Tag: duitsland


  • Enkele reacties van vrienden en bekenden op de bestemming van mijn Paasweekendje weg:

    ‘Waarom?’
    ‘Hamburg?’
    ‘Wat moet je daar?’
    ‘Je weet dat ze daar Duits spreken?’
    ‘Oh, daar ben ik ook geweest, ik was lam man, en toen ging ik aan de drugs, en toen naar een peepshow op de Reeperbahn en toen greep een hoer me in mijn kruis ook al wilde ik niet.’
    ‘Het is daar heel koud. Zeker nu. Er is veel water, en dus ook veel wind. Je zult sterven van de kou.’
    ‘Waarom ga je niet ergens anders heen?’

    Ik kreeg er steeds meer zin in!

    Welnu. Als u dit weblog niet had, dan was u misschien een van bovenstaande mensen.
    Maar gelukkig ben ik hier, uw gids in bange dagen.

    Hamburg is geweldig.
    De stad is mooi, kent veel verschillende buurten met eigen karakteristieken, en de Duitsers zijn erg aardig en bovendien grappig (ze lachten om mijn grapjes, goed teken) en ze lieten ons uitpraten in ons slechtste Duits zonder beledigd over te komen. Er is een enorm meer midden in de stad, waar gans Hamburg recrëeert (in heel dure auto’s of gewoon te voet), er is een spannend havengebied dat nog niet klaar is, en er is ruimte, schone ruimte en rust. En er is heel veel heel lekker bier en er zijn goede musea. En er zijn meer bruggen dan in Amsterdam en Venetië bij elkaar. En het mooie is: je kunt alles (gratis) fietsen met de Stadtrad.

    Hamburg is het nieuwe Berlijn.

    Dan weet u dat.

    fotografiemuseum
    Bij het fotografiemuseum stond een auto op z’n kop.

    hafencity
    Hafencity en Speicherstadt: nog niet helemaal af, maar daarom extra gaaf. De slappe lach gekregen in een café.

    Hotel Amsterdam en fietsen
    Ons hotel, met op de voorgrond de fietsen die je (het eerste half uur) gratis kunt meenemen.

    mooi weer
    En op Paasmaandag was het ineens mooi weer. Hoera!


  • Vanavond begint het EK!
    Voor mij althans.

    Toen reisgenoot C. en ik in februari de reis naar Madrid boekten, was ik even vergeten dat er begin juni een Europese strijd gaande zou zijn. Het toeval wilde dat onze vlucht terug precies op het moment was dat het Nederlands elftal zijn eerste wedstrijd moest spelen. Toen ik daar een paar weken geleden achterkwam, was het gevloek en ongeloof niet van de lucht.

    We vroegen de (Spaanse) piloot of hij de tussenstanden wilde doorgeven. Het leek ons een kleine moeite, in een vliegtuig gevuld met Nederlanders. Maar hij vertelde tijdens de reis wel hoe hoog hij zijn vliegmachine wel niet had weten te brengen en dat Bordeaux in de diepte onder ons lag, maar hij zei niks over de 22 mannen die op nog veel meer kilometers afstand op een Oekraïense grasvlakte tegen een bal aanschopten.

    Voor we opstegen, kregen we per sms (dank!) nog wel door dat Denemarken voorstond. Dat die achterstand niet ongedaan was gemaakt, hoorden we pas in Amsterdam. Legoland 1, egoland 0. De telefoontoestellen in het vliegtuig gingen nog nooit zo snel na de landing aan. We zuchtten saamhorig.

    Vanavond begint het EK!
    Ik kan heel goed meezingen en aanmoedigen. En ik heb onze mannen voor het eerst in mijn bewuste leven in de steek gelaten.
    Het is dus een beetje mijn schuld, dat verlies.
    Maar geef toe, het is ook een klein beetje uw schuld.

    Laten we vanavond met z’n allen iets hartstochtelijker aanmoedigen.
    Niet zo zeuren, gewoon doen.
    Tegen welke voetbaldwerg moesten we ook alweer?


  • De aanleiding om vorige maand een tijd naar Berlijn te gaan, was een mail van vriend R. “Jij gaat toch graag naar Berlijn? Vriendinnen van mij hebben twee appartementen gekocht en opgeknapt en die willen ze verhuren, dus mocht je nog eens gaan…” Ik bekeek de site, raakte meteen enthousiast en ik boekte.

