Maand: juli 2014


  • The Rosie Project van Graeme Simsion zal voor mij altijd speciaal blijven. Het was het eerste boek dat ik op een e-reader las. Twee maanden geleden.

    Twee wanden van mijn woonkamer bestaan volledig uit boeken. Ook als ik bij iemand thuis kom, kijk ik als eerste in de boekenkast. Mensen zonder boekenkast wantrouw ik een beetje.

    Een e-reader was kortom niet aan mij besteed. Het leek me niks, lezen van een schermpje.

    Het is allemaal de schuld van het vliegtuig. Die 20 kilo en 1 stuks max voor bagage per vlucht is gewoon een deal met de e-bookbusiness! Voor mijn vakantie keek ik naar de stapel boeken die ik mee wilde nemen. Ik keek naar mijn koffer. Die grote wandelschoenen kon ik aandoen onderweg. Maar de rest moest toch echt die koffer in. Dat zou betekenen dat ik de nieuwe Herman Koch (groot!) niet mee kon nemen. En ook Tirza (groot!) niet, waar ik nu eindelijk eens aan zou beginnen.

    En zo stond ik vlak voor de vakantie ineens in de elektronicawinkel (ik wilde toch even voelen). Wat research op internet bracht me tot een e-reader die ik acceptabel vond qua prijs. Met een lichtje erin, zodat ik ’s avonds geen lamp aan hoefde te doen.

    Sindsdien gaat het keihard bergafwaarts met mijn liefde voor het papieren boek. De e-reader weegt nog geen 175 gram, dus ik neem hem overal mee naar toe. Het scherm doet het perfect in het zonlicht, in de schaduw en in bed (dat lichtje is ideaal). Op een berg, op het strand, in de tram, in het vliegtuig, op een terras. Het bladeren gaat heel makkelijk en ik heb ook al aantekeningen gemaakt. Tevens heerlijk: op vakantie kreeg ik ineens heel veel zin in een boek van A.M. Homes. Binnen 2 minuten had ik de nieuwste via wifi aangeschaft.

    Help!
    In luttele weken ben ik een e-reader-evangelist geworden. Ik zit nog in de fase dat ik me er een beetje voor schaam, maar de nieuwe liefde is sterk en overtuigend. En ik wil het er eigenlijk met iedereen over hebben.

    Er is dan niks wat beter kan?

    Jawel. Die nieuwe Herman Koch had ik net als papieren boek aangeschaft. En in mijn kast staan nog veel ongelezen boeken. Bovendien wil ik de boekhandel blijven steunen en vind ik kijken naar mijn boekenkast nog steeds zeer de moeite waard.

    Dus, beste uitgevers, waarom krijg je als koper per papieren boek geen eenmalige inlog voor een download?


  • “Hello you all, how are you doing?”

    Zangeres Ane Brun stelde de vraag na een paar nummers spelen aan de 1500 mensen tegenover haar. Zij op het podium in de feeërieke omgeving van het Caprera Openluchttheater in Bloemendaal. Wij met z’n allen zittend op de bankjes van het amfitheater.

    Een paar mensen klapten, sommigen zeiden iets, maar er heerste vooral ongemak, waardoor de gewoonlijke respons meer een soort onhandig gemurmel werd.

    We voelden het waarschijnlijk allemaal: het was geen dag om terug te joelen.
    Eerder een dag om nederig en stil te zijn. En om je af te vragen wat het leven waard is.
    Om te luisteren.
    Naar muziek.

    Even voor het het concert waren we met z’n allen een minuut stil geweest.
    1500 mensen en alleen het geruis van de bomen in de duinen.

    “I know it’s a special day for you”, zei ze.
    Ze wijdde een paar woorden aan het tragische lot van de inzittenden en ik voelde me, met onbekende mensen voor, achter en naast me een beetje alsof ik in een vliegtuig zat.
    En dan. In 1x. Allemaal. Weg.

    Er werd geapplaudiseerd.

