Tag: op


  • Daar ging ik. Op weg naar de S-Bahn Prenzlauerallee. Met al mijn bagage: aan mijn arm mijn grote rolkoffer die tijdens het verblijf steeds zwaarder was geworden, op mijn rug een volle rugzak met onder andere mijn laptop, en op mijn borst mijn gewone tas. Daarnaast aan mijn andere arm: mijn leenfiets. Aan mijn lijf: alle kleren die niet meer in de koffer pasten.

    Uitgerekend op dat moment besloot Berlijn dat het gedaan was met de aanhoudende kilte. De zon brak in al haar enthousiasme door het wolkendek, de temperatuur steeg subiet met tien graden en daar liep ik: kilo’s bagage aan de ene hand, een onhandige fiets aan de andere, een rug die door de zwaartekracht naar achteren werd getrokken en kleding genoeg aan voor een hele winter.

    “Eine wundervolle Komposition!”, riep een straatwerker lachend naar me toen ik langsliep. De andere voorbijgangers zeiden niets, maar keken wel op. Ik was nog maar 200 meter van mijn vertrekpunt verwijderd en ik moest nog zeker 800 meter lopen tot de S-Bahn. Toch voelde ik het zweet nu al bij mijn haargrens opkomen.

    De fiets zou meegaan in de S-Bahn. Dan zou ik de U9 nemen, daar zou ik uitstappen, weer een kilometer lopen en dan op mijn laatste logeerplek de bagage droppen. Daarna zou ik terugfietsen naar de U9, weer de S-Bahn nemen en de fiets terugbrengen naar de rechtmatige eigenaar in het verre Westen: een vriendin van mijn Duitse vrienden die onbaatzuchtig haar fiets aan een onbekende Nederlandse had willen uitlenen.

    De leenfiets, mijn grote vriend tijdens mijn verblijf, was een originele Sparta, met een sticker op het spatbord met Holland Fiets erop, een AXA-slot, drie versnellingen en één handrem. De fiets zag heel Kreuzberg. De fiets zag heel Prenzlauerberg. De fiets zag een groot deel van Mitte, zag de S-Bahn, de U-Bahn, de drukste straten, de straatjes achteraf. Hij ging mee over klinkers, over keitjes, over asfalt, over de stoep, over zand en over gras. Hij ging door regen en zonneschijn, bergopwaarts en bergafwaarts.

    Na 500 meter besloot ik toch maar voor de nog wundervollere Komposition te gaan. Toen niemand keek, ging ik zitten op het zadel en begon ik te fietsen. De rolkoffer, eerder al een echte herrieschopper, maakte door de snelheid nog veel meer lawaai. Hij rukte met veel geweld aan mijn linkerarm. Nu keken ook de mensen aan de andere kant van de straat op. Daar ging ik: een grote, Nederlandse vrouw op een te kleine Sparta, met kilo’s bagage als een kerstboom om haar lijf en een grote, lawaaimakende rolkoffer aan haar arm. De brug af.

    Twee keer gleed de koffer door een stoepje uit mijn hand. Beng, koffer op straat, remmen, afstappen, teruglopen. Nonchalant glimlachen. Excuses maken aan andere fietsers. Mijn linkerarm leek te zijn afgerukt. Een vreemde combinatie van gevoelloos en pijn. “Je bent zeker een Nederlandse!”, riep iemand me na. In de S-Bahn was iedereen boos, omdat ik met mijn fiets, koffer en tassen drie zitplaatsen innam. Mijn gezicht was rood en bezweet.

    Uiteindelijk bracht ik de fiets terug in het verre Westen van Berlijn. De dag erna had ik spierpijn op plekken die ik niet vermoedde te hebben. Maar als ik één tip heb voor toekomstige Berlijn-gangers: huur een fiets. Fietsen door Berlijn is een geweldige ervaring.
    holland fiets


  • Leuke rok, dacht ik.
    De vrouw stond even verderop voor het stoplicht.
    Een kleine, stevige Aziaat met een te grote fiets reed voor me, tussen de vrouw en mij in.

    De rok had stippen.
    Excellente keuze voor deze tijd van het jaar.
    Ik had het zelf niet beter kunnen doen.

    Een digitaal cijfer tussen rood en groen vertelde de haastige reiziger hoe lang hij nog moest wachten.

    4

    De Aziaat wist dat hij niet hoefde te remmen.
    Ik volgde hem in zijn kielzog.

    3

    Het was een geluksdag.
    Een stoplicht zien en niet hoeven remmen.

