Maand: oktober 2009


  • Ik hoopte vooral dat het niet zou regenen.

    “Deze moet ook”, zei de Man des Huizes.
    “Nee!”, riep ik.
    “Wel”, zei de Man des Huizes stellig.
    “Niet!”, zei ik.

    Een paar minuten later was het duidelijk dat we er niet uit zouden komen.
    “Wat vind jij?”, vroeg ik aan de broer van de Man des Huizes.

    Ik keek hem aan met de meest overtuigende glimlach die ik in huis had.
    Misschien kon ik hem herinneren aan een akkefietje met zijn broer, zodat hij mijn kant zou kiezen.

    “Hier ga ik mij niet in mengen”, zei de broer van de Man des Huizes.
    Aargh!

    “Waar ga je ‘m neerzetten dan?”, vroeg de Man des Huizes. “In de woonkamer mag ie niet.”

    Ik keek naar mijn cd-rekje dat ik zo noest ooit bij de Ikea had gekocht, inderdaad al jaren geleden, en ook voor helemaal niet zo veel geld, maar, maar… hij was zo leuk blauw.

    Het cd-rekje verdween naar de gang.

    In de gang stonden de spullen die straks op straat gezet zouden worden.
    “Dan de tafel”, ging de Man des Huizes onverdroten verder.

    Zo ging het voort, beneden in onze berging.
    Het ene na het andere nog in perfecte staat verkerende meubelstuk verdween naar De Gang des Oordeels.

    Een tafel, een stoel, een bijzettafeltje, een boekenkast, een bed, oud beddengoed, een poef.

    “Hé, het is een hele huisraad!”, sprak de broer van de Man des Huizes opgewekt. “Een student zou hier gewoon zijn hele huis mee kunnen vullen.”

    “Jij bent student”, zei ik.

    We ploegden verder.
    “Dat ruimt lekker op”, zei de Man des Huizes.

    De Gang des Oordeels stond tjokvol.

    Toen de Gang des Oordeels leeg was, begon het tweede deel van de avond.
    Uitgeput van het sjouwen en emotioneel van het afscheid nemen, namen wij boven plaats voor het raam.
    Biertje erbij. Ajax op de achtergrond.

    Zo keken wij toe hoe allerhande mensen stopten, keurden, aanraakten, belden, auto’s regelden om de spullen op te halen.
    Om het cd-rekje werd zelfs nog even gevochten, constateerde ik vol trots.

    Het spektakel duurde de hele avond.
    Toen was alles weg.

    In de ochtendmist ontwaarden wij van onze spullen alleen nog de poef.
    Ik voelde me volmaakt gelukkig.


  • “Waar is mijn bed dan?”
    Het driejarige meisje liep door ons nieuwe huis.
    “Het is hier een troep”, zei ze, terwijl ze zich vooroverboog om haar hand door het stof op de vloer te halen.

    “Je bed is bij oma”, zei haar vader.
    Het kleine meisje keek hem even wantrouwend aan.

    “Waar is het krukje?”, vroeg ze mij.
    “Het krukje?”, vroeg ik.
    “Ja, zodat je overal bij kunt”, zei ze.
    “Wij kunnen overal bij”, zei ik.
    “Waarom?”

    Ze liep door het huis, nu vol stof, slijp-, schuur- en boormachines, emmers met cement en verf.
    Zelfs het bed van papa en mama was er niet meer.
    “Waarom niet?”

    “Dat staat in ons nieuwe huis, toch?”, zei haar vader.
    “Ja.”

    Ik was onder de indruk van haar aanpassingsvermogen.

    In een jaar tijd verhuis ik voor de tweede keer.
    Hoewel het huis waar ik nu woon altijd een tijdelijk huis was, zal ik ook deze plek weer gaan missen.
    Het uitzicht op de voorbijsnellende mensen, de open keuken, de imposante kastenwand en de badzaal.
    Verhuizen is afscheid nemen.

    En de katten zijn na 10 maanden eindelijk helemaal gewend.
    Nog precies één week en ze worden door ons opgepakt om hopelijk jarenlang te kunnen wennen.


  • Louter goede herinneringen bewaar ik aan het weekendje weg in de Achterhoek, toen ik een jaar of 10 was, misschien 9. Het kan ook Twente geweest zijn, of Drenthe.
     
