Oud en Nieuw, aaaaaargh, wat zal ik ervan zeggen?
De jaarwisseling heeft iets magisch. Klokken die twaalf slaan, feesten, champagne, vuurwerk, oude dingen achter je laten en nieuwe uitproberen. Het klinkt allemaal sprookjesachtig.
Meestal valt het in de praktijk alleen maar tegen. Hoe vaak vond ik mezelf niet op een feestje terug waar ik zo lang naar uit had gekeken maar waar eigenlijk niets aan was en met lange rijen voor de WC om vervolgens met hangende schouders naar huis te gaan.
De laatste jaren had Oud en Nieuw een traditionele vorm aangenomen. Heerlijk, traditie. Daar kun je tenminste op bouwen.
Eerst bij H. & K. met iedereen die dat wilde spelletjes doen en televisie kijken. De spelletjes veranderden van Risk in Acquire in de Kolonisten van Catan, de televisieprogramma’s veranderden van oudejaarsconf?rences in hoogtepunten van het afgelopen jaar entertainment. Maar het bleef gezellig.
Heel veel lekkere hapjes, om twaalf uur heerlijke champagne, een wandeling naar de Amstel om vuurwerk te kijken en vervolgens op de fiets naar een feest dat tot minstens 8 uur doorging.
Jaar in, jaar uit.
En altijd waren mijn broer en vriendin S. er bij.
Dit jaar is vriendin S. mensenlevens aan het redden in Afrika en mijn broer zoekt haar rond de jaarwisseling op.
No spang, dacht ik nog, ik heb genoeg vrinden met wie ik elk jaar de hort op ga dus ik maak me geen worries en ik check half december wel wat iedereen gaat doen en dan haak ik gezellig aan.
Wat blijkt!?
In het afgelopen jaar zijn mijn vrinden veranderd in bankhangers, smug marrieds, ouders, luie donders en ouwe lullen!
Tamelijk ongemerkt bevind ik mij in gapend gezelschap!
Zij willen niet naar feesten.
Zij willen niet gezellig met z’n allen, maar gezellig met elkaar.
Zij willen niet te veel drinken.
Zij willen niet te laat naar bed.
Zij willen niet ’s ochtends vroeg op 1 januari laveloos de sleutel verkeerd in het voordeurslot stoppen.
Zij willen niet de hort op!
Inmiddels is het 20 december en ik heb er geen idee van wat ik met Oud en Nieuw zal gaan doen.
De spanning is ondraaglijk.
Maar iets in me zegt me dat het misschien wel eindelijk een keertje echt leuk gaat worden.
Geef een reactie