Maand: februari 2010


  • Sinds ik oud genoeg ben om te mogen stemmen, vallen de kabinetten bij bosjes, organiseert men bij het minste of geringste een referendum en mag ik bij gemeenteraadsverkiezingen 2x stemmen (zowel op de stad als op het stadsdeel). Je zou dus denken dat ik het de gewoonste zaak van de wereld vind.

    Quod non.
    Al weken ben ik mij aan het verheugen op 3 maart. En sindskort op 9 juni.
    Als trots burger zal ik mijn plicht met overdreven enthousiasme doen en me heel bijzonder voelen op het moment dat het papier de stembus inglijdt.
    Hoe fijn is het dat we het rode potlood hebben behouden.

    Sinds ik heb gehoord dat de zwevende kiezer de uitslag zal gaan bepalen, ben ik zwevende kiezer.

    Maar stiekem weet ik allang op wie ik ga stemmen. Net zoals in 2002 (waarheen gaat de tijd, ik voel me nauwelijks anders dan toen en het is al 8 jaar geleden) gaat mijn stem naar Lodewijk Asscher. Hoe dat in 2002 ging, valt nog in de krochten van deze site na te lezen (een leuk stukje, iedereen brabbelt nu blabla groot talent, minister-president etc, tsk, dat wist ik allang). Hij vertegenwoordigt mijn stem al 8 jaar naar mijn volledige tevredenheid.

    En als ik hem dan zie spreken bij De Wereld Draait Door of Buitenhof, zie ik dat er wel degelijk 8 jaren voorbij zijn. Zijn haar wordt dunner, hij heeft wallen onder zijn ogen, hij is wat aangekomen.

    Nee.
    Wat ik bedoel: in die 8 jaren is hij alleen maar beter en beter geworden.


  • ‘Nog even wachten.’
    De politieagent drukte nog maar eens op enter.

    Ik zat al een tijdje naar de achterkant van zijn beeldscherm te staren. Een ouderwets dik beeldscherm. De computer reutelde. Mijn vingers jeukten.

    ‘Ik zie de zin niet.’
    En hij drukte nog eens op enter.

    ‘Daar is ie. Ik heb nu…’, de agent ademde in en concentreerde zich. ‘Hierbij verklaar ik, Merel Roze, dat iemand anders is in het bezit is van mijn paspoort een kopie van mijn paspoort. Hmm. Dit moet weg.’
    We wachtten een paar seconden tot de backspace zijn werk had gedaan.

    Hij las verder: ‘Ik heb zelf zowel het contract en het kopie…’
    ‘Als’, zei ik.
    De politieagent keek even op.

    ‘Als’, zei ik. ‘Zowel…, als, niet en.’
    De agent zuchtte en knikte.

    Even ervoor, toen ik in de wachtkamer zat, was er een man dit hok in gestormd, roepend dat hij elk moment geliquideerd kon worden. Ik had me erg blank, erg hoogopgeleid en erg braaf gevoeld.

    De agent ging verder. ‘Ik heb zelf zowel het contract ALS het kopie…’, las hij voor.
    ‘De’, zei ik.
    De politieagent keek even op.
    Het pistool aan zijn riem zag er erg echt uit.
    ‘De kopie’, zei ik. ‘Niet het kopie.’

    De agent, een geboren en getogen Amsterdammer, was liever boeven gaan vangen op straat dan processen-verbaal op te nemen.

    ‘Ik verklaar het’, zei ik verontschuldigend. ‘Ik zou nooit het kopie verklaren.’
    De agent knikte en wachtte tot de backspace zijn werk had gedaan.

    Na een kwartier had hij de 10 regels op het scherm. Hij drukte op print.
    ‘Hier mag je je handtekening zetten alsjeblieft’, zei hij. ‘En hier.’

    Hij overhandigde me een van de twee verklaringen. 
    ‘DE kopie’, zei hij met een onderdrukte lach.

    Criminelen, hoerenlopers, slachtoffers van ernstige misdrijven – de agent had ze allemaal voorbij zien komen. Nooit waren ze zo irritant geweest als Merel Roze.


  • “Je moet hier naar links”, zegt de Man des Huizes dan bijvoorbeeld.
    “Volgens mij niet hoor”, zeg ik.
    “Jawel hoor.”

    En dan gebeurt het. Keer op keer. Ik volg het advies op van de Man des Huizes.
    En keer op keer blijkt, op een uitzondering na, dat ik gelijk had.
    Ik had de rechterbaan moeten nemen, zoals ik al dacht.

