Tag: twitter


  • mmm taart!
    Zo kwam het er ineens van dat ik samen met 30 (!) andere dames aan de (high) tea zat vanmiddag.
    Het deed me denken aan de eerste dagen van het webloggen, toen we ons verlegen aan elkaar voorstelden met voornaam en url.

    Nu introduceerde men zich met voor- en twitternaam:
    “Hoi, ik ben Barbara (even stilte) euhm – @citoenbanaantje.”
    (namen zijn gefingeerd)

    Ik had geen mogelijkheid om peinzend achterover te leunen en deze interessante mix aan vrouwen goed op me in te laten werken. Er werd druk gekletst en gekird (je zou welhaast getwitterd zeggen) en overal waren camera’s en telefoons die alles vastlegden.

    Het was erg leuk.
    Toch bekroop me ook een onheilspellend gevoel.
    Ik zou meer op dit weblog schrijven, had ik mezelf voorgenomen.
    En dat getwitter doet precies het tegenovergestelde.


  • * Vanmiddag stond de trein stil voor de Bijlmer bajes. Ik zag een bordje in de slotgracht met de tekst “Verboden te vissen”. Dat twitterde ik. Iemand twitterde terug dat hij in dezelfde trein zat. Ik keek om me heen en zag iemand op een mobiele telefoon turen. Het was inderdaad degene die dat net had getwitterd. Bizar.

    * In de JAN van deze maand staat een column, met een paginagrote foto van mij, na een overigens superleuke fotoshoot. De reacties op de foto zijn zeer uiteenlopend. De een vraagt zich af waarom ik er niet altijd zo uitzie, de ander vindt het verschrikkelijk, een derde dacht dat ik Sonja Bakker was. Een ex van me had me niet herkend.

    * Sta op en koop!, een column van mijn hand over de recessie op ze.nl

    * Twee straatteksten voor mijn verzameling straatteksten:
    wondjes
    info
    (dat “Info” vind ik zo mooi)


  • “Fioew”, zei de vrouw die zich, vlak voordat de deuren zich sloten, nog net in onze lift had weten binnen te dringen. Opgelucht zuchtte ze, net op tijd. Alsof het een trein was die maar eens op de dag zou langskomen. Er waren zes liften. De vrouw wist nog niet welk gevaar haar te wachten stond. Welk gevaar ons te wachten stond.

    Ze drukte op de knop voor de 2e verdieping.
    Verbijsterd keek ik naar deze beweging. Dat had ik net ook al gedaan bij de andere persoon die bij mij in de lift was komen staan. Een man, die naar de 3e moest. Ik vind: naar alles onder de 5 moet je de trap nemen.

    Hadden ze geweten welk gevaar ons stond te wachten, dan waren ze zeker met de trap gegaan.

    De deuren sloten zich.
    De lift ging naar boven.

    En toen, een harde knal, een heftige schok waardoor we ons staande moesten houden – en vervolgens niets.
    De lift stond verontrustend stil.

    Al mijn hele leven ben ik bang dat ik in een lift blijf vastzitten. Als klein meisje had ik een ijzersterke conditie omdat ik altijd de trap nam. Ook als er heel veel trappen waren. Mijn familieleden hadden ook een ijzersterke conditie, want in mijn eentje iets doen was nog wel haast enger dan een lift in gaan.

    “Ik vind dit helemaal niet leuk”, zei de mevrouw. Ik kon haar blik niet zien, want ze stond nog enigszins hoopvol met haar gezicht naar de uitgang. Aan haar stem hoorde ik de direct opgekomen angst.

    “Oh, deze lift doet wel vaker raar”, zei ik.

    Ik hoorde het mezelf zeggen.
    Het klonk vrij overtuigend, geruststellend.
    Nooit had ik een afwijking aan deze lift ervaren.
    Ik zei wat ik zelf het liefst zou willen horen.

    Normaliseren.

    Ik keek de man naast me even aan.
    Hij keek niet terug.
    Hij zag eruit als een baas die naast zijn functie nog vier commissariaten heeft waardoor hij nooit ergens echt hoeft te zijn.

    Na een paar seconden kwam de lift weer in beweging.
    Een moment lang leek alles zijn normale beloop te nemen.
    Daarna stond de lift weer stil.