    Het weekendje weg was in ieder geval ver weg. We zaten met een man of 10 in een boerderij, die ver afgelegen lag van de bewoonde wereld. De sneeuw die in dat weekend viel en de wereld wit maakte, dempte de weinige geluiden die er waren. Het was Oud en Nieuw, vermoed ik, want ik herinner me vuurwerk, maar dan heel ver weg, aan de horizon. Eindelijk was vuurwerk leuk. Lawaailoos spektakel zonder kans op brandende vingertoppen.
     
    Tijdens dat weekend deden we spelletjes. We speelden samen met de volwassenen het grote dierengeluidenspel (waarover later misschien meer) en we speelden Proei. Proei was het allerleukste spel dat ik ooit had gespeeld. Het was spannend (want donker) en hilarisch (want er was iets met heel hard lachen). Het was zo indrukwekkend, dat ik er zelfs later nog vaak aan heb gedacht.
     
    Aanstichter van Proei was Noor, een vriendin van mijn ouders.
    Ik wilde haar altijd nog vragen hoe het spel ook alweer ging. De enige ingrediënten die ik me herinnerde waren een verduisterd huis, verstoppen, en iets met het hardop uitspreken van het woord proei, op een samenzweerderige toon. Maar ik vermoedde dat ze me glazig zou aankijken als ik meer dan 20 jaar later over Proei zou beginnen.
     
    Onlangs kwam Noor naar me toe.
    Tot mijn verbazing zei ze:
    “Merel. Ik wilde jou altijd nog vragen: hoe ging dat spel Proei ook alweer, dat we toen speelden?”
     
    “Het spel was van jou”, zei ik. “Ken jij de regels niet meer?”
    Al die jaren had ik haar met het spel geassocieerd, maar ze keek me verbaasd aan.
    “Jij had het spel zelf verzonnen!”, riep ze uit. “Dat was juist zo briljant!”
     
    Ik ging gloeien van trots. Wat een creatief kind was ik! Zomaar hele spellen verzinnen.
    Maar ik vermoedde al snel dat ik het spel gewoon van iemand had gestolen.
    Leer mij mijzelf kennen.
     
    In dit soort situaties weet mijn broer altijd precies hoe het ook alweer zat. Ik legde het hem uit: “Het was dacht ik iets in het donker, en met het uitspreken van het woord Proei. Dan moest je de mensen die zich hadden verstopt aan het lachen maken, alleen maar door het woord Proei uit te spreken.”

    Mijn broer zei: “Nee joh mi hermana, dat was Kneukebast.”
    Waar hij helemaal gelijk in had.

    Maar hoe gaat Proei dan? Googlen levert niets op.
    Weet u het misschien?


  • Death by a verkeerspaaltje.
    death by verkeerspaaltje

    Uitzicht vanaf Canvas op de 7e (het oude Volkskrant-gebouw) op mijn oude huis.
    uitzicht canvas

    Hijskraan bij de workshop Ondernemen op hakken (lage hakken mocht ook).
    Ondernemen op hakken

    Arme Franca Treur. Haar romandebuut Dorsvloer vol Confetti komt donderdag uit en ze ligt met een hernia in het ziekenhuis. Maar ze gaat het halen, al is het alleen maar omdat ik Tommy Wieringa dan haar boek kan zien presenteren.
    franca treur ziekenhuis

    Na mijn eerste homohuwelijk varen onder Den Bosch door en ook een stukje langs de oude stad. Super!
    varen den bosch, supermooi

    En dan vooral: kleuren uitzoeken voor het nieuwe huis, bedenken waar wat moet, wat we uitbesteden en wat niet, budgetten verdelen, etc.
    kleuren en verven!


  • Vroeger begon ik half september zo’n beetje de houdbaarheidsdata van producten in de supermarkt te onderzoeken.
    Kaas kwam eerst.
    Eieren, daar stond het ook al half september op. 
    En als 3 oktober dan op de pakken melk stond, wist ik: ik ben bijna jarig.

    Jarig zijn is anders geworden. 
    Ik zag een paar dagen geleden pas dat mijn verjaardag op het pak melk in de koelkast stond.
    Ik heb niet afgeteld, ik ben niet zenuwachtig geweest, ik heb niet reikhalzend uitgekeken.

    Maar ik ben nog wel zo kinderachtig dat ik heel hard wil roepen dat ik jarig ben.
    Ik ben jarig!

    Ik ga zo taart eten in het ziekenhuis, er is een crematie en een bruiloft.
    Het belooft de raarste verjaardag tot nu te worden. 
    Wat helemaal niet slecht hoeft te zijn.

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)