Maand: september 2006


  • stemmen! Hierbij wil ik u namens mijn vriend Michiel Brongers danken voor het stemmen op zijn filmpje over Swaan. Mede dankzij u, oh onbekende lezer, is zijn filmpje doorgedrongen tot de laatste drie genomineerde filmpjes! Hoera galore! De blijdschap in de mail die Michiel mij stuurde, sprak boekdelen.
    You have made a good man happy.

    Nu komt het er op aan!
    Slechts twee dapp're strijders dingen met hem mee naar de felbegeerde hoofdprijs van 2500 euro. Ook zij hebben hun filmpjes met bloed, zweet en tranen gemaakt. Echter!
    Michiel moet winnen!
    Zijn filmpje is het allerbeste!

    En ik zie hem zo graag blij.

    Mijn vraag is nog slechts één keer aan u:
    Stemt!


  • De bewoners van mijn straat die toevallig uit het raam keken, zagen vanochtend vroeg een vreemd spektakel. Een meisje stond bij haar fiets wat karatetrappen uit te voeren. Het was niet helemaal duidelijk waar ze het op gemunt had. Vooral haar stuur leek het mikpunt van haar trappen. Soms sprong ze achteruit en bibberde ze.
    Na een tijdje trappen zocht ze een tijd naar iets op de grond, een stok misschien. Uiteindelijk raapte ze een groot blad van de stoep op. Met het blad maakte ze wilde gebaren naar haar stuur. De bewoners zagen hoe ze haar mond opendeed om te gillen, en vervolgens vreemde sprongen maakte. Daarna leek het gevaar geweken. Het meisje opende het slot van haar fiets, pakte de fiets uit het rek en reed weg. Op het stuur zat een chaotisch stuurtuintje met een witte bloem.

    Het nadeel van een fietstuin in de herfst: grote, harige, dikke, vette kruisspinnen op je stuur.
    Mijn angst voor de beesten is de laatste jaren afgenomen, maar ik vrees voor verkeersongelukken als er ineens een achtpotige hallo komt zeggen op een druk kruispunt.


  • Op de Lange Vie in het provinciehoofdstadje U. raakte de bus ineens vol. Het was zes uur, de winkels gingen dicht, de shoppers keerden huiswaarts. Ik was blij met mijn behaaglijke eenzits bij het raam. 

    Twee meisjes van een jaar of twintig met tasjes van allerlei modezaken en parfumeriewinkels aan hun armen kwamen tot stilstand naast mij. Ze keken jaloers naar mijn plekje en verzuchtten tegen elkaar dat ze het tamelijk zwaar hadden gehad in die volle winkels. Maar, zo concludeerden ze, ze waren wel geslaagd. Ze giechelden na over een verkoper.
    'Druk hè, in de bus', zeiden ze tegen elkaar. 'Konden we maar zitten.'

    Bij de volgende halte stapten een zwangere vrouw en haar moeder in, met een grote kinderwagen. Na wat duwen kon de kinderwagen tussen de staande mensen in staan, tegen de billen van één van de meisjes geklemd.
    'Wil je misschien zitten?', vroeg ik aan de zwangere vrouw.
    Beleefd opgevoed ben ik wel in handelend perspectief, maar ik blijf slecht in u-zeggen.
    De zwangere vrouw bedankte, het ging wel, zei ze. Haar moeder leek me echter verlangend aan te kijken, dus ik vroeg ook aan haar of ze wilde zitten. 

    Nee hoor, zei ook de moeder, dat hoeft niet, ik sta best.

    'Maar ik wil wel zitten!', zei een van de meisjes enthousiast.
    Ze keek me daarbij opgelucht aan, eindelijk iemand die haar het leven makkelijker zou maken.
    Maar doei!, dacht ik, het meisje was nog maar twintig en de enige last die ze had, was het grote aantal luxe tasjes aan haar armen.
    Het meisje had me echter wel in een lastig parket gebracht. Want wat moest ik antwoorden?
    De ogen van het meisje bleven aanmoedigend op mij gericht. Ze verschoof al een beetje, omdat ze dacht dat ik echt voor haar zou gaan opstaan. Moest ik nou een preek gaan houden? Dat ik niet voor haar op zou gaan staan? Ik had geen zin in discussie. 