    “Wat gebeurt er allemaal? Dit gaat niet goed, hoor”, zei de vrouw tegen de dichte deuren.
    “Het is niet erg”, zei ik. “Dit gebeurt wel vaker. Het gaat zo weer goed.”

    Koortsachtig zochten mijn ogen naar de noodprocedure.
    ‘Storing? Druk op de gele knop’, stond er.
    Ik zag geen gele knop.
    De man naast me leek dit op hetzelfde moment in te zien.
    Ineens kreeg zijn blik iets hulpeloos.
    “Het komt goed”, zei ik nogmaals.
    Ik voelde mijn hartslag stijgen.

    De lichten in de lift gingen uit.
    Niet het algemene licht, maar wel het licht op het knoppenbord.
    De rode lampjes van de nummers die we hadden ingedrukt, waren uitgegaan. Er stond ook niet meer op welke verdieping we ons bevonden. Ik vermoedde ergens tussen de 1e en de 2e.

    De lift leek zich te hebben gereset, want hij kwam weer in beweging. Zonder digitale aanwijziging naar welke verdieping we afreisden kostte het me even moeite om erachter te komen of we stegen of daalden.

    We gingen naar beneden.
    Omdat we nooit echt omhoog waren gekomen, waren we al snel op de plek van bestemming.
    Met een schok kwam de lift tot stilstand.
    “Ik stap er uit hoor”, zei de vrouw.

    Dat zouden we alle drie hebben gedaan, ware het niet dat de liftdeuren niet opengingen. 
    De man naast me drukte gewoon nogmaals op het knopje voor de 3e verdieping. Zijn beweging verraadde dat hij geen tijd had voor liften die een eigen wil hadden. Hij drukte geïrriteerd, alsof hij wilde zeggen dat het speelkwartier nu over was. Die verdomde kinderen ook.
     
    Voor de vorm drukte ik ook op mijn knop.
    En voor de vrouw drukte ik op de 2e.
    De vrouw sloeg een paar keer met haar vlakke hand op de deuren, maar de lift gaf geen reactie. Ze zette haar vingers tussen de deuren, maar ook dat had geen resultaat.
    “En nu?”, vroeg ze.

    Hoe druk je op een gele knop die er niet is?
    Zou een van ons bereik hebben in de lift?
    Zou ik dit twitteren?

    Voordat we een democratische beslissing hadden kunnen nemen, zette de lift zich weer in beweging.
    De rode lampjes van de knoppen die we hadden ingedrukt, sprongen weer aan.

    De lift passeerde de 2e verdieping.
    “Laat me eruit!”, zei de vrouw en ze sloeg weer tegen de deuren.
    Ik wilde zeggen dat ze beter niet kon slaan, omdat de lift daar misschien boos om zou worden.

    Op de 3e bleef de lift staan.
    De deuren gingen open.
    Snel sprongen we eruit.

    “Ik loop wel”, zei de vrouw.
    “Ik ook”, zei ik.
    “Ik ben precies waar ik wezen moet”, zei de man.


  • Dus. Ik twitter. Ik ben er zelf verbaasd over, want ik vond het eerder nogal suf. Waarom zou je willen weten dat iemand koffie drinkt, of dat iemand de vuilnis buiten gaat zetten? Bovendien begreep ik, als ik even op Twitter keek, niet wat die losse berichtjes daar precies deden.

    Maar toen had ik een iPhone en dan is er geen weg meer terug.
    En hop, een nieuwe verslaving was geboren.
    Mijn overpeinzingen van de eerste Twitterweek.

    * De helft van de mensen die ik sprak zei “Huh? Twitterwasda?”. De andere helft zei: “Halleluja, wordt er ook eens eentje wakker!” Beide groepen zeiden het alsof ik in ieder geval niet bij hen mocht horen.

    * Twitteren bleek een soort sms’en maar dan for all the world to see.

    * Eerst deed ik de cursus op Contentgirls.nl zodat ik een beetje begreep waar ik in verzeild was geraakt.

    * Ik maakte van mijn Twitter een PowerTwitter.

    * Ik maakte een mooie achtergrond voor mijn eigen pagina.

    * Ik downloadde Twitterrific, zodat ik ook onderweg makkelijk kon twitteren. Als je het eenmaal doet, doe het dan goed.

    * Ik leerde dat een berichtje (minder dan 140 tekens) een tweet (spreek uit: twiiiet) heet. En niet een twit. Of een twittertje. Tweet. Geen tweed. Zeker geen tweed.

