De laatste tijd protesteert mijn rechteroor bij concerten als ik naar
Paradiso of de Melkweg ga. Gisteren had ik het voorrecht eindelijk weer
eens bij een concert te zijn waar ik geen last had van mijn oor, hoera!
Dat was in het geheel vernieuwde Patronaat
in Haarlem, bij Madrugada. Het was uitverkocht en toch kon ik mij
vrijelijk door de mensenmassa bewegen, was ik binnen vijf minuten naar
de wc en terug en duurde drank halen ook niet langer. Wat een genot.
Genot kwam er ook van Madrugada.
Woehoe!!
Derde keer dat ik ze zag, ik zou morgen zo weer gaan.
De muziek in de zaal was na het laatste nummer (Sail Away, mmm) al aan en toch kwamen ze terug.
De zanger kringelde zich weer ongekend sexy rond zijn microfoon en wist
met zijn prachtige basstemgeluid de hele zaal stil te krijgen.
Moi incluis. Hij (Sivert Hoyem) en ik heb een bijzondere band.
Het gaat meestal zo: ik kijk vol bewondering naar hem.
Ik bedenk hoe ik hem zal noemen als hij mijn liefje is. Sief? Seabert? Sivert lieverd?
Ik ga na hoe hij liedjes voor me zal zingen, elke dag.
Hoe zijn hoofd voelt.
Ook zal ik zeggen dat hij broeken met wijdere pijpen moet dragen.
Maar verder mag hij blijven zoals hij is, zolang hij maar voor me zingt.
En bij mij net zo doet als bij de microfoon.
De bijzondere band tussen Sivert en mij bestaat er ook uit dat hij mij nooit aankijkt.
Maar hij is gewoon nog heel verlegen.
Geef een reactie