    Het is me een raadsel waarom ik het advies blijf volgen.
    Feit is wel dat ik altijd heel erg boos op mezelf word, omdat ik niet genoeg vertrouwen heb in mijn eigen gevoel.

    De Man des Huizes kijkt nooit zo schuldbewust als Gerard Kemkers. Ik kijk soms wel bozer dan Sven Kramer.

    Voortaan zal ik aan hem denken.
    En aan een van de belangrijkste wissels van zijn leven.

    De Man des Huizes en ik kunnen altijd nog een extra rondje om.


  • “Een dikke vogel in de tuin!”
    “Dat is vast de pauw, die komt hier vaker.”
    “Het is geen pauw.”
    “Hoe ziet ie eruit dan?”
    “Kom kijken! Kom kijken!”
    “Woe, dat is geen pauw. Zeker geen pauw.”
    “Ik denk een fazant.”
    “Een fazant, dat kan.”
    “Waar zijn de vogelboekjes?”
    “Kijk, hij loopt.”
    “Het is een fazant, check dit plaatje in het boek.”
    “Ja, zeker weten, een fazant.”
    “Het is vast heel normaal, een fazant in de tuin.”
    “Wacht even, ik maak een foto.”
    “Kijk, hij vliegt! Hij vliegt!”


  • Het werd weer eens tijd om IJburg uit te checken. We wonen redelijk dichtbij, maar het ligt nooit op je weg, het waait er altijd hard, en het leeft er nog niet echt. Tenminste, dat is de mening van iemand die er bijna nooit komt. IJburg wordt aan Amsterdam verbonden met twee bruggen, die op de fiets vanwege die wind een grote uitdaging vormen. Gelukkig is er ook een tram.

    De zon scheen, en er bleek nog veel sneeuw te liggen. De grachtjes en sloten waren dichtgevroren en zelfs een deel van het IJsselmeer was dicht. In de verte zagen we de stompe toren van Ransdorp liggen.

    We dronken thee in het kleine haventje, in een heel leuk café dat ik nog niet kende. Verderop bleek ook een café te zitten dat er aardig uitzag. Als dat allemaal mogelijk is, dan wordt het nog wel wat met IJburg. We banjerden door de nieuwbouw, door stukken waar mensen wonen met heel veel geld, en door stukken sociale woningbouw.

    Af is het nog niet echt, maar het begint te komen. Ik begreep op sommige plekken zelfs wel waarom je er zou gaan wonen. Maar toen de tram ons terug de stad in bracht, in onze wijk waar dezelfde soort nieuwbouw tussen oudbouw uit vervlogen eeuwen staat, aan de horizon torentjes te zien zijn en sommige huizen kraken, voelde ik me meer op mijn gemak.

    ijburg
    ijburg en ransdorp
    IJburg
    In de tunnel naar IJburg


  • Het was een schok, dat mag u best weten. Al ongeveer honderd jaar gaan we op de laatste dag van het International Film Festival Rotterdam (IFFR) naar de Volkskrantdag. Dit jaar werd deze traditie ruw doorbroken. Waarom? Geen animo bij de vrienden die normaal altijd meegaan.

    Paniek! Tradities moeten gekoesterd! Vriendengroepen bij elkaar gehouden!
    Maar al snel: niet getreurd. Een nieuw festival werd in mijn brein geboren.
    De naam? IFFA.

    Inderdaad. Zoals het bekende spreekwoord luidt: als de vrienden niet naar Rotterdam komen, moeten de films maar in Amsterdam.

    Een doorslaand succes, dat was het. Een heus blokkenschema, vier films, en iedereen naar zo veel films hij maar meewilde. “Een frontale aanval op Rotterdam”, werd er gezegd. “Dit was veel leuker dan in Rotterdam”, zei men na afloop. “Het beste festival sinds jaren”, kon ik ook nog noteren. “Volgend jaar weer! Volgend jaar weer!”

