De eerste site waar ik ooit eten bestelde, was www.urbanbite.nl
Ik vond het magisch en geweldig en ik kreeg het gevoel dat we weldra in een geheel gedigitaliseerde wereld zouden leven waarin ik nauwelijks meer een voet in een heuse winkel zou zetten. Het was in 2000. Wist ik veel. Het was hartstikke nieuw.
Vanavond kreeg ik ineens ontzettende behoefte om iets te bestellen en lekker niet meer braaf naar buiten te gaan en zelf te koken. Bestellen doe ik eigenlijk nooit, en ik ben daarom helemaal niet thuis in de verschillende bestelsites. Maar urbanbite.nl kende ik nog en dus bestelde ik een overheerlijke Thaise maaltijd. Het was echt een heel lekkere Thaise maaltijd, als ik de omschrijvingen mocht geloven. Wow. Ik kreeg veel zin in mijn maaltijd! Het was wel wat jammer dat de bezorgtijd 45 minuten was en dat ik al een beetje honger had.
De tijd tikte zeer langzaam voorbij.
Ik werd een beetje chagrijnig van het hongerige gevoel. Mijn energie daalde. Ik was niet zo aardig meer.
Gelukkig waren de 45 minuten bijna in zicht.
Toen waren de 45 minuten voorbij. Toen waren er 50 minuten voorbij. En 60 minuten.
En toen werd ik een beetje verdrietig.
En toen er 5 kwartier voorbij waren, besloot ik te bellen met het restaurant.
Ik kreeg een automatisch bericht dat het nummer niet beschikbaar was.
Grom! Zei mijn maag.
Gelukkig had ik ook een telefoonnummer van Urbanbite.
Op dat nummer kreeg ik een tamelijk dubieuze persoonlijke voicemail waar niet over Urbanbite gerept werd.
En ik had nog steeds heel veel zin in die Thaise maaltijd!
Met mijn laatste krachten, en met in mijn gedachten de kindertjes in Afrika (die zijn er echt niet uit te rammen) typte ik een mail naar Urbanbite, om aan te geven dat ik danig teleurgesteld was.
Het e-mailadres bouncete.
*#^$%$)*@^!!
Geef een reactie