    Ane Brun ging door met spelen, met zingen, en de band speelde alsof hun leven ervan af hing. De klanken en de teksten van de liedjes gaven troost en een gevoel van geluk.

    En een paar nummers later stond iedereen te dansen.


  • “Misschien hebben ze hier nog niet door dat het Nederlands elftal eruitligt.”
    Overal hingen nog oranje vlaggetjes aan de gevels.
    Het was vrijdag. Woensdagnacht was het duidelijk geworden dat Argentinië Nederland had uitgeschakeld.
    “Misschien is het luiheid, en hebben ze gewoon geen zin om al die oranje dingen eraf te halen.”

    Al snel bleek dat de oranje versierselen er nog hingen omdat er nog een wedstrijd gespeeld moest worden. De troostfinale, waarvan ik dacht dat niemand ernaar uitkeek.

    In Friesland wel!
    De dorpskroeg stroomde vol met in het oranje geklede lieden. Mijn gelukstenue lag al in de berging, maar gelukkig vond ik nog een hamster in mijn tas die ik aan mijn oorbel hing (niet naar ieders smaak).

    Of we wat wilden drinken, vroeg een jongen. Graag, zeiden wij. Wat aardig.

    Eerder op de dag had een kaartjesverkoper gezegd: “Dat voetbal? Daar doe ik niet aan. Dirk Kuijt zit elke dag al bij mij op de bank. Die hoef ik niet ook nog op televisie te zien.” Hij wachtte onze reactie even af, duidelijk zichtbaar dat hij deze grap niet voor het eerst maakte. “Ik heet zelf Dirk Kuijt”, zei hij, terwijl hij trots op zijn borst klopte.

    Of we nog wat wilden drinken, vroeg een andere jongen. Lekker, zeiden wij.

    “Kunnen jullie ons gewoon verstaan, ja toch?”, vroeg een jongen met een licht accent.
    “Zonder enig probleem”, zei ik.
    “Hier verderop niet hoor, daar spreken ze echt Fries, dat kan ik nog niet bijhouden. Jullie kunnen ons dus goed verstaan?”
    Ik knikte nogmaals.
    “Het is allemaal wel leuk en aardig zo’n accent, maar soms werkt het in je nadeel.”

    Voor de wedstrijd begon, ging het over Kees. Kees kon geen lening bij de bank meer krijgen. Voor dat kleine stukje grond. En hij kon niet meer met Roel in zee. Dus nu moest hij op zoek naar iets heel anders.
    “Wij hebben makkelijk praten”, zei de jongen. “Dat moeten we niet vergeten.”

    De wedstrijd begon.
    “Dit is best wel een interessante wedstrijd”, zei een meisje dat de rest van de 2x 45 minuten voor me op een stoel zat te snapchatten. Later bleek dat ze jarig was.

    Of we nog een biertje wilden, vroeg een man.
    Wij zijn aan de beurt, zeiden wij.
    Dat komt later wel, zei hij.

    “Net Edgar Davids”, hoorde ik achter me, toen Maicon naar zijn schenen greep.
    “Hoezo? Alleen maar omdat hij een neger is zeker?”, zei degene naast hem.
    “Nee oetlul. Omdat die ook soms geen scheenbeschermers droeg.”

    Zuchtend: “Ik heb zin om weer naar de ArenA te gaan. We hebben hier iets met Ajax, dat is altijd al zo geweest.”

    Robin van Persie schoot op doel.
    “Moeilijk zat hoor. Moeilijk zat.”

    Of we nog een potje bier wilden, vroeg een jongen.
    Laten we dat maar doen, zeiden wij.

    “Mijn broertje is Nederlands kampioen grasmaaien.”

    Vorm kwam erin, vlak voor het einde, en ik riep door de kroeg dat ik het geweldig vond van Van Gaal.
    Ik werd door de Friezen voor gek verklaard.
    “Dat wíl je toch niet? Dat is toch sneu?”
    En ik zei dat ik het mooi vond.
    “Mooi?”, zei een jongen. “Dat is zeker iets met emotie. Dat kennen wij hier niet.”
    Vorm trapte uit: “Man! Man of the match! Fantastisch.”

