Ik stond bij de uitgang van het Van Goghmuseum en ik keek naar alle toeristen die het museum verlieten. Opvallend veel jonge mensen, van wie veel met de herkenbare blauwe koker in de hand met daarin een poster van Van Gogh.
Voor me stond een meisje met Boom Chicago krantjes. Boom Chigaco is een Amerikaanse comedyclub bij het Leidseplein. Dit meisje moest er voor zorgen dat er die avond publiek in de club zou zitten. Maar ze sprak bijna niemand aan, blijkbaar moesten de krantjes zeer gericht worden uitgedeeld. Aan Amerikanen.
Ze rookte verveeld een sigaret. Ik raakte ook verveeld. De vrienden uit het buitenland die ik hier op zou wachten, lieten zich niet zien. Ik checkte mijn telefoon.
Op dat moment zag ik het meisje met de sigaret aanstalten maken om een krantje uit te delen. Ik keek op. Er kwamen twee All American Boys uit het museum gelopen. Grote broeken, witte sportschoenen (beyond gympen), T-shirts met bandnamen erop. En inderdaad, ze liep op hen af en hield een praatje.
“Yeah, it’s really great” (ze kwam uit Nederland maar had zich het Amerikaanse accent eigen gemaakt).
“It sounds really awesome”, zei ??n van de Amerikaanse jongens. Hij rolde het krantje op en stopte het in zijn achterzak. Daar was nog plaats genoeg.
“Yeah, it’s really great”, zei het Nederlandse meisje nog eens. In haar kleding had ze erg haar best gedaan om Amerikaans te lijken.
“Cool”, zei de andere Amerikaanse jongen. Hij gaf zijn krantje aan het meisje terug – ze hadden er nu toch al een en ze had dat krantje vast nog nodig. Het meisje glimlachte en streek met de hand waarin ze de sigaret vasthield door haar haar.
Er ontstond een gesprek over waar het meisje uit zou gaan die avond. Het woord Boom Chicago viel niet meer en ze maakten een vage afspraak. Toen liepen de jongens door.
Het meisje nam haar oude plaats weer in en nam nog een trekje van haar sigaret.
Ik keek nog eens hoe laat het was.
Geef een reactie