Rene

Ik had hem nog een foto gestuurd, want anders zouden we elkaar misschien wel niet herkennen. Maar toen ik het café binnenkwam, keek ik recht in zijn ogen en wisten we het zeker, zonder eerst te vragen of de een wel de ander was.
Na het cafébezoek gingen we naar mijn huis – hij woonde in Nijmegen en was helemaal naar Amsterdam gekomen. Hij moest nog wel een beetje wennen aan de drukte van de grote stad, maar gedurende de jaren was dat gekke Randstadgevoel minder geworden.
Bij mij thuis aangekomen pakte hij zijn apparaat al snel tevoorschijn. Hij plugde in. En begon. De sfeer veranderde er gelukkig niet door, want ik voelde mij nog steeds op mijn gemak.

Hij stelde de juiste vragen waar ik gretig antwoord op gaf. Het is niet vaak dat er vragen worden gesteld over datgene waar jij zelf als enige alles over weet. Niemand die beter zal kunnen uitleggen hoe het voelt voor jou, wat er fijn aan is en wat minder, en aan wie je denkt terwijl je ermee bezig bent. Hij zette me aan het denken over aspecten die ik zelf nog nooit belicht had.

Het bandje was inmiddels vol. Ik vond het fijn dat hij geen weblogger was. Daarom had hij een goede afstand tot het object dat hij wil bestuderen. Met de juiste vragen erbij gesteld was het een middag waarop ik zelf gedwongen werd gedachten te vormen over ditgene wat ik dagelijks doe. Dat was leuk! Hij heeft eventueel nog een slachtoffer nodig (en aangezien ik het eerste meisje was, misschien wel een meisje – u krijgt geen spijt. En aangezien hij nog geen diehard linkdumpers heeft gehad, is hij daar ook nog naar op zoek). Stuur een mailtje naar Rene indien geïnteresseerd.
🙂