    Ik verbleef in appartement Dieffenbach, in de Dieffenbachstraße in Kreuzberg. Kreuzberg is berucht om de hoeveelheid Turken die er wonen en de bedenkelijke staat van de buurt, maar zoals dat gaat, en zeker in Berlijn: studenten, net-afgestudeerden en kunstenaars trokken vanwege de lage huur de wijk in en binnen de kortste keren werd Kreuzberg hip and happening.

    Het was een perfecte plek voor een appartement, zeker omdat ik een fiets had. De straten zitten vol leuke cafés en winkeltjes. Ik was alleen, maar anders zou ik alle kroegjes en restaurantjes hebben uitgeprobeerd. Met de metro was ik zo op plekken die ik niet fietsend kon bereiken. Het appartement was klein, maar prima ingedeeld en van alle gemakken voorzien. Er was ook een fijn tuintje bij, maar door het slechte weer kon ik daar helaas geen gebruik van maken. Een echte aanrader voor twee personen. Of voor één, als je er overdag wilt werken, zoals ik.

    Dieffenbach was helaas niet langer dan een ruime week beschikbaar, dus verhuisde ik naar een ander appartement. In Prenzlauerberg (K-Berg und P-Berg, zeggen ze in Berlijn, net als Ku-damm, en Poldo voor voetballer Podolski en Wowi voor burgemeester Wowereit). Eerst zag ik ertegenop om te verhuizen maar al snel werd me duidelijk hoe leuk het juist was: P-Berg was in alle opzichten zo anders dan K-Berg.

    Prenzlauerberg is chique, de laatste jaren enorm veryupt, heeft brede straten, eeuwenoude bomen, prachtige pleintjes en heet wel de vruchtbaarste buurt van Duitsland te zijn. Kinderwagens en zwangere buiken galore. Het was even wennen: een paar jaar geleden was ik er ook nog, maar toen was het meeste nog anarchistisch, zwart en unheimisch. Nu was alles keurig, mooi en gemoedelijk. Deze dynamiek kent elke grote stad, alleen gaat het in Berlijn in een rapper tempo.

    Het appartement was welhaast nog mooier (en ook duurder) dan Dieffenbach: lekker licht, gelegen aan een tweede binnenplaats (Hintenhof), ruim en aangenaam. Op loopafstand van diverse metro’s en trams.

    Ik zou zeggen: doe er uw voordeel mee als u nog eens naar Berlijn wilt gaan.


  • Laten we wel zijn: Berlijn is natuurlijk vooral zo geweldig door de heftige, unieke geschiedenis en de consequenties van die geschiedenis. De buurten van Berlijn die pas 20 jaar geleden bevrijd zijn, zijn nu buurten in ontwikkeling zoals je die in andere West-Europese steden niet aantreft. De stad is failliet, waardoor er talloze mooie dingen mogelijk zijn. West-Berlijn, met uitzonderg van Kreuzberg, heb ik op wat mooie musea na nauwelijks bezocht.

    Lopend over de Kurfürstendamm in West-Berlijn waan je je in welke andere West-Europese stad dan ook. Dezelfde winkelketens, dezelfde automerken, dezelfde grandeur. Het gevaar is natuurlijk dat het oude Oost-Berlijn er over een paar jaar precies zo uitziet als het westelijke deel. En dat gaat snel. Veel te snel. In de paar keer dat ik in Berlijn ben geweest, de afgelopen jaren, verandert er elke keer al zoveel. Ik woonde in Prenzlauerberg aan het Helmholtzplatz, een pleintje dat er tijdens mijn vorige bezoek nog verlaten bij lag en waar de krakers me nakeken. Inmiddels is het er levendig en zitten er allemaal zeer süße, kleine winkeltjes en cafés.

    De yuppen rukken steeds verder op (“Ja, du bist gemeint”, staat er hieronder in kleine letters op de foto, en ik voelde me inderdaad ook aangesproken). Dat is zonde, maar ook volledig onhoudbaar.

    yuppies fuck off
    berlin is not for sale
    tourist auslachen


  • * Ze geven hier nog muntjes van 1 en 2 cent aan je terug.

