Maand: februari 2006


  • “Ongelooflijk! Moet je n?u eens kijken wat er gebeurd is”, zei ik tegen de
    sleutelmaker, terwijl ik de baard en de kop van mijn gebroken sleutel
    met enig dramatisch maar vrolijk vertoon op de toonbank legde.

    Als ik de sleutelmaker was, zou ik blij zijn met zo’n opgewekt meisje in de winkel.

    De sleutelmaker keek naar de gebroken sleutel.

    “Ja”, zei hij. “En?”

    Hij was nog chagrijniger dan ik toen ik had geconstateerd dat mijn fiets niet langer van het slot te krijgen was.

    Een stilte viel.

    Het leek mij wel duidelijk wat ik wilde, maar misschien was hij minder begaafd.

    “Is het mogelijk om van deze twee stukken weer ??n sleutel te maken?”, vroeg ik dus maar.

    De sleutelmaker haalde zijn schouders op.

    “Ik zou het niet weten”, zei hij.

    Hallo!

    Dat is een raar antwoord, meneer de sleutelmaker.

    Er was weer een stilte, waarin ik de sleutelmaker wilde slaan.

    In plaats daarvan zei ik

    “Euh”.

    En daarna, toen er geen reactie kwam:

    “Kunt u het dan proberen?”

    Let op, hoe mijn getutoyeer tegen de sleutelmaker ineens was omgeslagen in een beleefdheid waar geen Balkenende tegenop kan!

    “Ja dat kan ik wel”, zei de sleutelmaker, terwijl zijn volume dreigend omhoog ging.

    “Maar denk maar niet dat ik je geld ga teruggeven als het n?et lukt”,
    dreigde hij, terwijl hij de twee stukjes woedend oppakte en ze in zijn
    werkbalk stopte.

    Jesus, relax, dacht ik.

    Het was dat het sleuteltje even later enorm goed paste en ik mijn slot kon openmaken en mijn dag weer goed was.

    Anders had ik de sleutelmaker aangeklaagd en geschopt wegens stom.


  • Ik nam ‘m op in 2000, zes jaren geleden. Of in 1999, zeven jaren geleden.

    In elk geval was het januari.

    Hij lag in mijn kast.

    Soms kwam ie eruit, omdat ik hem wilde zien. Vaak refereerden we eraan.

    Maar toch kwam het er nooit van.

    Vervolgens rustte er een vloek op de film, denk ik, alsof hij nooit gezien zou worden.

    Nu, vanavond, heden, zes of zeven jaren en een beetje geleden, ging de band in de video en speelde de film.

    Ik had het veel eerder moeten doen: Die Siebtelbauern.


  • Mijn eigen krachten zijn mij onbekend. Dat bleek weer eens toen ik het
    sleuteltje in mijn fietsslot stak, het omdraaide en het vervolgens
    zonder enige weerstand afbrak. Het maakte minder geluid dan mijn
    hartgrondige vloek. Te meer daar de fiets nog op slot stond en ik op
    dat moment weg moest.

    Met de kop van de sleutel in mijn hand en de baard in het slot sjokte
    ik de drie trappen op naar boven om in mijn huis het juiste gereedschap
    te vinden voor de reddingsactie van het afgebroken stukje. Vaak heb ik
    dromen over dat ik een gereedschapskist bezit, met handige vakjes en
    diverse sexy tangen, maar het beste wat mijn huisraad te bieden had,
    was een pincet.

    Met een opkomende chagrijnigheid maar ook een gezonde dosis hoop sjokte
    ik de drie trappen af naar beneden. Ik klemde de pincet met al mijn
    kracht om het miniscuul uitstekende stukje en trok uit alle macht
    aan het friemeltje (terwijl ik het ding ook nog een stukje moest
    draaien). Het leek er even op dat het me ging lukken, dat dacht ik ook
    de volgende keren, maar na een poging of 25 moest ik constateren dat er
    geen enkele wijziging in de toestand was opgetreden. Bummer. Ik ging
    drie trappen naar boven, haalde fietssmeer en ging weer terug. Ook dat
    resulteerde niet in een vrije fiets.

    Ik moest constateren dat mijn cosmetische gereedschap het grootste
    probleem vormde. Ik keek naar de ramen van mijn buren. Geen licht.
    Daarom sjokte ik even later drie straten verderop naar de man die zeker
    een gereedschapskist zou hebben. Ik kwam langs het restaurant waar als
    enige gast een kale man zat die mijn stappen meewarig aanzag. Gewapend
    met twee schroevendraaiers en een tang liep ik even later de drie
    straten terug. In de schaduw van de maan en lantaarnlicht zag ik mezelf
    op de stoep gereflecteerd. Het leek alsof ik een dolk met drie koppen
    in mijn hand had waarmee ik een denkbeeldig persoon aan het steken was.
    Een vrouw die een hond uitliet checkte of ik haar met mijn gereedschap
    ging bedreigen. De kale man in het restaurant leek me te herkennen. Zijn blik werd er niet minder meewarig op.

    De tang vormde een verbluffende vooruitgang. Met ??n soepele beweging
    trok ik de baard uit het slot. Ik keek even om me heen of iemand deze
    heldendaad gezien had, maar het was stil op straat. Nu moest ik het
    slot nog openkrijgen. Ik ging drie trappen naar boven en pakte mijn
    reservesleuteltje. Gelukkig heb ik een speciale verzamelbak voor
    sleuteltjes dus wist ik meteen waar ik moest zoeken. In mijn nopjes
    over mijn opgeruimdheid zocht ik tussen de sleuteltjes. Er zat geen
    reservesleuteltje bij, hoe lang ik ook zocht en de geschiedenis van
    mijn slot naging in mijn hoofd om deze lacune op te vullen. Aaargh!