    'Hahaha', zei ik toen. 
    De blik waarmee ze me toen aankeek.
    Oi oi oi.


  • De bruid op de stoep was een jaar of vijftig. Ze zag er prachtig uit, maar ze keek verdomd chagrijnig.

    Misschien kwam het door het tijdstip (08.30 uur). Dat ze nog wakker moest worden. Misschien had ze toch spijt van de keuze gratis te trouwen, om 09.00 uur,maandagochtend ook nog, en wist ze nu pas hoe onromantisch dat was. Misschien dacht ze terug aan haar eerste huwelijk. Over de mislukking die dat uiteindelijk was geworden, aan de kinderen die ze nu niet meer zag. Misschien vroeg ze zich af waar haar bruidegom bleef. Waar de gasten of de getuigen waren. Misschien had ze zonneschijn verwacht in plaats van deze mistige treurigheid. Misschien was ze wel nooit een vrolijk mens geweest en was het een wonder dat iemand haar ten huwelijk had gevraagd. Misschien vond ze dat ze er eenzaam bij stond, zo in haar uppie voor het stadsdeelkantoor. Daarin zou niemand haar ongelijk geven. Misschien vond ze het stadsdeelkantoor net zo lelijk als de naam al deed vermoeden. Of misschien was ze eigenlijk heel erg ziek, met buikkrampen, maar moest ze vandaag toch. De bruidegom was nergens in het vizier. Misschien twijfelde ze over haar toekomstige echtgenoot.

    Maar misschien trof ik haar in het voorbijgaan op haar enige slechte moment van de dag en veranderde haar gezicht na mijn blik in een gelukzalig stralen.


  • huh?(bron: nrc.next, vrijdag 22 september 2006)

    Die laatste zin. Ik vond hem gek. Maar misschien ligt het aan mij.


  • "Geweldig! Het staat je geweldig!", riep de zeer enthousiaste styliste. Ik had mijzelf net in een jurk weten te wurmen die aan mijn lichaam kleefde als een schubbig zeemeerminnenpak. En ik zeg wel ‘weten te wurmen’ maar in de werkelijkheid was het niet helemaal gelukt – de rits ging van achteren niet dicht.

    "Dat maakt niet uit, dat zie je toch niet op de foto!", riep de styliste blij. "Deze jurk doet écht wat voor je!"
    Die uitspraak zou ik onthouden voor als ik met vriendinnen in een kledingwinkel zou staan. Omdat de sfeer in de fotostudio zo goed was, besloot ik mij neer te leggen bij haar professionele oordeel.

    Ik bevond me in de studio omdat ik samen met twee andere schrijfsters op de foto voor een glossy mocht. Een glossy! De visagiste (dat is iemand anders dan de styliste) zei ook al: "Schrijvers mogen tegenwoordig duidelijk ook in de spotlight, vroeger was dat niet zo." Zij zag dat als iets positiefs, maar ik was er nog niet zo zeker van.
    Een van de andere twee schrijfsters had duidelijk wel eerder met dit bijltje gehakt. Zij stond in al haar modelheid naast mij te stralen en mooi en lang en onweerstaanbaar te wezen. Ze gaf mij aardig bedoelde tips over wat ik niet moest doen, waardoor ik me alleen maar een nog grotere amateur voelde.

    Halverwege de fotoshoot wilde ik even mijn hooggehakte schoenen uitdoen omdat ik pijn had. Mijn collega-schrijfster c.q. model liep op hakken die nog veel hoger waren dan de mijne (allebei ontzettend design en wanna-have) en dartelde rond alsof ze comfortabele sportschoenen aan had. Intussen durfde ik niet te gaan zitten omdat ik bang was dat ik uit mijn peperdure jurk zou scheuren. Dat was een realistische angst.

    Even later bekeken we de foto’s op de computer. Je zag er inderdaad niets van, dat mijn jurk van achteren niet dicht kon. ‘Dat fotoshoppen we even weg’, zei de fotograaf over het fluorescerend witte stuk huid bij mijn oksel. Ik heb de ijdele hoop dat ze wat andere dingen ook meteen even meenemen in hun edit-proces.