    2

    De kleine Aziaat deed er nog een schepje bovenop.
    Ik deed niet voor hem onder.

    1

    De vrouw met de gestipte rok sprong vanuit stilstand op haar zadel omdat het stoplicht nu op groen zou springen. De Aziaat en ik waren precies bij haar aanbeland. Betere timing bestond niet. Wij zouden een goed team vormen.

    Groen!

    De vrouw bedacht zich.
    Iets in haar hersenen besloot dat er een reden was om weer af te stappen.

    De kleine Aziaat knalde met een noodgang tegen haar achteropje. Omdat zijn fiets te groot was, viel hij om. Naar links, als een zijwaartse dominosteen. Precies op mij. Ik was net langszij gegaan. Zijn stuur ketste tegen het mijne.

    Godverdomme!
    Riep de kleine Aziaat met overtuigend stemgeluid.

    Was dit mijn schuld?
    Vroeg de vrouw.

    Leuke rok!
    Zei ik.

    De vrouw keek naar mijn rok en lachte.


  • Death by a verkeerspaaltje.
    death by verkeerspaaltje

    Uitzicht vanaf Canvas op de 7e (het oude Volkskrant-gebouw) op mijn oude huis.
    uitzicht canvas

    Hijskraan bij de workshop Ondernemen op hakken (lage hakken mocht ook).
    Ondernemen op hakken

    Arme Franca Treur. Haar romandebuut Dorsvloer vol Confetti komt donderdag uit en ze ligt met een hernia in het ziekenhuis. Maar ze gaat het halen, al is het alleen maar omdat ik Tommy Wieringa dan haar boek kan zien presenteren.
    franca treur ziekenhuis

    Na mijn eerste homohuwelijk varen onder Den Bosch door en ook een stukje langs de oude stad. Super!
    varen den bosch, supermooi

    En dan vooral: kleuren uitzoeken voor het nieuwe huis, bedenken waar wat moet, wat we uitbesteden en wat niet, budgetten verdelen, etc.
    kleuren en verven!


  • Opmerkelijk. Vandaag werd ik op de fiets maar liefst twee keer nagefloten.

    De eerste keer was op de Prinsengracht door twee Mediterraanse toeristen (misschien telt dit zelfs dubbel).
    De tweede keer was op het Kadijksplein door een mannetje van de gemeente, dat met een hogedrukspuit het onkruid tussen de stoeptegels vandaan haalde.

    Blijkbaar ben ik heel euhm aantrekkelijk als de helft van mijn gezicht door de tandarts verdoofd is.


  • Het meisje op de fiets voor me at een ijsje.
    Toen ze het ijsje op had, gooide ze het stokje weg.
    Achteloos naar achteren.
    Het stokje kwam terecht op mijn blote bovenbeen, waar het even bleef plakken voor het door de vaart van mijn trappende benen op het wegdek neerkwam.

    Het kleurenpalet op mijn been in ogenschouw nemend moet het een Raket zijn geweest.


  • Het was duidelijk dat ik zou vallen. Het duurde een hele tijd, wel honderd uur leek het, ik was me er volkomen van bewust dat ik er niets aan kon doen om het te voorkomen – en toen gebeurde het ook echt. Keihard, op de stoep, een krachtige schuiver. Mijn fiets bovenop me. Racend voor het groene stoplicht om onbegrijpelijke reden de macht over het stuur verloren. Haastige spoed.

    De hele club fietsers die ik zojuist had ingehaald ontfermde zich over mij. ‘Hoe kon dat nou gebeuren?’ en ‘Gaat het wel?’ en vragend ‘Weet je het wel zeker?’
    Een jongen met een sterke arm trok me onder mijn fiets vandaan. Ik zag zijn gezicht niet. Ik stond weer, ik was niet echt gewond, zei ik, terwijl ik een bijtende pijn voelde opkomen aan de rechterkant van mijn lichaam.

    “Wat deed je nou?”, vroeg de jongen.
    “Het stoplicht was wit!”, zei ik.
    “Groen, bedoel je”, zei hij.
    “Ja, wit”, zei ik.

    Toen snapte ook ik dat ik hard was gevallen.

    “Hee, je sokken zijn kapot”, zei een man met een zwaar accent, terwijl hij op mijn been wees.
    Mijn panty, helemaal aan flarden, grote schaafwonden in mijn vel.
    Ineens voelde ik de pijn aan mijn voet.


