Meisje in de Trein

Er werd een deel van het stadsblad op mijn schoot neergelegd. ‘Die is voor jou!’, zei een meisje met twee blonde staartjes, en ze rende weer terug naar de plek waar haar moeder zat. Toch keek ze even om het hoekje om mijn reactie af te wachten.

‘Sjemig’, zei ik. ‘Dat is fijn’. Ze grinnikte en verdween uit het zicht.

Op de voorkant stond een foto met zwanen. ‘Zwanen hebben het ook koud’ was de kop die er in dikke letters boven stond. Het meisje met de staartjes kwam mijn kant weer op.
‘Halllllooooo’, zei ze tegen mijn buurvrouw, terwijl ze haar lichaam naar links over liet hellen. ‘Wie bent u?’ De mevrouw glimlachte en zei haar gedag, maar de stem van de moeder klonk van een aantal rijen verder met de boodschap dat ze terug naar haar plaats moest komen. Het meisje huppelde terug.

Even later kwam de railtender onze verdieping verblijden met koffie en broodjes. Niemand wilde wat.

Omdat ik in de laatste wagon zat, moest de railtender aan het einde de hele weg weer terug. Het blonde meisje besloot de vrouw te helpen. ‘Wilt u koffieieie?’ zei ze tegen de mensen die ik niet kon zien. Streng keek ze de mensen aan en stapte parmantig voor de kar uit, alsof ze aanvoerder was van het majorettencorps, op zoek naar slachtoffers. Maar hoewel ze de rol van verkoper erg aanlokkelijk op zich nam, en de hele coupé inmiddels voor zich had gewonnen, hapte niemand toe. Van haar moeder mocht ze niet de coupé uit, maar eigenlijk wilde ze mee met de verkoopster, de rest van de trein van versnaperingen proberen te voorzien. Ze rende op en neer, het gangpad door. Af en toe bleef ze stil staan, voerde ze als gevierde actrice een formeel gesprekje met een reiziger, en liep ze weer door.

Ik had het geluk dat ze er pas in Leiden uit hoefde. Toen de trein het station al had verlaten, zagen we haar handschoenen liggen. Klein, zwart, wollig. Verloren op het gangpad, in de haast van het rennen.

En in de van haar wegrijdende trein vormde zij de aanleiding voor een gesprek. Over hoe je vroeger als kind wanten had die met een touwtje aan elkaar zaten zodat ze in de mouwen van je winterjas gehangen konden worden en je ze niet kwijt zou raken. Dat was cool.