Geluiden

Wij behuizen een kleine, oude etage (30 m2) op de zesde verdieping van een huis in Vieux Nice. Het huis is ergens in de 17e eeuw gebouwd en heeft een wentelende trap die ook in die periode is aangelegd. De trap is van steen en handgemaakt waardoor elke trede een eigen vorm en eigen hoogte heeft, en dus voor de monumentale waarde geweldig, maar voor mijn benen uitputtend is. Eenmaal boven zijn wij volledig uitgeteld, maar hebben dan wel een mooi uitzicht over de oude stad.
De straatjes zijn zo smal dat de wasrekjes op de bovenste etages elkaar lijken te raken.

Ik maak foto’s met mijn Fuji maar eigenlijk zou ik nog liever de geluiden willen vastleggen: de vuilniskarretjes die om 6 uur ’s ochtends door het straatje scheuren en ons uit onze slaap doen opschrikken, het dronken geschreeuw en gelach van verdwaalde toeristen tot diep in de nacht, het zoemen van de zee, 400 meter van ons vandaan, en het roepen van de marktkooplui even verderop, tijdens het ontbijt. We slapen met alle ramen open en worden ’s ochtends gewekt door de geluiden van het Franse leven en de brandende zon.

Gisteren aten we soep: potage Auvergnate. Gekocht in de supermarkt, en erop gokkend dat het pompoensoep was, maar toen wij thuis het woord opzochten in het woordenboek, stond er: Auvergnate – afkomstig uit de Auvergne. Nu weet ik nog steeds niet wat ik heb gegeten, maar het was wel lekker.