  • Het is tijd dat ik u iets opbiecht.
    In november 2002 schreef ik dat mijn fiets gestolen was. Dat was niet zo. Ik dacht het wel hoor, toen, dat hij gestolen was, en mijn woede en verdriet waren vet oprecht destijds. Ik verliet de fietsflat voor het Centraal Station met zinkende moed in mijn schoenen. Mijn eerste fiets in 15 jaar die werd gestolen.
    Ik kocht een nieuwe fiets bij de fietsenmaker.

    Echter. Enkele maanden later liep ik langs de fietsflat en besloot ik om wat voor reden dan ook naar de plek des onheils terug te keren. Ik wist dat daders dat deden, maar slachtoffers blijkbaar ook. Ik liep naar de plek en zag, euhm, kuch, mijn fiets daar staan. Ik dacht dat ik gek werd. En dat ik gek was geweest, destijds. Even vreesde ik dat ik niet meer voor reden vatbaar was.
    Maar wat bleek? Het bleek dat de fietsflat een verdieping meer had dan ik dacht. Dus ik had destijds op de verkeerde verdieping gestaan. Oke, beetje boel dom, maar dat terzijde.

    Inmiddels had ik een nieuwe fiets die duizend keer beter fietste dan de oude Gazelle. De Gazelle was eigenlijk ook levensgevaarlijk. Dus kwam de Gazelle in het rek voor de deur. Maar elke dag keek ik naar hem en wenste ik hem goedenacht.

    En nu, gisteren, kwam ik thuis en had de Gazelle een STICKER! Van de verwijderingspolitie! Weeeh! Als ik hem niet weghaal voor 20 oktober, wordt hij met bruut geweld verwijderd. Tenzij ik hem natuurlijk even verzet. Maar de fiets is niet meer fietsbaar. Inmiddels heb ik ook het voorwiel verwisseld met een andere fiets. Hij is verroest als maar kan. Alles rammelt. Waarschijnlijk valt hij uit elkaar zodra ik hem uit het rek haal.
    Maar verwijderingspolitie?
    Snif.


  • Toen ik bij mijn fiets aankwam, was er een opstootje ontstaan. Twee vrouwen hadden zich over mijn fiets gebogen. Een groepje mannen bleef net staan. Een vrouw stond wanhopig in haar mobiele telefoon te roepen. “Een of andere eikel heeft z’n fiets aan de mijne vastgezet en nu kan ik niet weg”, riep ze, bijna in tranen.

    Ho ho.
    “Hallo”, zei ik tegen de dames die over mijn fiets gebogen stonden, “wat is er aan de hand?”. De vrouwen rechtten hun rug en zeiden: “Een of andere eikel heeft zijn of haar fiets aan haar (ze wezen hierbij op de wanhopige vrouw) fiets gezet en nu kan ze niet weg”. Het groepje mannen stond nog steeds vanaf een afstandje te kijken. De vrouwen schudden hun hoofd.

    Ik bekeek mijn fiets. Ik bekeek de fiets van de vrouw. Heel even was ik bang dat ik inderdaad mijn fiets aan de hare had vastgezet, maar al snel zag ik dat het niet zo was. Ik zei: “Weten jullie wel zeker dat de fietsen aan elkaar staan? Kijk eens goed”.
    De vrouwen bogen zich weer over de beide fietsen.
    “Hee verrek”, zei eentje. Ik glimlachte op onnatuurlijke wijze toen ze me aankeek. “Alleen de sloten staan aan elkaar vast, Dominique kan gewoon weg als ze haar slot losmaakt”.

    Ik zet heel vaak mijn kettingslot vast aan andere sloten. Nooit aan andere frames natuurlijk, maar juist zo, dat de fiets wel aan een andere vaststaat, maar niet onlosmakelijk. Buitengewoon handig en diefstalbestendig. 
    De hysterische vrouw drukte haar gesprekpartner weg en kwam de Houdini-knoop van dichtbij bekijken.
    “Oeps’, zei ze.


  • Shit. Kut. Shit. Fuck.

    Fiets WEG!

    Kut. 15 jaar! v i j f t i e n !
    Uit de fietsenstalling met cameratoezicht.
    Un – be – fucking – lie – va – ble!
    15 jaar!

    Ik ga NUON suen.
    Stomme criminelen.


  • Ik nog balen dat ik een nieuw stuur moest kopen, en een nieuwe binnen- en buitenband. Maar Puck zit sinds vannacht helemaal zonder fiets.
    Iemand nog een fiets over?
    Help Puck fietsend de winter door!

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)