    * Ik weet niet of Nederland in mijn afwezigheid ook een nieuwe modegril heeft laten zien, maar hier dragen heel veel meisjes een korte broek met daaronder een gekleurde panty en dan lage schoenen. Het staat maar zelden goed.

    * Karnaval der Kulturen, het grootste festival van Kreuzberg, werd dit weekend gehouden. Mensen kunnen hun wagen aanmelden en in de parade meedoen. Gisteren even langsgeweest – een groot feest zoals ik nog niet eerder gezien heb. Denk Love Parade meets Dance Parade meets carnaval in Zuid-Nederland meets De Parade meets Kwakoe meets Gay Parade meets Koniginnedag. Van alles wat, voor iedereen wat. Daarom was ook iedereen er. Van 2 maanden oud tot stokoud, van hip tot alto, van pikzwart tot gesproet. Veel eten, veel drinken, veel vrolijkheid.

    * In een taxi gezeten omdat dat toch ook 1x moet. Man uit Teheran, niet gelukkig hier. Zou liever terug naar Iran, maar kan daar niet zijn wie hij wil zijn. Ik: waarom niet? Hij: er is geen enkele vrijheid. Woont in Charlottenburg. Ik: schickimicki! (enthousiast dat ik het gewoon kon gebruiken). Hij: nee hoor, ik betaal 450 euro per maand aan huur. Zijn Duits was heel goed, maar dat kan ook komen omdat mijn Duits niet goed genoeg is. Hij vond Nederlanders de leukste mensen die hij moest vervoeren. Wat ik gewoon maar even geloofde.

    * Sympathisch: Duitsers blijven gewoon Duits tegen je praten (alleen wat langzamer en makkelijker) als ze merken dat je Duits niet zo goed is. Zo leer je nog eens wat.

    * Alle cafés hebben dekens op de stoelen op de terrassen. Ook als het koud is, zitten de terrassen vol.

    * Ze mixen al hun drankjes. Bestellen ze een witte wijn, doen ze er mineraalwater bij. Of willen ze bier met Fanta. Of met 7 Up.


  • Olafur Eliasson. Ik kan zijn naam nu gewoon produceren en uitspreken, maar dat duurde even. Deze IJslandse/Deense kunstenaar woont en werkt al jaren in Berlijn en je komt zijn werk hier (soms op verrassend plaatsen) veel tegen. Misschien ken je hem van de zon in Tate Modern of van de watervallen in New York. 

    Ik had eerlijk nog nooit van de beste man gehoord, maar nu ben ik fan. Met vriend S. ging ik naar zijn tentoonstelling in Martin Gropius Bau (waar we ook naar de tentoonstelling over Frida Kahlo gingen). Bijzondere kunst – vaak gemaakt voor de locatie, veel reflectie, kleur en beleving. Kunst waar je in sommige gevallen niet heen kan als je last hebt van epilepsie of claustrofobie. En kunst die je (helaas!) niet mocht fotograferen, maar wat we stiekem met de iPhone toch deden. 

    olafur elassion

    Later die week nam vriendin B. me mee naar de Boros Collection: een bunker in het centrum van de stad, waar ook veel werk van Eliasson bleek te zijn. In deze vijf verdiepingen tellende, bovengrondse bunker, met bovenop een penthouse voor de eigenaar, wordt eigentijdse kunst geëxposeerd, die ook vaak voor de locatie zelf gemaakt is.

    Ik zeg: gaat dat zien. De bunker is alleen toegankelijk met een rondleiding, en na reservering, dus van tevoren doen. De Duitse rondleiding was prima te volgen. Of hopen dat Olafur Eliasson snel eens naar Nederland komt om iets moois te doen.


  • * Er is me nu al twee keer naar de weg gevraagd. Altijd een goed teken in een vreemde stad. De eerste keer wist ik zelfs het antwoord. Toegegeven, een vrouw vroeg in de straat waar ik op dat moment woonde juist naar die straat. Dolenthousiast vertelde ik haar het goede nieuws. Genau! (De tweede keer begreep ik niet eens wat de man vroeg en zei ik: “Ich bin hier unbekannt”, wat waarschijnlijk geen Duits is in de betekenis die ik voor ogen had).