    Ik zou u graag allemaal willen uitnodigen voor volgend jaar (we denken aan een festivalkrant, een kaartjesscheursysteem, een vip-borrel) maar ik ben wel bang dat het IFFA dan aan zijn succes ten ondergaat. Bij deze in ieder geval een verslag van afgelopen zondag:

    A Single Man
    a single manWe trapten af in Tuschinski met A Single Man, een van de publieksfavorieten van het IFFR en daarom extra toepasselijk. Colin Firth kan ik op elk moment van de dag zeer goed hebben dus ook om 12 uur in de middag. Zelfs al speelt hij een homo die rouwt om de dood van zijn vriend.
    A Single Man is gemaakt door modeontwerper Tom Ford en dat was aan alles af te zien. Niet alleen de kleding was tot in de details geperfectioneerd, ook de interieurs, de auto’s, de kapsels van de personages en de rekwisieten waren prachtig. En dan zo’n nostalgische jaren ’60-setting… een lust voor het oog. Het verhaal was boeiend, het acteerwerk van Colin Firth fantastisch (voor de scène waarin hij hoort dat zijn vriend is overleden mag hij van mij zo een Oscar krijgen) en ook Julianne Moore was heerlijk in haar rol als oudere, beetje treurige maar toch nog fatale femme. Gaat dat zien!

    Where the Wild Things Are
    where the wild things areDaarna van deze rauwrealistische setting naar de fantasiewereld van Where the wild things are. Gebaseerd op Max en de Maximonsters, maar dat moet u maar snel vergeten, want draait de film uit op een teleurstelling. Deze film maakte de meest uiteenlopende reacties bij ons groepje los. Van ‘ik begreep er niets van’ tot ‘fantastisch genoten’. Ikzelf vond de film erg vermakelijk, maar had te doen met de kinderen die in de zaal zaten: het is niet de meest kindvriendelijke kinderfilm. De monsters waren overigens bijzonder goed gemaakt. En ik wil voortaan ook op een hoop slapen.

    Precious
    precious]Vervolgens de film die nog de hele nacht en de dag erna door mijn hoofd spookte. Precious. Een film waar ik onder andere niet heen wilde omdat Mariah Carey er in speelt. Bijna niets erger dan Mariah Carey. En Mariah Carey knocked my feet off. In haar kleine bijrol. Maar zij was het niet die in mijn dromen terugkwam. Het was Precious zelf. Zestien, moddervet en voor de tweede keer zwanger van haar eigen vader, in Harlem eind jaren ’80. Gezellig dus. En dan is het maar fijn dat het een Hollywood-productie is zodat je tussen de gruwelijkheden door wat lichtpuntjes kunt blijven zien en er leraressen zijn uit sprookjesboeken. Pittige shit, met een Oscar-waardige rol van stand up comedian Mo’nique als de wrede biatch van een moeder van Precious.

    A Serious Man
    A Serious ManAls hekkensluiter kregen we een bizar, meesterlijk en verwarrend toetje: A Serious Man (qua naam niet te verwarren met de eerste film) van de Coen brothers. Bizar, zoals je van de Coen brothers gewend bent, maar tegelijk realistischer dan sommige andere van hun films. En alles ademt joods (bijvoorbeeld de proloog, die verder geen enkele link met de rest van de film lijkt te hebben – of heeft iemand een verklaring?). De hoofdrolspeler heeft het in het begin van de film nog best prima voor elkaar maar al snel laten de Coens niets van de arme man heel. Jaloersmakende dialogen wederom, en knappe casting. Dat de camera bij het introduceren van een nieuw personage alleen maar even hoeft te blijven hangen en dat de zaal dan al moet lachen. Gaat dat ook zien!


  • Op het parkeerterrein van Ridderhofstad Rhijnauwen (echt zo’n plek waar je de Zevensprong verwacht) in Bunnik stond een bus. Een prachtige, ouderwetse bus.

    Ik stapte uit de BMW.
    ‘Dat is ‘m nou’, zei degene die me net een lift had gegeven trots.

    Achter het stuur zat een man met een indrukwekkende snor.
    We zouden voorlopig niet gaan rijden.

    Ik beklom de opstap en stak mijn hoofd om de hoek.
    Op een verhoging met een schapenbontje erop zat een aantal vrouwen. Schoenen uit, benen gestrekt. Alsof ze met z’n allen in een heel groot bed lagen. Dit was toch zeker de gekste plek waar ik tot nu toe een presentatie had gehouden. Ook meteen de leukste.

    De vrouwen in de bus waren de blogsters voor Mijn Tijd voor de Zorg.nl, een initiatief om de mensen die in de zorg werken en het werk dat ze doen zichtbaarder te maken. De blogsters waren allemaal geen schrijfsters, en moesten leren hoe je zoiets nou aanpakt.

    Inmiddels zijn ze een paar weken bezig.
    De site is af en mooi geworden.
    En ik moet zeggen: ze doen het hartstikke goed.

    Omdat ik het een erg goed initiatief vind en ik de dames in kwestie erg aardig en gedreven vond, zou ik zeggen: neem een kijkje.
    Bijvoorbeeld bij Cindy.

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)