Openlucht Publiek

Ongeveer het leukste van de concerten in het Vondelpark zijn de mensen die er op afkomen. Zeker in het mooie weer van gisteren staan er net zoveel fans in de menigte als toevallige passanten, zwervers, of Vondelparkopenluchttheateradepten. Ik heb mij gisteren ook weer vergaapt aan wie er om mij heen stonden. Rechts een stel enorm lange jongens met pukkels en een brede glimlach, die elkaar af en toe bij het horen van de teksten aankeken en riepen: “Dit is zo herkenbaar!” Linksvoor twee stoere jongetjes in leren jasje (buiten 30 graden) die meezongen, behalve als ze naar elkaar keken. Vlak voor mij een jongen die zijn Siemens telefoon bij speciale nummers omhoog hield. Ik dacht om zijn vriendinnetje thuis mee te laten genieten, maar hij riep naar iemand anders dat het voor op zijn eigen voicemail was. Meteen rechts van mij een fotograaf met een ontzettend groot fototoestel met een ontzettend stoere telelens, die mij foto’s gaat opsturen van het concert. Achter mij een meisje dat te klein was om iets te kunnen zien, maar een behulpzame vriend had die haar niet optilde, maar haar steeds beschreef wat er precies op het podium gebeurde.
Maar direct links van mij stond de grootste attractie: een zo dronken kerel dat hij bijna het gehele concert lang met zijn hoofd naar beneden langzaam heen en weer stond te wiegen, om in de refreinen zijn armen omhoog te steken, te brommen en zijn evenwicht net niet te verliezen. Het snot kwam uit zijn neus, zijn ogen waren dik van slaap, en zijn vingers zaten onder de snijwonden. Hij was de roddel van het concert, mensen steeds verder in zijn omgeving wezen naar hem en lachten om hem. Hij had niets in de gaten. Volgens mij vond hij Dansen Op De Vulkaan het hoogtepunt van de middag.