Het werd weer eens tijd om IJburg uit te checken. We wonen redelijk dichtbij, maar het ligt nooit op je weg, het waait er altijd hard, en het leeft er nog niet echt. Tenminste, dat is de mening van iemand die er bijna nooit komt. IJburg wordt aan Amsterdam verbonden met twee bruggen, die op de fiets vanwege die wind een grote uitdaging vormen. Gelukkig is er ook een tram.
De zon scheen, en er bleek nog veel sneeuw te liggen. De grachtjes en sloten waren dichtgevroren en zelfs een deel van het IJsselmeer was dicht. In de verte zagen we de stompe toren van Ransdorp liggen.
We dronken thee in het kleine haventje, in een heel leuk café dat ik nog niet kende. Verderop bleek ook een café te zitten dat er aardig uitzag. Als dat allemaal mogelijk is, dan wordt het nog wel wat met IJburg. We banjerden door de nieuwbouw, door stukken waar mensen wonen met heel veel geld, en door stukken sociale woningbouw.
Af is het nog niet echt, maar het begint te komen. Ik begreep op sommige plekken zelfs wel waarom je er zou gaan wonen. Maar toen de tram ons terug de stad in bracht, in onze wijk waar dezelfde soort nieuwbouw tussen oudbouw uit vervlogen eeuwen staat, aan de horizon torentjes te zien zijn en sommige huizen kraken, voelde ik me meer op mijn gemak.
Geef een reactie