Haha

Luuk merkt op -na een paar dagen afwezigheid- dat er in weblogland extreem weinig te lachen viel de afgelopen dagen.
Het was mij ook al opgevallen. En ik maak me daar de laatste tijd wel degelijk schuldig aan. Zo blijkt maar weer dat het makkelijker is om mensen aan het huilen te krijgen dan aan het lachen.

Kan nu wel een mopje vertellen, maar neu.

Ik moest wel lachen om wat ik vanochtend in een oud dagboek las. Ik had gegeten bij de ouders van een vriend die in Amerika studeerde op dat moment.

Zondag 16 januari 1994:
Ze hebben contact met Floris, niet per gewone brief, maar via een soort computerbrief, die een vriend van Peter op zijn werk binnenkrijgt, en de brief doorfaxt naar Peter. Dat is geweldig, nu kunnen ze binnen no time bericht van Floris ontvangen en je betaalt er bijna niets voor. Binnenkort gaat Peter naar het werk van die vriend en dan kunnen ze over en weer met elkaar communiceren met de computer, omdat Floris dan op hetzelfde moment in de VS achter de computer zit.