Tag: frankrijk


  • hmm


  • Sinds kort wordt er in Huize Roze alleen nog Deens gesproken. Fonetisch Deens, dat wel. En de woordenschat is nog uitermate beperkt. We kunnen het louter hebben over moord, dood, politie, politici en verdachten.

    Het is allemaal de schuld van Norbert Pek (check ook zijn fijne muziekcompilaties) die de serie Forbrydelsen (The Killing) aanraadde. 

    Het is heel makkelijk. Je mengt op de gok wat Nederlands en Engels met elkaar en praat daarbij een beetje mal en binnensmonds: hoppa, vloeiend Deens.

    Een beperkte greep uit ons vocabulaire:
    Dood = död
    Dag (bij afscheid) = hai (of leuker: haihai)
    Waarom = wavor (of leuker: wavorda of warvordie)?
    Bedankt = tak
    Verdachte = mestanke
    Politie = politi
    Sorry = unskuld
    Politici = politiker
    Moord = mord
    Ziekenhuis = hospitele
    Alibi = alibi (aoelibi)
    Bloed = blude
    Zeer opvallend: tafel = bord!

    Haihai!

    tijdens de siësta
    en 's avonds 
    Nu is het wachten op seizoen 3.


  • wahahaha
    Even tussen ons gezegd: ik hoop dat sommige passages van mijn huidige boek grappiger zijn. Deze passage stonk vooral naar pis.


  • * De Fransen en internet, het blijft een opmerkelijk fenomeen. Waar in Nederland een beetje een restaurant een flashy website heeft, hebben de restaurants er hier geen, of eentje die uit 1995 lijkt te komen. Met animerende gifjes en tabellen! Ook begrijpen ze niet hoe een url eruit moet zien. Vaak gebruiken commerciële bedrijven blogspot of hebben ze een ellenlang adres geregistreerd met plaatsnaam, naam instelling en iets anders leuks voor de .fr. Overigens doen de reserveringsformulieren op die sites het vervolgens nooit. Evenals de e-mailadressen. Ik denk dat het misging toen de Fransen de computer niet gewoon computèr noemden maar ordinateur en e-mail geen e-mail maar courriel. 

    * We zaten in de Dordogne, de Bourgogne en de Provence. Formidable. Alle drie de streken maakten ons duidelijk dat het er nu fantastisch toeven was, maar dat er in de zomer over die pittoreske keitjes en door die mooie straatjes duizenden Nederlandse gezinnen zouden komen hobbelen. Elke keer als we daar aan dachten, prezen we onszelf extra gelukkig. Juin est la bombe.

    * We hebben alle weersomstandigheden wel zo’n beetje gehad. Het begon met koude, regen en donkerte, slechter weer dan in Nederland, geen stukje blauw te zien, geen stukje lichtgrijs. Fuck it. En het eindigt nu al dagen in een soort Sahara: felle zon, niet uit te houden, 36 graden in de schaduw, en om 20 uur ’s avonds wordt het met 30 graden pas echt aangenaam. Alle omstandigheden hadden hun charme. Maar het buiten kunnen leven is het mooiste wat er is.

    * De Fransen bleken veel aardiger, grappiger, meegaander en sympathieker dan verwacht. Volgens mij zei ik dat de vorige keer na een bezoek aan Frankrijk ook al. 

    * Mijn Frans is in de tegenwoordige tijd goed genoeg om een babbeltje te maken. Maar toen ik aan een campinghouder duidelijk wilde maken dat ik als klein meisje op deze camping was geweest en er zulke goede herinneringen aan had, kreeg ik de verleden tijd geenszins vloeiend mijn mond uit. De voltooid deelwoorden nog wel, maar niet in combinatie met de juiste persoonsvorm op de goede plek. Eté, eu, allé. 

    * Hoewel sommigen van u gezien de reacties het begrip werkvakantie angstaanjagend blijken te vinden, was het heerlijk. Schrijven is voor mij geen werk, het is vooral fijn. Het vereist voor mij wel een verandering van omgeving, een omgeving met minder afleiding en een ander ritme. Was het het hele jaar maar werkvakantie! 

    * Tip voor iedereen die deze kant nog opgaat! Er zijn hier in de Provence muggen die bijna onzichtbaar zijn (ongeveer zo klein als een vlo) en die kneitergrote, extreem jeukende bulten op je achterlaten (we waren gisteren blij dat we op het terras van een restaurant nog welkom waren ondanks onze builenpest). Je hoort ze niet, je ziet ze niet. Silent killers, graoohw. De tip moet ik nog even verzinnen want wij hebben zelf nog niet achterhaald hoe we kunnen terugslaan, terwijl we daar zeker de helft van de dag in gedachten mee bezig zijn. 

    * Overmorgen terugkeren na vijf weken schrijven in Frankrijk is niet makkelijk, wat ik u brom. Toch verheug ik me op de zomer die gaat komen, op mijn vrienden en op Ronja en Maus, en zie ik ook niet op tegen het werk dat op me ligt te wachten. Het enige waar ik echt van baal, is dat ik straks weer sokken aan moet. 

