Gisterenavond en ook zeker vannacht was ik op een feestje in Groningen, waar gevierd werd dat de vriendin van mijn neef die middag afgestudeerd was in de psychologie.
In de buurt van op afstand wonende familieleden komen bij ons blijkbaar altijd verhalen van vroeger naar boven. Mijn broer is twee jaar ouder dan ik en heeft een uitzonderlijk goed geheugen, zodat ik vrij vaak verrast word door een precieze beschrijving van dingen die ik vroeger heb gedaan. Hij vertelde dat ik The Incredible Hulk (vooral ook klikken op de quote onder de foto) altijd verschrikkelijk eng vond tot aan het moment dat de Hulk groen werd.
Terwijl veel kinderen dat nu juist de engste scènes uit de serie vonden, kwam er bij mij dan pas rust, omdat hij dan door zijn onoverwinnelijkheid zijn eigenwaarde weer een beetje omhoog kon krikken. Maar de transformatie van gewone jongen naar groene geweldenaar ging mij niet altijd snel genoeg. Zo riep ik blijkbaar de hele uitzending tegen de televisie:
“Word nou groen! Word nou groe-oen!”, tot grote irritatie van mijn broer.
Mijn neef heet Kars. We speelden altijd spelletjes, vooral Risk, en als hij dan aan de beurt was, zeiden we altijd: “Cassis”. Dat was lachen.
U had er bij moeten zijn.