Borderline

Toen ik 11 was, verhuisden we naar Amsterdam. Amsterdam stond voor mij voor alles wat groot, stoer, en vooral eng was, en ik vond het vreselijk spannend om naar die grote stad te verhuizen. Ik was een verlegen meisje en in de klas niet echt populair onder de echte stoere kinderen, die daar af en toe goed gebruik van wisten te maken. Aangezien ik geloofde dat er in Amsterdam alleen maar echt stoere kinderen waren, rustte de eerste schooldag op mijn nieuwe school de hele zomervakantie lang als een zware last op mijn schouders. In die lange zomervakantie, waarin ik ook huiswerk moest maken om de leermethodes die zij op de nieuwe school hanteerden de baas te worden, bedacht ik een plan om mijzelf die eerste dag zo goed mogelijk te kunnen presenteren. Ik wist dat ik als enige in die klas nieuw zou zijn en dat de eerste indruk dus niet onderschat moest worden. Ik wist dat als ik stoer en populair zou doen, dat niemand zou weten dat ik eerder helemaal niet stoer en populair was. Mijn plan was tweeledig. Als eerste kocht ik een hippe schoolagenda die ik volplakte met foto&s van pop- en filmsterren die ik helemaal niet interessant vond, maar die wel heel populair waren. Als tweede, en dit was duidelijk het belangrijkste en het voor mij doorslaggevende deel van het plan, leerde ik de teksten van alle liedjes van The First Album van Madonna uit mijn hoofd. Vooral van Borderline. Ik leerde, ondanks mijn gebrekkige Engelse woordenschat, woord voor woord de tekst mee te zingen, schreef hem voor de zekerheid in mijn hippe agenda en bestudeerde Madonna nauwkeurig in de bijbehorende videoclip. Ik kon de tekst dromen, wist precies als Madonna te kijken tijdens het playbacken en voelde net als zij de pijn die de &you-persoon& haar in het liedje aandoet. Ik heb lange tijd niet geweten wat het woord borderline betekende, ik snapte driekwart van de tekst niet, niemand, maar dan ook niemand, in mijn nieuwe klas was fan van Madonna maar ik werd dat laatste jaar van de lagere school ineens populairder dan ik ooit geweest was.