Ze komen uit het niets. Als ik in de auto zit of op de fiets, als ik even niets te doen heb, of onder de douche. Onder de douche vooral. Oh man, onder de douche.
Liedjes.
Het zijn er twee. Ze komen altijd terug, als hinderlijke popups die je weg wilt klikken maar waarvoor je nog geen kruisje ziet.
Liedje 1 is Live to Tell van Madonna
Nogal een draak van een drama. Vooral deze passage doet het goed in de krochten van mijn geest:
"If I ran away, I’d never have the strength
To go very far"
Misschien is het psychologisch wel heel erg veelzeggend.
Liedje 2 is de tune van Tussen Kunst en Kitsch
Dat vind ik eigenlijk nog verontrustender dan het eerste nummer. Waarom ken ik die tune (ik kijk dat programma echt nooit) en waarom komt het maar steeds terug mijn hoofd in, mijn mond uit? Het is zo'n triomfantelijk gepingel.
Ik word er altijd een beetje treurig van.
Waarom heb ik niet gewoon een lekkere rocksong in mijn kop?
Of 4'33 van John Cage. Had ik maar 4'33 in mijn hoofd.
Geef een reactie