    * Oh, nu moet ik zwemmen.


  • Dordogne.
    Dordogne

    Bourgogne.
    Bourgogne

    En Provence.
    Provence

    Provence

    Provence


  • We moesten bij het karrespoor naar links en dan vlak voor het huis naar rechts en dan moesten we doorlopen waar het bos steeds dichter werd, en dan een klein open gebied oversteken en dan – belangrijk! – onder de elektriciteitsdraden door en ja, daar zouden we de oude, dode kastanjeboom moeten kunnen vinden. Maar je merkte aan alles dat de eigenaar van ons huis vreesde dat we de weg zouden kwijtraken. Hij vertelde steeds opnieuw dat we dus niet zo, maar zo moesten lopen. En dat velen voor ons de weg waren kwijtgeraakt.

    Oude, dode kastanjeboom, soit, dachten wij, we gaan gewoon een wandeling maken door het bos en we zien het allemaal wel.

    Toen we een tijdje hadden gelopen, kwam er een zwarte labrador onze kant op gerend. Hij liep een stukje met ons mee. Soms keek hij achterom, met een angstige blik, alsof iets of iemand achter ons aankwam. Zijn baasje bijvoorbeeld, zwaaiend met zijn vuist, woedend omdat dat de hond was weggelopen. Maar steeds als wij ook achterom keken, zagen wij slechts bos. We verwachtten dat de hond ons elk moment zou verlaten, maar hij bleef steeds een meter voor ons uit lopen, zich om de zoveel stappen omdraaiend met die angstige blik. Ik wilde dat hij ermee zou ophouden.

    De bomen stonden steeds dichter op elkaar en niet altijd was het meer duidelijk of we nou op een echt pad liepen. We liepen achter de hond aan, in de hoop dat het goed was. Af en toe keken we naar boven, in de hoop de elektriciteitsdraden in de lucht te zien, waarna we er bijna zouden zijn. Geen draden te zien. Af en toe draaiden we ons om, als de hond vol paniek in zijn ogen weer had omgekeken naar het onheil achter ons. De hond liep door en wij volgden hem.

    Soms dacht ik iets te horen, stappen, een mens, een beest. Ik vond de hond inmiddels eng, en het bos ook. Het ruisen van de wind door de bladeren klonk als een waarschuwing. Het ontbreken van het pad maakte me niet minder angstig. Het bos sloot ons steeds verder in. Ik verwachtte dat er een struikrover uit de bosjes zou springen met een sabel om ons langdurig te martelen. Of een leeuw. Maar ik zei niets tegen F. ‘Wat kijkt die hond eng’, zei F. ‘Helemaal niet, hij heeft gewoon last van vliegen’, zei ik.

    Ineens stonden we bij de oude, dode kastanje. Ik maakte een foto.
    Het was een oude, dode kastanje.
    ‘Zullen we nu maar terug?’, zei F.
    ‘Als we de weg nog kunnen vinden’, zei ik.

    En daar ging de hond. Hij sjokte weer voor ons uit, en leidde ons de goede kant op. Ook nu keek hij angstig achterom. Hij bracht ons precies tot de plek waar hij ons gezelschap was komen houden, zo’n uur geleden. ‘Nu gaat ie zeker weer weg’, zei ik. Maar de hond ging mee. Het bos door, het veld in, de heuvel op, de weg op, mee naar ons huis. We gaven hem water en een stukje worst. Hij keek niet angstig achterom. Hij nestelde zich behaaglijk zuchtend op het terras voor ons huis. Even dachten we een vriend voor het leven te hebben gevonden. Toen we terugkwamen van de boodschappen was de hond weg.

    Vannacht scharrelde er iets rond ons huis. De hond, dacht ik meteen. Of zijn boze baas. Of de struikrover. Of, en dat denk ik, het spook van de Dordogne.


  • bidden wij voor owen meany
    Uit! Iedereen die mij dit boek aanraadde, wil ik bedanken. En iedereen die het nog niet gelezen heeft, wil ik het van harte aanbevelen.


  • Jullie moeten zeker gaan kanoën, had de eigenaar van het huisje gezegd, maar doe dat op een warme, zonnige dag.

    Er was geen warme, zonnige dag en die zou er ook niet komen.
    Dus gingen we tegen beter weten in gewoon toch op pad, naar de kanoverhuurders, in de hoop dat we zonder al te nat en koud te worden een peddeltje zouden kunnen maken.

    We reden verkeerd. En daarna nog eens. We kwamen terecht op een C-weg die niet op de kaart stond. De bewegwijzering hield op.
    “We gaan het nooit meer halen”, zei ik. De kanoverhuurders zouden ons om 11.30 uur naar het vertrekpunt brengen. “Fuck it”, zei ik.
    Toen we de weg weer hadden gevonden, ging het regenen. Dikke druppels ketsten tegen de voorruit.
    “We gaan met dit weer écht niet kanoën”, zei ik. Ik ritste mijn vest nog wat verder dicht, en zette de verwarming in de auto aan. “Fuck it”, zei ik.

