De tl-buizen van de tandarts zijn van het merk OSRAM en recyclebaar. Als je ligt, hangen er twaalf in het zicht.
Een weblog hebben komt buitengewoon goed van pas tijdens dergelijke martelingen: ik probeerde een metafoor te bedenken voor de handeling die de tandarts meermalen moest verrichten. Hij noemde het vijlen. De twee wortels wegvijlen, lekker boenen. Ik wilde een beter woord bedenken. Hoewel ik daar niet in slaagde, en geen beter woord kon bedenken dan raggen of boenen, gaf het me iets te doen. Want het duurde lang, vond ik.
De verdoving is nog niet uitgewerkt en toch doet het al pijn, bij mijn neus en in de kies ernaast.
Die akelige prik in mijn gehemelte ga ik misschien ook nog wel voelen.
Gelukkig moest ik voor de behandeling een hele dienst vrijnemen, dus kan ik zo dadelijk na de laatste klusjes, eindelijk aan serie 1 (!) van de Sopranos beginnen.
Maar eerst alvast een ibuprofennetje.
Ik vrees namelijk het ergste. Dan valt het altijd mee.
In mijn reactiegeval kunt u verscheidene steunbetuigingen, geruststellende woorden en andere opbeurende teksten kwijt.
Heerlijk, zo'n weblog.
Geef een reactie