Op de fiets (6)

Voor het stoplicht vanochtend op weg naar mijn werk stonden vier mensen op de fiets te wachten tot zij over konden steken.
Een mevrouw in mantelpak op een vouwfiets (op zich al een opmerkelijke verschijning), een schilder met witte verfvlekken op zijn broek, een slungelige jongen met piekharen, en ik.

Toen het licht van de voetgangers op groen sprong, was de mevrouw in mantelpak verbazingwekkend snel weg. De mannen en ik volgden. De schilder, een brede, grote kerel op een rammelende fiets met loszittend achterspatbord, ging voor mij rijden, maar reed net iets langzamer dan ik wilde. De slungelige jongeman zat bovendien van achteren iets te dicht op me, dus haalde ik de schilder in.

Maar op het moment dat ik langszij kwam, begon de schilder (expres?) harder te fietsen. De keuze was aan mij: of nog harder trappen en hem inhalen, of mij terug laten zakken naar de derde positie.

Ik koos voor het eerste, niet in de laatste plaats vanwege het volste vertrouwen in mijn stalen ros door het nieuwe glimmende stuur inclusief handvatten en bel. In de verte zag ik de mevrouw in mantelpak op de vouwfiets reeds bij het volgende stoplicht staan wachten. Toen ik de schilder eindelijk, met veel moeite en na wedijverende blikken te hebben uitgewisseld, had ingehaald, sprong het licht van het mantelpak op groen en haalde ik haar in, vanwege haar verlies in tijd omdat zij moest optrekken vanuit stilstand.

Nu lag ik op kop. Een goed gevoel, hoewel ik wel erg hard moest trappen om iedereen voor te blijven. De dikke schilder was bij het stoplicht afgeslagen, maar de mevrouw in mantelpak met witte hoge hakken en glimmende witte panty kwam in mijn kielzog alras naderbij. De slungelige jongeman kwam ineens over de stoep rechts voorbij stunten op zijn fiets en kwam even later, met een acrobatische beweging via de stoep vlak voor mij uit op het wegdek en raakte mijn voorwiel net niet. Mijn hart pompte overuren en het zweet gutste langs mijn rug naar beneden, dus ik besloot, of werd gedwongen, in dit stadium van de race op te geven. De mevrouw in mantelpak schoot me voorbij, reed dit maal door rood en lag binnen no time meters voor.
De slungelige jongen sloeg af naar links, zonder uit te kijken of zijn hand uit te steken.

Ik kwam bezweet, verhit en uitgeput aan op mijn werk.