Stadsdeelkantoor

Voor het verlengen van mijn paspoort ging ik naar het stadsdeelkantoor. Het was er redelijk druk, maar niet zo druk als het vroeger op het stadhuis was, waar heel Amsterdam op hetzelfde moment zijn zaken leek te moeten regelen.
Er waren drie Marokkaanse jongetjes aan het spelen met een kleine, gele, plastic Paddington bal. De mensen die zaten te wachten keken geamuseerd en blij dat er iets te doen was, naar het schouwspel van gooien, rollen en trappen. De vader van de jongetjes hield de bal nauwlettend in de gaten. Mocht de bal te ver afzwaaien, wat nogal eens gebeurde, dan zorgde hij ervoor dat hij hem onderschept had voordat er een onschuldige toeschouwer geraakt werd. Het jongste broertje was een jaar of twee. Zijn evenwicht was nog niet zo goed en bij het wegtrappen van de bal viel hij steeds op zo’n schattige wijze om dat het stadsdeelkantoorpubliek in koor gniffelde en oooohde. Het oudste broertje, met een neus voor commercie, had in de gaten dat zijn kleine broertje goed ingezet kon worden als succesnummer en rolde de bal steeds vaker naar hem toe, waarop zijn kleine broertje weer zachtjes omviel en het publiek lachte. Het oudste jongetje had dit perfect in de gaten, en keek de toeschouwers die het hardst gniffelden even aan, alsof hij de leider van een circus was en het publiek moest vermaken.
Na een tijdje besloot hij het rigoreuzer aan te pakken. Hij gooide de bal net iets te hard naar zijn broertje toe, kleng! op zijn hoofd. Het kleine jongetje greep naar zijn voorhoofd en viel om, waarop het publiek unaniem dacht dat er nu een huilbui zou komen, maar het jochie stond net zo snel weer op en gebaarde dat het nog eens moest. Zo gooide het oudste broertje de bal nog een paar keer net iets te hard tegen het hoofd van zijn kleine broertje aan, totdat het jongetje kon blijven staan en de bal terugkopte. Het voorhoofd van het jongetje was inmiddels lichtelijk rood aan het worden, maar het leek hem niet te deren.
Ik zeg u: de geboorte van een groots voetballer en zijn manager.