Het brood dat ik zojuist bij de Bäckerei in de straat heb gekocht, is bijna net zo zwaar als mijn halfvolle boodschappentas.
Ik heb het brood in het Duits besteld en de hübsche dame achter de toonbank gaf geen krimp.
Gisteren nog bestelde ik op Tempelhof (het voormalige vliegveld dat sinds dit weekend een openbaar park is) Currywurst und Pommes bij een kraampje en de vrouw achter de toonbank keek me aan alsof ik Russisch sprak. En dat terwijl er maar twee keuzes waren. Er was ook Bratwurst und Pommes.
Ik ben nu precies 48 uur in Berlijn.
Precies lang genoeg om me thuis te voelen, de weg een beetje te kennen en op (andere) toeristen neer te kijken.
Bijna drie weken. Zo lang mag ik hier zijn.
Om aan mijn derde roman te werken, officieel.
Maar onofficieel natuurlijk gewoon omdat dit de fijnste stad van Europa is op het moment.
Ik prijs mijzelf erg gelukkig.
Geef een reactie