, maar niet monotoon. Hij vloeit uit de keel van de man die spreekt alsof hij bloemen ademt. Geen viooltjes, maar donkerrode herfstboeketten. Ik kan niet horen wat hij zegt. Alleen de klanken halen mijn balkon.

    Ik weet niet hoe de man op het balkon onder mij er uitziet. De omheining van het balkon is gemaakt van een lage, maar dikke bakstenen muur waar niet overheen gekeken kan worden. Dus wend ik af en toe mijn oor naar het openstaande raam en luister ik naar de klanken van de stem.

    Ik dat het niet erg is dat ik de man niet kan zien. Want ik denk dat de man heel lelijk is en bijvoorbeeld heel kaal op zijn hoofd maar niet op zijn rug. En dat hij uitpuilende ogen heeft en kromme vingers en klompvoeten.
    Want als hij net zo’n uiterlijk gehad had als zijn stem, dan zat hij niet hier onder mij op dat balkon zaken te doen. Zoveel moge duidelijk zijn.


  • Er stond een klein meisje op de stoep voor haar huis. Het was half acht, ze had haar pyjama al aan en in haar hand had ze een tandenborstel. Haar haren zaten los, maar door de bolling in haar haar kon je zien dat ze net een vlecht had ingehad.

    Voor het slapengaan mocht ze haar overbuurmeisje nog even gedag zeggen, zei haar moeder, die in de deuropening stond. Aan de overkant van de straat stond het overbuurmeisje al achter het raam, haar neus tegen de ruit gedrukt. Toen ze haar vriendinnetje op straat zag, begon ze wild te gebaren. Ze trok met haar vingers aan haar oren en stak haar tong uit. Het meisje op straat deed hetzelfde. Toen duwde ze haar neus omhoog, keek scheel en duwde haar billen tegen de ruit. Het meisje op de stoep giechelde en probeerde nog iets debielers te bedenken. Ze wiegde wild met haar heupen, zwaaide met haar armen en stak haar tong nog een keertje uit.

    Toen werd het meisje aan de overkant door haar vader van de vensterbank getild. De vader zwaaide, het meisje zwaaide, het meisje op de stoep zwaaide en de moeder in de deuropening zwaaide.
    En nu moet je tandenpoetsen en naar bed, zei de moeder. Het meisje huppelde naar binnen.
    Ineens was alles weer rustig.


  • Vriendin J. kon er ook weinig aan doen dat haar verjaardagsfeestje op dezelfde dag viel als Zweden – Nederland, dus besloten wij tot een compromis. De eerste helft zouden we kijken op het feestje, de tweede helft in ons vertrouwde caf?. Er was ??n obstakel: het feestje was op het Stadionplein, het caf? in de Plantagebuurt. Een rust van 15 minuten is te kort om die afstand met onze stadsbarrels te overbruggen.

    We besloten niet op elkaar te wachten. Vriendin S. haakte al bij de eerste meters af – voor haar was het niet van levensbelang dat ze een paar minuten van de tweede helft zou missen. Mijn broer en ik gingen gelijk op. Hij op zijn racefiets, ik op mijn aftandse, rammelende omafiets. Al halverwege de Stadionweg kon ik hem niet meer bijhouden. “Ga jij maar vast”, riep ik, “en wens onze mannen sterkte!” Hij vloog ervandoor.

    Nu was ik alleen. Ik keek achterom, maar vriendin S. was nergens te bekennen. Nu kwam het op mij aan. Ik keek op mijn horloge. Het was vijf over half tien. Om 9 uur 48 zou de wedstrijd worden hervat. Ik trapte mijn pedalen rond zo hard als ik kon. Het motregende en de wind was tegen.

    Er was niemand op straat. De enige mensen die ik zag, waren oranje gekleed en stonden in de rust van de wedstrijd even buiten om frisse lucht te halen. De rest van Amsterdam zat, op een enkele auto na, binnen voor de televisie. Ik had Amsterdam nog nooit zo leeg gezien. Op zaterdagavond! Heerlijk. Ik negeerde alle stoplichten en trapte door.
    Bij de Ruysdaelkade botste ik bijna op een auto van rechts. Hij toeterde zachtjes, ik gebaarde sorry en bedacht me dat dit een van de weinige kansen in mijn leven was om te sterven voor volk en vaderland. Gelukkig is dat nooit mijn ideaal geweest.