    Of we nog wat drinken wilden, vroeg een man.

    “Het is leuk dat jullie er zijn”, zei een vrouw. “Het luistert de boel hier een beetje op.”


  • Afscheid

    Afgelopen weken incidenteel, maar zeer intenstief gebruikt:

    1 Blauw shirt (HEMA)
    – Blauw? Ja, blauw. Blauw is de kleur van het uittenue. De eerste wedstrijden waren uit. Never change a winning t-shirt.

    1 Oranje stropdas
    – Niet al te strak aantrekken, verhoogt de spanning. Niet al te los, dat heeft negatieve invloed op de concentratie.

    1 loombandje van L. van voor het WK
    – Duidelijk nog in de ‘ik knoop het met de hand, kijk wat mooi’-fase. En ‘ik heb niet genoeg oranje, dus ik doe er ongevraagd kanariegeel bij’. Desondanks beloofd het te dragen gedurende alle wedstrijden. Plicht gedaan.

    1 loombandje van M.
    – De Leroy Fer onder de loombandjes. Pas in de derde wedstrijd in het veld gekomen, duidelijk professioneel geloomd. Krachtig in kleur. Meteen indrukwekkend (ongeschonden gebleven).

    1 hoofdtooi met de kleuren van de Nederlandse vlag (HEMA)
    – Te gebruiken als armband. Vaak pas in tweede helft aan herinnerd. Vergeten te dragen tijdens de wedstrijd tegen Mexico. Warm. Laat veertjes los.

    1 Oranje zweetband
    – Bij tijd en wijle zeer noodzakelijk. Herkomst ongewis.

    >> NU NOCH TE KOOP, NOCH TER OVERNAME AANGEBODEN <<
    Gaan met liefde en respect 2 jaar lang de berging in.

    Het was mooi.
    Het was goed.
    Het was een team.
    Het was oranje.

    Jongens,
    bedankt.


  • Ik was mijn auto aan het wassen.

    Voor mij is dit ook nog steeds een zin waarvan ik niet kan geloven dat hij klopt. 

    Ik zou ook kunnen zeggen: ik was mijn cabrio aan het wassen.
    Maar dat zou toch wat over

    Ik was mijn cabrio aan het wassen. Schaars gekleed, zoals het een autowassende vrouw betaamt.
    Met een beetje zweet, vanwege de zomerzon, en een goed geplaatste smeerveeg over mijn wang en mijn decolleté.

    De auto was vies, dus ik kreeg loon naar werken.
    Ik overdacht mijn leven en hoe het toch zover gekomen was, en ik kon niet anders dan in mijn nopjes zijn met mijn auto cabrio. Ik was content.

    In de verte kwam een jongen aangelopen. Een breedgeschouderde jongeman in de bloei van zijn leven. Zo’n god voor de meisjes in de zesde. Zo’n testosteronbom waar ik nooit iets mee kon, maar van wie ik desondanks hoopte dat hij mij zag staan.
    Wat nooit gebeurde.
    Want ondanks mijn lengte kon ik zomaar totaal onzichtbaar zijn.

    Hij had een ontbloot bovenlijf.
    Zijn torso was gebruind en jeugdig strak.

    Waar ik eerder nog loog over de goed geplaatste smeerveeg op mijn decolleté en waar ik moet toegeven dat ik slechts uit praktische overwegingen schaars gekleed was, was dit de enige echte waarheid.

    De testosteronbom met ontbloot bruin bovenlijf kwam op me af.
    Het was duidelijk dat hij mij moest hebben.

    “Vette bak”, zei hij.

    Hij liep door terwijl hij zijn duim omhoog stak.

    “Dank je wel”, zei ik.
    Net iets te snel.

    Ik bloosde en kon een brede glimlach niet onderdrukken.

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)