Sleutels

Een roodharig jongetje van een jaar of acht met bijbehorend piekhaar stond met twee vriendjes naast me in de V&D. Hij wist het niet, zei hij. Voor ons een rek met opbergmappen, multomappen, en andersoortige mappen. De vriendjes van het jongetje zeiden dat een opbergmap heel handig was, maar het jongetje zelf was er duidelijk niet van overtuigd.

‘Ze heeft alles al’, zei hij, zijn vuist stevig gebald zodat zijn knokkels wit waren. Hij opende zijn hand en toonde wat bezweet kleingeld. ‘En dit is helemaal niet zoveel geld’.

Zijn vriendjes gaven de moed niet op. Koop anders make-up, of een spiegeltje met zo’n vergrootglas erin. Een mooie pen, of een ringetje, of sokken, een panty met figuurtjes. Het jongetje schudde zijn hoofd.

Maar ineens wist hij het: ‘Zo’n ding dat je er dan op drukt en dat je sleutels beginnen te piepen! Ze is altijd haar sleutels kwijt! Daar heeft ze iets aan!’. Opgelucht haalde hij adem. Blij keek hij de wereld in. Zijn vriendjes keken moeilijk. ‘Waar koop je zoiets?’, vroegen ze aan hem, en toen aan mij.