    * Winkelpersoneel is werkelijk (germanisme) aardiger dan in Amsterdam. Ik heb al twee keer koffie aangeboden gekregen. Waarschijnlijk omdat de verkopers vaak ook de uitbaters zijn. De meeste winkels zijn hier piepklein en tamelijk eigenzinnig. Het komt veel voor dat ze maar één ding verkopen. Zo heb ik al een appelwinkel gezien, waar ze, inderdaad, alleen appels verkopen. En een winkel met alleen papier. En een winkel met alleen doosjes. In het begin durfde ik die winkels helemaal niet in, maar inmiddels ben ik een soort held geworden. Ik durf soms zelfs weg zonder iets te kopen. Je ziet trouwens ook juist combinaties die wij niet hebben: Wein und Design (erg gevaarlijk), Malerbedarf und Lebensmittel (dat woord Bedarf vind ik echt een rare, alsof het bedorven is, zeker in combinatie met die levensmiddelen geen aantrekkelijk idee) en een fietsspullen- en boekenwinkel ineen (mijn favoriet).

    * Ook leuk in de winkels en cafés: Duitsers moeten altijd iets aardigs terugzeggen als jij iets aardigs zegt. Blijkbaar heb ik zelf die neiging ook, dus gaan gesprekken bij het afrekenen ongeveer zo:
    “Danke schön.”
    “Bitte sehr.”
    “Tschüss!”
    “Ich wünsche Ihnen einen guten Tag.”
    “Danke schön.”
    “Bitte sehr.”
    “Tschüss!”
    “Viel Spaß.”
    Het eindigt pas als ik me subiet omdraai en de winkel of het café verlaat.

    * Er is zo veel openbare ruimte. De stoepen en de wegen zijn minstens twee keer zo breed als in Nederland. Vanuit de (bovengrondse) metro zag ik gisteren midden in de stad wel 20 volleybalvelden op een soort strand. Stukken groen die hier niet eens een naam hebben, zouden bij ons als park geëerd worden. Eerder al plakte ik de Tiergarten op de grachtengordel. Maar ik blijf me verbazen. Het is ontzettend aangenaam om al die ruimte te hebben (maak hier, indien de neiging niet kunt onderdrukken, een Lebensraum-grap).

    * Mensen snuiten steeds hun neus. Elke dag zie ik wel een paar neussnuiters. Helemaal niet zo gek, denkt u misschien. Maar hoe vaak ziet u neussnuiters in Nederland?

    * Het blijft verbazingwekkend dat sommige woorden in West-Europese talen nagenoeg hetzelfde zijn en andere woorden compleet verschillend. Ik bedoel maar:
    Kaneel, cinnamon, canelle, Zimt.
    Aardappel, potato, pomme, Kartoffel.
    Asperge, asparagus, asperge, Spargel.
    Fiets, bicycle, bicyclette, Fahrrad.
    Computer, computer, ordinateur, Computer Rechner (chauvinistic pigs).

    * Aus bei mit nach seit von zu en Klein Orkest laten me niet los, hoe hard ik ook probeer ze af te schudden.

    * Verse foto’s.


  • Het is mijn gewoonte om even goed te bekijken met welke mensen ik de dood in word gedreven als ik in een vliegtuig stap.
    Naar Berlijn zat het goed. De plaats naast mij was vrij. Dat zou me een beetje ruimte geven bij het sterven. Op de plek daarnaast zat een man met donkere krullen en een bril. Niet onaantrekkelijk. Hij las een boek over Europees jeugdbeleid en al snel bleek dat hij met zijn collega’s op zakenreis was. Hij keek me vaderlijk aan toen ik hem van top tot teen inspecteerde. Dat zat goed. Ik zou me op het moment supreme aan hem kunnen vastklampen. Ik leg mijn lot graag in de handen van anderen in penibele situaties. Voor me en achter me zaten Duitsers. Zij waren stil. Duitsers zijn gedisciplineerd en punctueel. Kortom, fijne mensen in tijden van nood.

    Toen begon het vliegtuig te ronken. Binnen een minuut hingen we hoog in de lucht.
    Ik had het nog nooit zo druk gezien in het luchtruim. Onder mij bleven maar vliegtuigen komen in tegengestelde richting. Ik voelde me alsof ik op een boot zat en naar dolfijnen aan het kijken was. Of als in een futuristische film waarin we allemaal met het vliegtuig naar ons werk gaan. Schat, schiet op, ons vliegtuig staat al klaar.

