“Great music taste!”, zei ik tegen de jongen van een jaar of 12.
Hij was een van de wezen die bij het plaatselijke schooltje les kregen. We hadden net staan kletsen met de leraar. Een monnik die ons zei dat we iedereen uit Europa naar zijn schooltje moesten sturen. Voor een vrijwillige stage. Al was het maar voor een week.
No skills needed.
Ik kan geen website vinden.
Het jongetje dat ik aansprak, droeg een T-shirt van de Yeah Yeah Yeahs.
Hij begreep niet precies wat ik bedoelde met ‘Great music taste’ en hij keek me vragend, maar welwillend aan.
Ik wees op zijn T-shirt.
“This is music?”, vroeg hij verbaasd, terwijl hij zijn T-shirt nog eens bekeek.
Ik knikte.
“Cool”, zei hij.
Hij pakte een mp3-speler met een klein boxje eraan uit zijn zak en zei:
“Music I like.”
Hij drukte op play.
De begintonen van My Heart will Go On van Celine Dion vulden de binnenplaats.
Ik was even stil.
Daarna begon ik hem al bijna uit te leggen hoe groot het verschil was tussen Yeah Yeah Yeahs en Celine Dion.
“Titanic”, zei ik.
“Is great”, zei hij. Blij.
Geef een reactie