Moe

Ik ben moe.
Ik heb de afgelopen dagen per nacht meer geslapen dan in een week in de voorafgaande periode, maar ik word alleen maar moeder (als in de vergrotende trap). Geestelijk moe waarschijnlijk, want ik heb de afgelopen nachten lekker lang en lekker door geslapen. Alle moeheid die ik verzameld had en die ik tegengehouden had, komt nu pas de hoek omwaaien. Het blijft me fascineren hoe het lichaam en de geest samenspannen tot het creëren van een gemoedstoestand waar je soms wel en soms helemaal niet om gevraagd hebt.

Een vriendin van mij zei eens dat als ik ziek was, ik het altijd op momenten was dat het niet zo goed met me ging, of op momenten dat mijn spanningsboog gebroken was of dat ik even pas op de plaats moest maken. Een soort waarschuwing van mijn lichaam naar mijn hoofd -> even stoppen, even de motor bijtanken om daarna weer verder te kunnen gaan.

Het is nu het juiste moment om ziek te worden. Een pas op de plaats is wel gewenst, een beetje tijd voor mezelf zou ik ook erg waarderen. Het weer helpt ook een handje met de temperatuurdaling van de afgelopen dagen en de druilerige neerslag die daarbij komt kijken.
Maar ik denk dat ik niet ziek word – ik voel me helemaal niet ziek. Wel moe. Poeh.