Grumbel.
Ooit
schreef ik een stukje over de Belastingdienst. Mijn broer vulde lang
geleden (2000/2001/2002) mijn sofinummer in op zijn werkbriefje en
sindsdien zit ik eens in de zoveel maanden weer met een probleem. Het
is echt om GEK van te worden. Ik heb helemaal nooit iets fout gedaan!
Mij treft geen blaam! Maar ik moet wel alle rotzooi opruimen. Bovendien
word ik door allerlei instanties beticht van zwendel, fraude,
oplichterij.
Het is opmerkelijk hoeveel instanties je nog jaren na dato achter de broek aanzitten.
Nog opmerkelijker echter is dat ik, aangezien het een periode van 2,5
jaar betreft dat mijn sofinummer bij de verkeerde werkgever stond, elk
jaar opnieuw door alle administratieve shit heen moet. En dat de regels
elk jaar blijkbaar veranderen. Dus dat ik niets heb aan mijn eerdere
afschriten, kopie?n, formulieren.
Je zou denken dat ze twee jaar geleden de fout hebben ontdekt en dat ze vervolgens zelf al zijn gaan nadenken.
NEEN! Zelf nadenken is niet voor bureaucratische instanties weggelegd!
Nu ben ik in dialoog met de Informatie Beheer Groep. Een schriftelijke
dialoog, welteverstaan, want sinds ik ben afgestudeerd in 2000 is er
aan de bereikbaarheid helemaal niets veranderd. Vele uren en vele euro’s
heb ik gespendeerd aan het bereiken van de
Studiefinancieringmaatschappij. Om het vervolgens op te geven, want
alle pogingen waren tevergeefs. Ik heb al die keren de IBG niet ??n
keer kunnen bereiken.
Dus ging ik corresponderen. Schrijven. Brieven waarin ik met overgave
alle emoties die mij parten spelen, stopte: de waanzin na de
onbereikbaarheid, de woede over de algehele stupiditeit, de irritatie
over de toon van de brief alsof ik een crimineel ben, de
krankzinnigheid over het jaarlijks terugkerende proces en de haat dat
kopie?n niet genoeg zijn.
Zojuist ontving ik een brief. Gedateerd 1 maart. Het heeft gesneeuwd,
dat klopt, maar hoe is het in godsnaam mogelijk dat die brief er 10
dagen over doet!?
De informatie die ik had meegestuurd (een boekwerk a 4x 0.39 euro) was
niet voldoende. Of ik bijgaand formulier mee kon sturen, ingevuld door
de Belastingdienst zelf.
En dat binnen drie weken. Waarvan er door de mysterieuze vertraging al anderhalf voorbij zijn.
Hahahahaha!, ging ik.
Het is een grap!, dacht ik. Ik zocht mijn huis af naar verborgen camera’s.
Niets van dat.
Toen las ik de brief nogmaals. Het stond er echt. Ik moest dit
formulier opsturen naar de Belastingdienst en het formulier
terugkrijgen en het vervolgens weer op tijd bij de stufi-mensen terecht
laten komen.
Ik lachte niet meer.
Toen viel mijn oog op een direct telefoonnummer van de mevrouw die mij deze hero?sche opdracht had gegeven.
Ik kon bellen!
De mevrouw was een strenge opdrachtgever.
Dan gaat u toch gewoon even langs bij de Belastingdienst?, zei ze.
Langs? Langs?, zei ik. Ik heb geen tijd om langs te gaan! Bovendien,
dat kan vast niet. Dan kom ik op een wachtlijst met een nummertje en
dan hebben ze de gegevens niet want die liggen topsecret in een bunker
op een geheime plek ergens op de Veluwe en die bunker is alleen
toegankelijk als je zes pasjes hebt en raadsels kunt oplossen die je
gegeven worden door een wijze, oude man met een baard en een jurk en
dan blijkt het nog steeds een kopie te zijn!
Aaaaaargh!!!!!!!!!
Misschien toch maar die boete betalen van 600 euro.
Geef een reactie