    We kwamen er toch. Twintig minuten te vroeg. De lucht zwaar van naderende plensbuien, maar we hadden het gered. Een lichtpuntje. Toen zagen we dat we aan de verkeerde kant van de rivier stonden. We zagen de verhuurplek, we zagen de kano’s liggen, het busje dat ons weg zou brengen.
    Waar was er een brug?
    Er was geen Fransman aan wie we het konden vragen. Alle dorpjes zijn hier uitgestorven, met de luiken dicht, alsof al het leven al lang uit deze streek is verdwenen.

    Toen we de brug hadden gevonden, was het 11.30 uur.
    “We moeten nog minstens 10 kilometer terug”, zei ik. “Fuck it.”
    “Misschien vertrekken ze te laat”, zei F.
    “Laat maar zitten”, zei ik. “Fuck het kanoën. We gaan wel ergens lunchen.”
    “Alles is op maandag dicht”, zei F.
    “Fuck de maandag”, zei ik. “Fuck de Fransen. Fuck het weer. Fuck alles.”

    Vervolgens kwamen we terecht in een fantastisch restaurant dat open was, in een prachtig dorp, vol leven en met goedlachse mensen, waar we ons tegoed deden aan een heerlijk viergangenmenu en een hele fles wijn. Daarna gingen we vrolijk aangeschoten alsnog naar de kanoverhuur. Hoewel er helemaal geen départ was op dat tijdstip, was de eigenaar niet te beroerd om ons alsnog weg te brengen. Hij zei dat het pittig zou gaan plenzen en onweren, maar dat was vast pas net als wij onze kano’s zouden terugbrengen.
    De omgeving was vanaf het water nog mooier dan vanaf de weg. En er was geen kip. Niemand was zo gek om met dit weer te gaan kanoën.
    En toen, op het moment dat we het het minst verwachtten, brak de hemel open. Geen bui, geen onweer, maar een strakblauwe lucht met een zinderende zon. Ineens was alles anders.
    kano
    brug


  • “Ik wil dat jij ook een slang ziet!”

    F. was op een van haar fietstochten een slang tegengekomen.
    “Een heel grote, een heel groene! Hij kronkelde zo voor mijn wiel de weg op.”

    We liepen over een modderig karrespoor, op weg naar een dode, zeer grote kastanje (een van de hoogtepunten van ons gebied). Het eerste deel van de route bleef ik naar de grond kijken, in de hoop een slang te zien, maar daarna gaf ik het op. Geen slang zou mijn pad kruisen. Ik begon een patroon te ontdekken. Het was net zoals met de herten.

    “Jullie gaan talloze herten zien”, had de eigenaar van ons huis beloofd. “Vooral tegen zonsondergang lopen er hier heel veel rond. Mochten jullie een keer ’s avonds nog met de auto aankomen, rijd dan rustig, anders rijd je er zo eentje aan. Beng!” We keken geschrokken. “Bambi’s, aaah”, lachte hij.

    De eerste dag keek ik uit naar de herten. Ik tuurde de velden af op zoek naar beweging.
    De tweede dag keek ik uit naar de herten. Ik deed alsof ik niet bestond, hield mijn adem in en keek naar de rand van het bos. Geen herten.

    “Ik heb een hert gezien!”, kwam F. op de derde dag aangehuppeld, gelijk een hertje, toen ze net toevallig even zonder mij een ommetje was gaan maken.

    Herten, slangen. Ik zie ze niet. Net als de andere beesten zijn ze onzichtbaar voor me. Wel hoor ik het geritsel van kleine beestjes in de struiken, het kwetteren van vogels achter de bladeren in de bomen, en het lawaaiige geflirt van andere diersoorten die ik waarschijnlijk niet precies kan benoemen. Ook muggen zie ik niet. Wel zit mijn hele lichaam onder de jeukende bultjes.

    De hele dierengemeente van onze streek speelt verstoppertje, en ik ben ‘m.
    Gelukkig ben ik heel competitief.


  • “Incroyable.”
    “Pas normal.”
    “Ridicule.”
    De Fransen in de winkels verontschuldigen zich tegenover ons voor het weer. Het is ongelooflijk, niet normaal en ridicuul dat het zo koud en guur is. Niets voor deze streek, voor deze tijd van het jaar. Vorige week was het nog 30 graden. Ze zeggen het allemaal.

    Nu is het 16.
    Met flink wat regen.
    En loodzware bewolking.
    En niets wat aangeeft dat het beter wordt.

    We zijn verkouden geraakt.
    We zeggen wel 20x per dag ‘gezondheid’ tegen elkaar.
    We hebben te weinig truien bij ons.
    Te veel uitzicht op het zwembad in de regen.

    Aan alles voel je dat het niet lang meer moet duren.

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)