    Ik ging de drie trappen naar beneden, liep naar de drie straten
    verderop, ik stak mijn hand met het gereedschap op naar de kale man ter
    groet, leverde het gereedschap in en concludeerde dat alles voor niets
    was geweest. Mijn fiets nog steeds op slot, ik inmiddels te laat voor
    mijn afspraak. Gelukkig beschikte de man met het gereedschap ook over
    een fiets die ik mocht lenen.

    Maar mijn chagrijnigheid groeide.

    Zou een slotenmaker in staat zijn mijn sleutel te repareren?

    Of zou ik de volgende dag met een zaag mijn slot moeten openwrikken met het risico gearresteerd te worden?


  • * Ik heb wat foto’tjes van Riga op flickr gezet.

    * Zezunja en GeenStijl zijn mijn overgebleven concurrenten bij de Dutch Bloggies. Stem hier, of niet.

    * Op dit postje kunt u niet reageren.

    * Morgen hier een echt stukje, hoera, een echt stukje.


  • Ooit komt de dag dat ik tijd vind om iets bij deze foto’s te schrijven.

    sprookjesachtig

    wij hebben er maar eentje nodig

    vanaf het water met bro


  • Riga ook
    Dit is ook Riga, om maar meteen twee uitersten onder elkaar te zetten. Soms liepen we door een straat waarvan de ene kant strak gerenoveerd was en de andere kant compleet verwaarloosd.

    Over een aantal jaren zal alles er wel keurig uitzien, helaas zou ik willen zeggen, want het loszittende pleisterwerk en de vergane muren waren juist ook zo mooi.


  • de rivier is bevrozen

    Het was zo koud dat de brede rivier de Daugava (waarvan ik niet weet
    hoe wij die noemen) die door Riga heenloopt, bevroren was. De koude en
    de sneeuw maakten de in de architectuur toch al aanwezige
    sprookjesallure compleet. De kleurrijke gebouwen met gezichten, draken
    en katten verwelkomden ons als warme dekens in de kou. We liepen over
    de meters ijs, klommen op sneeuwbergen en stampten de sneeuw van onze
    schoenen.

     

    In alles was Riga anders dan verwacht, denk ik.

    Maar daarover later meer.


  • Dat gevoel, die eerste dag dat je zonder sjaal naar buiten kunt. Dat je
    weet dat de lente er is. Dat de wind niet meer snijdt maar streelt. Dat
    iedereen op straat toch net even anders kijkt. Dat de vogels je
    toezingen en de blaadjes groen zijn. En de vriendelijke meneer je
    zomaar een ijsje aanbiedt om alles te vieren.

    Het is er nog lang niet.

    Zeker niet nu ik de weersverwachting heb gezien van de plek waar ik aanstonds (prachtwoord) naar toe ga: Riga.

    Maxima van MIN 8 graden.

    Waaaah!


  • Afgelopen zondag was het weer raak. De laatste zondag van het
    Rotterdams filmfestival biedt de mogelijkheid om te doen alsof je echt
    aanwezig bent geweest: vijf van de toppers zien op ??n dag. Je moet er
    de hele dag voor in de bioscoop zitten, maar dan kun je wel meepraten.
    En das belangrijk natuurlijk.

    Aan de volksverhuizing doe ik al jaren mee. Het perron in Amsterdam
    staat, iets over achten ?s ochtends, vol gapende mensen. Iedereen
    verzucht klappertandend waarom dit festival nou h?lemaal in Rotterdam
    moet worden georganiseerd. Dat er deze zomer een speciale editie in de
    hoofdstad komt, is daarom vooral jammer. Zo?n bezoekje aan het
    Rotterdamse is alleen maar goed voor ons, wij verwende
    hoofdstedelijken.

    Eenmaal in Rotterdam lijken de mensen vooral te zijn gekomen om te
    praten. Dom, nietszeggend, vervelend commentaar leveren terwijl ik mij
    probeer te concentreren op de film! Mensen! Het zien van een film in de
    bioscoop is n?et hetzelfde als een DVD?tje huren. Dat u af en toe ?ht
    en aht, daar kan ik me iets bij voorstellen. Dat u op een spannend
    moment een keertje help roept, ok?. Maar waarom heeft u de neiging
    hardop mee te delen wat we toch al zien? Er wordt nogal eens geklaagd
    over het jonge bioscooppubliek dat de film net zo vermakelijk vindt als
    het gooien van popcorn. Maar dat gooien voegt tenminste nog iets toe
    aan het avontuur. ?Oh hij gaat naar haar toe!? roepen als het
    hoofdpersonage naar haar toegaat, niet. ?Ohjee, die is zwanger? zeggen
    op het moment dat iemand op de zwangerschapstest ziet dat ze, nou ja, u
    snapt het.

    Voortaan kijken zonder kleppen, dus, graag. Maar ik ben nog niet klaar.
    Kan ik mij al dagen van tevoren druk maken om mijn woeste kriebelhoest
    die het publiek mogelijk zou kunnen irriteren en heb ik daarom een
    arsenaal aan dropachtigen meegenomen, u schijnt het niet te
    interesseren dat u herhaaldelijk uw decibellen (en bacillen, mensen!
    Hand voor de mond!) over de zaal uitstort.

    Natuurlijk komen deze strenge woorden louter voort uit jaloezie. Zo te
    kunnen opgaan in een film, zo geen enkele rekening te willen houden met
    andere mensen, het moet een geweldig gevoel zijn.


  • Tijdens de uitzending van een discussieprogramma op AT5 over de cartoonprotesten:
    “Laat ze hun bek houden, het gaat hier om de vrijheid van meningsuiting”.

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)