    Mijn longen begonnen te protesteren. Ik had ik tijden niet zulke topsport bedreven. Bij elke inademing voelde ik protest en wilde ik hoesten. Het holle gevoel kende ik van de cross country lopen van vroeger. Drie kilometer door de duinen en oneffen paden rennen tot je er bijna bij neerviel. Ik leek wel gek! Om dit voor een voetbalwedstrijd te doen! De voetbalwedstrijd. Zouden de mannen al op het veld staan? Ik fietste over de Nieuwe Amstelbrug en keek door de ramen bij de mensen naar binnen. Reclame nog. Het ging goed. Doortrappen!

    Mijn lichaam wilde niet meer. Ik moest nog het lange, rechte stuk over de Wibaut- en de Weesperstraat. Hier was pas de wind pas echt tegen. Ik trapte door. En door. En door. Van harte ging het niet. Ik keek op mijn horloge. Het was net kwart voor tien geweest. Ik zou de strijd verliezen. Maar ik gaf niet op! Ik deed het voor onze mannen!

    De laatste bocht. Het caf? was vol. Ik zag iedereen staan, alle gezichten dezelfde kant op, gespannen. Ik zette mijn fiets op een klein slot en bleef in de deuropening staan. Mijn broer was al voorzien van een drankje. Het zou nog tien minuten duren voor vriendin S er was. Mijn hart bonkte mijn lichaam uit, zweet gutste op mijn voorhoofd. Ik had het gevoel dat ik 2x 45 minuten had gevoetbald.
    Het stond 0-0. De 48e minuut van de wedstrijd. Ik had niets gemist.
    Sterker nog, alles moest nog komen.


  • Nog even over dat Grieks. Nog niet zo lang geleden kreeg ik elke week, gedurende vijf jaar, enkele uren Oud Grieks per week. Zoveel uren, zoveel moeite, zoveel stampen, zoveel lezen.

    Waar is al die kennis in godsnaam naar toe gegaan?
    Hoe hard ik ook graaf en wat ik ook probeer, bijna alles blijft zoek. Ik weet er geen bal meer van, behalve de kapitein (ho kubernetis) en de rapsode (ho rapsoidos).

    Maar soms ineens komt er een vraag in mijn hoofd. Zomaar, zoef, beng, boef, daar is ie.
    En zo dacht ik laatst: hoe heet in godsnaam ook alweer dat accentje op de eerste klinker, waardoor je sommige woorden met een h ervoor uitspreekt en andere niet en die ook op de rho, van bijvoorbeeld rapsoidos voorkomt?

    Ik groef en ik groef. Ik belde mijn medegymnasiastjes en iedereen bleef het antwoord schuldig.
    Wat heb ik al die jaren gedaan!? Bijzondere paniek in de krochten van mijn geest.

    Tot ik net op de WC zat.
    Terwijl ik mijn broek optrok, kroop het woord langzaam doch dringend het voorste gedeelte van mijn hersenen in.
    Spiritus! Spiritus asper. Spiritus lenis.
    Heerlijk. Heer-lijk.
    Wat een opluchting.

    Doe er uw voordeel mee.


  • Ik heb zojuist de omtrek van een cirkel berekend. En het is gelukt! Want ik wist het nog precies! Twee pi-air!
    Al die jaren Grieks en Latijn vervagen bij het in praktijk brengen van zoveel wiskundige handigheid.


  • Slapen is een geweldig goed. Naast iedere ochtend stukjes typen op mijn website, is het met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid mijn grootste hobby. Al 28 jaar.
    I luv to sleep.

    Soms gebeurt er iets waardoor mijn slaapritme ernstig wordt onderbroken. Dat kan een feestje zijn, of een gepieker, of, zoals eergisteren, een voetbalwedstrijd met winst en festijn. Na een nacht waarin de hoeveelheid drank en de hoeveelheid slaap in verkeerde afstand tegenover elkaar stonden, had ik gisteren een dag die van heel vroeg tot heel laat gevuld was met vanalles.
    Ik overleefde de dag. Daarmee was ook alles gezegd. Toen ik aan het eind van de avond thuiskwam, gaapte ik vier maal, dronk ik nog een glas water en hing ik vergeefs met mijn hoofd boven de toiletpot. Daarna begon de slaap.

    Groot geluk: ik mocht uitslapen. Ik deed mijn ogen dicht met de wetenschap dat ik uren zou mogen slapen. De wekker werd niet gezet. Ik zou slapen tot ik niet meer kon, tot in de avond, tot de volgende dag! Ik sliep en ik sliep en ik sliep.

