Vagina (2)

Ik was er eerder dan Els en had ruim de gelegenheid om mijzelf te verbazen over zoveel vrouwen. In het halletje van de Kleine Komedie stonden zij in alle denkbare exemplaren: groot, lelijk, grof, subtiel, gracieus, feministisch, mooi, lang, duidelijk hetero, duidelijk lesbisch. Ik weet niet goed waarom, maar ik voelde mij in deze aaneenschakeling van oestrogeen nauwelijks vrouw, eerder een geslachtsloze observant.

Achter mij stond een goedgeklede trendy man die door zijn goedgeklede boomlange doch slanke vriendin hiernaartoe (onder druk?) was meegenomen. “Nou, dit is wel een vrouwending blijkbaar, haha” sprak hij op een toon alsof hij na afloop al deze vrouwen één voor één zou mogen plezieren. Hij beloofde zijn vriendin goed op te letten tijdens de voorstelling en anders na afloop alles aan haar te zullen vragen. Er volgde een ranzig lachje.
Hij maakte deel uit van de ‘ik ben heel oké over vrouwen dus een voorstelling over vagina’s kan ik best hebben’-mannen die er waren; ik schat een stuk of tien in totaal. Het andere deel van de mannen, een stuk of vijf, droeg sandalen en geitenwollensokken, en had een baard. Er waren ook een paar mannen van wie ik me afvroeg of ze van tevoren waren ingelicht over de aard van de voorstelling. Zij zaten wat ongemakkelijk te schuiven in hun roodbeklede stoeltjes te midden van 500 vrouwen.

Zittend op het balkon samen met Els realiseerde ik me ineens dat al deze vrouwen er eentje hadden. Ik bekeek hoe ze over de stoeltjes klauterden op zoek naar hun plek, hoe ze samen met hun vriendinnen opgetut zaten te kwebbelen, en hoe de vrouw naast mij zo mannelijk zat dat ik geen beenruimte meer had. Dit zou een avond worden waarbij er een vrouw op het podium een grap zou maken die ik niet leuk zou vinden, maar waarop de zaal dijenkletsend, grapherhalend, en traanvergietend zou reageren.

Niets van dit alles. Het podium werd betreden door drie vrouwen: Monique Hoogmoed (die ik niet kende, zie vorige postje), Ageeth Scherphuis (die ik niet kende, zie vorige postje) en Jasperina de Jong. Het was een geweldig trio, ze waren steengoed en bijzonder bewonderingswaardig.
De teksten waren niet sensationeel, niet plat of ranzig, niet plaatsvervangend schaamtevol. Er zat een duidelijke opbouw, spanningsboog en diversiteit in waardoor de voorstelling anderhalf uur lang genieten was. Ik heb gelachen, gehuild, om herkenning of helemaal niet. En ik kwam tot de conclusie dat ik het helemaal niet slecht heb.
Een ieder, man of vrouw, die de kans heeft om nog te gaan: doen.