Voetbal

De witte leren voetbal van de peuter kwam tot boven zijn knieën. Hij schopte de bal steeds voorzichtig een stukje vooruit over de stoep. Dit deed hij met grote concentratie, met zijn hoofd gebogen, kijkend naar de bal en naar niets anders. In zijn hoofd, dat ook net zo groot was als de bal, leken verhalen over grote voetballegendes om te gaan, voetballegendes van de toekomst, waar hij zeker bij zou zitten in zijn
fantasie. Hij imiteerde Stephano Seedorf, maar lette niet goed op en de bal kwam zachtjes tegen mijn voeten terecht, toen ik passeerde. De peuter keek langzaam omhoog, nog hoger, en keek mij aan. Ik glimlachte naar deze toekomstige held. Hij zei, boos, met zijn handjes op zijn heupen: “Kan je niet uítkijken ofzo?” Hij imiteerde duidelijk niet alleen Stephano Seedorf, maar ook zijn eigen vader.