    * Twitter maakt van lange links automatisch kleine urls!

    * Met enige schroom typte ik mijn eerste berichtje.

    * Grote schrik toen ik binnen een kwartier ineens 50 followers had, van wie ik het grootste deel niet kende!

    * Als je iemand direct wilt aanspreken, gebruik je @

    * Sommige mensen posten linkjes naar heel mooie dingen, ontroerende foto’s of interessante discussies.

    * Sinds een week ben ik slechts 1 tweet verwijderd van mijn jeugdheld John Cleese. Ik broed nog op wat ik hem ga twitteren.

    * Dat hele Twitter bleek een heel levendige subcultuur te zijn; mensen kenden elkaar, ook mensen die ik ken en van wie ik geen idee had dat ze ook samen in contact stonden.

    * Verwondering alom. Twitter kon heel erg grappig zijn. Maar moest ik dat dan laten weten aan degene die het twitterde? Zo postte iemand een leuke foto – maar moet ik daar nou op reageren met hahaha?
    Ik besloot dat ik dat niet zou doen. Tegen de vervuiling, ofzo.

    *Je kunt je tweets niet meer aanpassen, als ze eenmaal verstuurd zijn.

    * Wat meld je wel en wat niet? Op zaterdag dacht ik: moet ik melden dat ik wakker ben? Zo meteen denken mensen dat ik nog slaap en dus lui ben! Maar ik ben al uren wakker! Moet ik dat schrijven? (Op zondag werd ik overigens voor het eerst sinds jaren na 12 uur wakker, wat ik meteen enthousiast en met enige trots twitterde).

    * Ik had iets getwitterd waar veel mensen op reageerden. Om iedereen in 1x te antwoorden, typte ik @allen. Dat had ik iemand anders ook zien doen.

    * Een besluit: al dat melige geklets tussen collega’s (lunch! wie gaat er mee? hé j, ik zie je wel zitten) is voor jezelf heel grappig, maar niet voor de rest.

    * Sommige mensen zeggen: “Ik zit in café X, kom ook.” Komen er dan ook echt onbekenden een biertje halen?

    * Oude bekenden uit de weblogwereld van heel vroeger duiken weer op. Leuk!

    * Ik kreeg een rechtstreeks berichtje van ene allen. Wat leuk! Uit Engeland. Waarom twitterde deze allen mij “Hi Merel, thanks for your note”? Toen dacht ik terug aan mijn @allen om iedereen te bereiken. Niet echt slim.

    * Minpunt: de krant lezen in de trein lijdt er nogal onder. Dat moet veranderen.

    * Er zijn extreem fanatieke Twitteraars die elke vijf minuten posten. Dat mag. Als je iemand beu bent, flikker je hem/haar gewoon uit je lijstje.

    * Ik heb al 1x aan de Man des Huizes, die mijn Twitter bekijkt, gecommuniceerd dat het eten klaar is. Dat mag nu niet meer, zie eerdere opmerking.

    * Iemand twitterde dat ze was uitgegleden bij de Albert Heijn. Iedereen zei: “Oh wat erg”. Wie schetste mijn verbazing? Iemand anders uit mijn lijstje was ook uitgegleden bij Albert Heijn. Al snel vonden de twee Twitteraars elkaar en bleek het om dezelfde Albert Heijn te gaan.

    * Twitter. Een wondere wereld. Ik ben benieuwd hoe lang.


  • Er stond zo’n deprimerend stuk in de krant over massa-ontslagen, kredietcrisis en onverkoopbare huizen dat ik terstond besloot dat we uit eten moesten gaan. Lekker chique ook nog.
    Buitensporig voor een dinsdagavond.

    Ik zocht op iens.nl naar iets wat ik nog niet kende, iets redelijk in de buurt bij mijn nieuwe huis.
    Ik kwam uit bij Greetje.
    Nog nooit van gehoord.

    Het was voortreffelijk.
    Hemelse Hollandse heerlijkheden gemengd met klassiek Frans.
    En een bediening die ik wel wilde zoenen.

    Bij het weggaan kletsten we nog even met de eigenaar, die blij was met de goede recensies.
    “Ik zal over je twitteren!”, riep ik uitgelaten en enthousiast.
    De beste man had geen idee waar ik het over had.

    Ja, ik Twitter.
    Waarover morgen meer.

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)