  • Op de avond van de boekpresentatie kreeg ik een cadeautje van A. We hadden de uitgeverij al verlaten en waren beland in een café in de buurt. Ik nam het cadeautje in ontvangst en zei dat ik het later uit zou pakken (er moest gegeten en gezeten). Dus legde ik het cadeautje bij mijn spullen. Het was een mooi pakje, subtiel en met leuk inpakpapier, herinner ik me.

    Een aantal uren en wat drankjes en feestgevoel later verliet ik de kroeg. Traliela, fietserdefiets. Jippieyeah.

    (…)

    De ochtend erna werd ik wakker en bedacht ik mij met schrik dat ik het cadeautje van A. in de kroeg had laten liggen. Fuck! Ik belde de kroeg, de barvrouw zocht intensief, maar ze vond niets. Ik ging er die middag langs, zocht onder de bank en tussen de muur en de lambrizering. Geen cadeau. Ik belde K. Die zei:
    "A. kennende, zal het wel een erg mooi cadeau geweest zijn."

    Shit! En wat te doen?
    Er tegenover A. nooit meer over beginnen? Of A. het vertellen en misschien horen dat het een speciaal cadeau was? Ik was in twijfel.

    Gisteren zag ik A. weer voor het eerst sindsdien.
    Blijkbaar had ik een keuze gemaakt want ik liep naar haar toe en stortte al mijn schuldgevoel over haar uit. Sorrysorrysorry.
    Ze keek me aan met een blik die ik niet goed kon peilen. Maar al te best was het niet. Het kon verdriet zijn. Desillusie. Twijfel.

    "Het was vast iets heel moois hè?", vroeg mijn broer gretig aan A. "Iets van vroeger, een ketting van onze moeder ofzo hè?"
    A. keek nog steeds onpeilbaar.
    Hoewel ik haar blik nu vooral richting verbazing vond gaan.

    "Ik had helemaal geen cadeautje bij me!", riep ze toen uit.
    Ik hoorde zelfs iets van schuldgevoel in haar woorden terug.


  • Op de terugweg net, van VPRO's De Avonden (dat was leuk, nu ook online), nam een man plaats tegenover mij.
    Hij was een jaar of zestig en friemelde aan zijn mobiele telefoon.

    Ha, zo'n ouwe knar-digibeet die een sms probeert te versturen, dacht ik, toen nog vertederd.
    Maar door de geluidjes begreep ik na een tijdje dat de middelbare man een spelletje op zijn telefoon aan het spelen was.
    Vol verbazing sloeg ik de snelle bewegingen van zijn duimen en zijn hevig geconcentreerde blik gade.

    Een man! Van zestig!
    In de trein!
    Aan een telefoonspelletje!

    Hij was Aziaat, dat compenseerde de boel een beetje.


  • Een nadeel van digitale fotografie is het verdwijnen van de spanning over je vakantiefoto's. Zijn ze leuk geworden? Sta je er net zo goed op als je je voelde? Het wegbrengen van het rolletje, hopen dat de fotozaak hem niet kwijtraakt, het wachten tot de foto's klaar zijn.
    Een vriendin van mijn ouders kwam er laatst bij thuiskomst achter dat het filmpje er niet goed in had gezeten. Ouderwetse teleurstelling!

    Bij het uploaden van de foto's naar mijn computer kwam ik, toen ik terugkwam van vakantie, geen verrassing tegen. Maar omdat vriendin S. nou 'eindelijk wel eens een keertje die vakantiefoto's wilde', anderhalve maand later, liep ik ze net nog eens door. Wat een leuke dingen hebben we gedaan! Haha.
    daaaag


  • Ik wilde Cockie intoetsen in mijn T9-woordenboek.
    Als je Cock intoetst, krijg je eerst Anal.
    Jaha.

    Het woord poezen verandert hij hardnekkig in poëzen.
    Sinds kort zeg ik nu, net als bij het woord ongerudje, dat ik twee poëzen heb.

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)