    Toen ging de telefoon. Ik schrok wakker. Wekker zei 8 uur 49. Wie belt mij op mijn thuisnummer?, dacht ik. Zo vroeg ook? Maakt niet uit, je mag slapen, hop, onder de dekens, diep weggedoken, krul je nog maar eens op. Maar wat nou als er iets belangrijks is? Met soort van opa K. bijvoorbeeld? Of met iemand anders. Wat echt niet kan wachten. En waardoor ik eeuwig spijt krijg dat ik toen op dat moment niet opnam. Of nee, wacht, als het belangrijk is, bellen ze nog wel eens. Heus. Er is niets aan de hand. Misschien was het wel telemarketing, nee, die laten de telefoon maar drie keer overgaan uit angst voor voicemail. Misschien is het dan toch wel belangrijk. Nee, slaap. Slaap, kom, slaap. Hallo? Slaap? Misschien denkt diegene dat ik niet thuis ben en belt daarom niet nog eens. Wie is er nou thuis op vrijdagochtend? Elk normaal mens moet toch werken dan? Misschien bellen ze nu naar werk om het belangrijke nieuws te vertellen. Weet je wat, ik ga mijn mobiele telefoon halen, want daar is in ieder geval op ingesproken. Dan haal ik mijn mobiele telefoon met mijn ogen dicht, zodat ik nog een beetje slaap. Of nee, ik kan natuurlijk ook gewoon blijven slapen, ze bellen heus nog wel als het belangrijk is. De slaap moet terugkomen, die telefoon is helemaal niet gegaan. Ik houd mezelf voor doof. Of krijg ik dan spijt? Hmm… het zou zo maar om soort van opa K.  kunnen gaan. Misschien moet ik toch maar met ogen dicht naar beneden.

    Ik stond op om 9 uur. Klaarwakker inmiddels.
    Er was nergens ingesproken.


  • De vergadering duurde lang en was saai. Naast mij zat een vrouw verveeld door haar agenda te bladeren. Af en toe schreef ze iets op met een rode ballpoint.
    Ik spiekte vanuit mijn ooghoek zonder dat zij het in de gaten had.
    Ze schreef 5-0 op, en toen een vraagteken. Toen 1-1, naast Nederland – Duitsland. Toen 0-2, bij Rusland – Portugal.
    Deze vrouw had alle EK wedstrijden in haar agenda staan en was nu bezig de scores erbij te zetten. Uit haar hoofd!
    Ze bladerde verder en kwam uiteindelijk uit op vandaag, gisteren nog morgen. Nederland – Letland. Ze omcirkelde deze landen. Nam daarna Duitsland en Tsjechie mee. Eerst lichtjes, toen steeds dikker.
    Daarna zette ze een dikke streep in de kantlijn. En toen kwamen de vraagtekens. Rondom het eerste land, rondom het tweede land. Rondom het derde en het vierde. De hele woensdag in haar agenda ging op aan vraagtekens. Aan het eind van de vergadering was dat stukje van haar agenda volledig onleesbaar.

    De man van de goedlopende bakkers- / D?ner Kebabzaak verderop in de straat draagt sinds het EK begonnen is een oranje schort. Als Nederland moet spelen draagt hij onder het oranje schort een oranje T-shirt. Hij spreekt nooit, laat zijn kinderen voor hem de bestellingen opnemen terwijl hij broden bakt en de kebab afsnijdt. Het is een grote man voor wie je ontzag zou kunnen hebben, maar die, omdat hij niets zegt, een beetje tragisch overkomt. Nu krijgt de grote Turkse man van alle Hollanders in de zaak complimentjes en je ziet hem onder zijn bakkersmeel langzaam verlegen rood worden.

    Twee weken geleden kreeg ik oranje vlaggetjes kado. Die weigerde ik op te hangen. Wie hangt er nou oranje vlaggetjes aan het raam? Echt dus niet. Mijn oranje T-shirt is al erg genoeg. Verder ga ik niet (oke, ik heb ook een oranje plastic opblaashandschoen).
    Ik heb nooit last van bijgeloof, maar bij voetbal staat bij mij alles in het teken van onredelijke beweegredenen. Dus toen ik gisteren die vlaggetjes nog ingepakt zag liggen, en ik de resultaten van het Nederlands Elftal nog eens bekeek, wist ik ineens zeker dat het allemaal daaraan lag. Duh! Het waren mijn vlaggetjes! Die 3-2, door mijn vlaggetjes!
    Ik scheurde het cellofaan open en hing de vlaggetjes nog na middernacht in mijn erker.

    Aan de supporters zal het niet liggen.

    Tsjechie – Duitsland 0-0.
    Nederland – Letland 3-1.


  • Elke keer dat ik dat woord zie, lees ik het hardop voor probeer ik het hardop voor te lezen.

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)