Mijn Canon 300D was (dus) kapot en ik weende. Soms ben ik namelijk net een prinses en die wenen nou eenmaal.
De verhalen die ik al googlend aantrof, stemden mij niet positief. De reparatie zou onbetaalbaar zijn en als het nog binnen de garantie viel, zou ik meteen een nieuw toestel krijgen omdat de Error99 zo ongeveer het ergste was wat je kon krijgen. Mijn toestel was tweedehands en al eeuwen niet meer binnen de garantie. Ik vloekte op Canon en vroeg me af waarom die lui niet in staat zijn een peperduur ding te produceren dat het gewoon jarenlang blijft doen. Technische vooruitgang betekent vaak kortere levensduur.
Toen de man van de fotozaak me ook nog aankeek alsof mijn laatste uur had geslagen en me vertelde dat het weken en weken ging duren voor ik mijn toestel eventueel terug zou krijgen, wist ik wel zeker dat het niet meer goed ging komen. In een opwelling kocht ik de week erop een digitaal camera'tje, zeer handzaam, best prijzig, een Ixus 55 (blijkbaar nog niet boos genoeg op Canon).
In de weken dat de 300D bij de fabriek lag, begon ik de camera steeds meer te missen. Inmiddels wist ik al zeker dat ik zou gaan sparen voor een nieuwe digitale spiegelreflex omdat het blijkbaar echt een ding was waar ik niet zonder wilde. In stilte nam ik afscheid zodat het telefoontje van de fotozaak niet te zwaar zou vallen. Mijn Ixus haalde het niet bij mijn spiegelreflex – het resultaat van die foto's was in kwalitatief opzicht bijzonder teleurstellend. Logisch, maar ook niet fijn.
Toen belde de vrolijke meneer van de fotozaak.
"Hij is gemaakt hoor!", riep hij, het positieve van het nieuws duidelijk inziend.
De reparatie: "replacement aperture/shutter/optical units"
De kosten: nog geen honderd euro.
Me so happy.
Geef een reactie