    Toen we eenmaal goed in de lucht zaten, riep de bemanningsleider uit de cockpit dat we ons klaar gingen maken voor de landing. Ik begon heel hard te lachen maar de andere mensen in het vliegtuig keken heel serieus.

    Op de terugweg was mijn mogelijke uitvaart minder goed geregeld. Ik zat naast een dikke, kalende Nederlander. Zijn vrienden zaten een paar rijen verderop en hij had geen moeite met heel hard schreeuwen. Humor was niet zijn sterkste punt. Toen er in het vliegtuigkeukentje een kopje viel, riep hij heel hard: ‘Telefoon!’ en aan een vrouw die aan haar man vroeg waar ze precies zaten, antwoordde hij: ‘Een paar stapjes verder nog’ (de uitgang). Hij liet zijn spitsvondigheid gepaard gaan met een bulderende, vette lach waarbij zijn verbrande hoofd nog roder werd.
    Dit keer lette ik dus zelf extra goed op bij de instructievideo (waar de actrice Cynthia Abma de hoofdrol in speelde – hoe ver kun je zinken?).

    Gelukkig overleefde ik beide keren.
    Waarbij moet worden opgemerkt dat ik nooit de eerste niet zou kunnen hebben overleefd en de tweede wel.


  • Zo. Dat ging snel.
    Ik heb zojuist geheel impulsief een retourvliegticket naar Berlijn geboekt voor ongeveer nul geld.
    Een vriendin smste: alleen vandaag, actie bij Transavia, alleen voor Rotterdam-Berlijn. Doe nu.
    Dus ik deed. Zo ben ik dan ook wel weer.
    hoeveel?

    Hemel.
    Ik denk dat ik heel blij moet zijn maar ik ben normaal gesproken een door controle gestuurde non-impulsieve angsthaas.
    En nu ga ik ook nog gewoon alleen!
    Haha!
    Goed man.
    Eens kijken of ik dit over vier weken ook nog vind… 🙂


  • Zelden zo weg geweest als in de dagen Berlijn. Ik was me vier dagen lang niet bewust van ons kikkerlandje, van de problematiek rondom de moord, van godslastering en vastgelopen vakbondsoverleggen, van werk en van privé.
    Weg was weg.
    Heer-lijk.

    Wat een stad zeg!
    Amsterdam verbleekt bij de grootsheid van Berlijn. Of, in ieder geval bij de letterlijke grootsheid.
    Alle straten zijn breder, de huizen hoger, de afstanden groter. Toen we de metro uitstapten op zoek naar ons hotel, waren we bij huisnummer 81. Oh, dachten wij, dan zijn we er zo, nog niet wetende dat nummer 45 door de enorme breedte van de huizen honderden meters verderop lag. In Amsterdam is die afstand in een paar passen geklaard.

    Toch vond ik de stad niet te groot, integendeel. Berlijn is overzichtelijk, duidelijk en prettig. Je voelt dat er veel gebeurt. Oud en nieuw worden architectonisch op volstrekt natuurlijke manier afgewisseld. Het verschil tussen West en Oost is nog immer schrijnend maar daarom ook juist indrukwekkend. En voor beiden valt wat te zeggen.

    De stad omarmde mij als een oude vriend.
    Dat had misschien te maken met onze geweldige gidsen. Zij zijn Duits en wonen al enkele jaren in Berlijn. Door hen kwamen we op plekken waar je als toerist nooit zou komen. We zagen grappige binnenplaatsjes, bezochten fijne café’s en deden aan ultrageheime theesessies waar ik niets over mag vertellen.
    Ik leerde in ieder geval één nieuw woord: Gegenwart.

    Hoogtepunten waren onder andere het beklimmen van de Reichstag, en het bezoeken van het Filmmuseum en het Jüdisches Museum. Bij de laatste twee was het gebouw zelf minstens zo belangrijk als de collectie.

    Mijn op voetbal en speelfilm gebaseerde vooroordelen over Duitsers ben ik inmiddels wel kwijt.
    Aardige jongens, die Duitsers.
    Ze moesten zelfs soms om mijn (enorm grappige) grapjes lachen.
    Dat doen de Fransen nou nooit.

    Gelukkig had ik helemaal geen tijd om alles te zien.
    Dus moet ik zeker binnenkort nog een keertje terug!

    Reichstag

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)