Genieten

Op het moment dat ik aankwam op Rotterdam Centraal Station was de nachttrein net vertrokken. Een zeer kostbaar uur slaap, zomaar door het noodlot om zeep geholpen. Een dag van 8 uur ’s ochtends tot 1 uur ’s avonds achter de rug, een dag waarop vaker nee gezegd werd dan ja, waarop alles in het teken stond van wachten en mislukken, en waarop ik ik bijna geen enkele keer bedankt werd voor het bloed, het zweet en de tranen die ik vergoot. Het was de spreekwoordelijke druppel, dacht ik, terwijl de geel/blauwe rups zich zonder mij richting Amsterdam voortbewoog, en toch voelde ik me op een bepaalde manier verdomd tevreden.

Een belangrijk iemand zei laatst dat ik wel moest genieten – een ander belangrijk iemand herhaalde dat een aantal dagen erna. Lieve opmerkingen, maar ook heftig: Hoezo? Zie ik er uit alsof ik niet geniet? Ben ik soms niet in staat om van dit soort dingen te genieten? Ik weet, ik vind het moeilijker te genieten van iets op het moment dat het in sneltreinvaart over me heen aan het denderen is, dan wanneer het al achter me ligt.
Later, de dag erna, een week erna, of jaren erna, kan voor mij vaak pas het echte genieten beginnen waardoor de gebeurtenissen automatisch een sentimenteel, nostalgisch en geromantiseerd suikerlaagje krijgen.

Sinds deze opmerkingen probeer ik af en toe heel even een klein moment afstand te nemen – het hele gebeuren te aanschouwen, niet vanuit mezelf, maar vanuit de ogen van een welwillende toeschouwer. Het vangen van mooie en belangrijke details, het unieke van deze voorstelling inzien, die ene opmerking die zo goed geplaatst was nog even terugroepen, de rijen ontelbare WC’s waar je je zo goed kan terugtrekken, het uitzicht op de Erasmusbrug, het stijgende gevoel van trots op ‘mijn’ jongeren, de traan die door die stoere jongen stiekem werd weggepinkt, die terloopse hand op je schouder die zoveel meer kracht had dan de hele vergadering waarin ik me voor iets had ingezet en het net niet wilde lukken, de beveiliging beneden die zo aardig is en opbeurend, de positieve reacties uit de zaal, het krijsende kind dat ineens stil was tijdens onze mooie scene, de schoonheid van de mensen op het podium, en de ontlading erna.

Het lukt aardig. Ik ga het allemaal met vooruitwerkende kracht verschrikkelijk missen.
Nog een week en het is allemaal voorbij. Dat besef is nu te sterk aanwezig om het zomaar voorbij te laten gaan.