A Very Good Year

Het belooft een goed jaar te worden, vindt u niet? Ik heb al bijzonder vaak gelachen dit jaar. Geglimlacht, alsmede hardop geschaterd. Ik heb al bergen verzet, nog niet gehuild, hard gewerkt, drie films gezien, het koud en warm gehad. Ja, niets te klagen hoor, over dit jaar. Dit jaar wordt groots. Alleen. Al dat nutteloze wachten… dat begint me nu wel noten te drijven.

Wachten tot ik een pinautomaat heb gevonden die niet leeg is. Wachten in de rij voor de volle pinautomaat. Wachten bij het betalen met de Euro, omdat de valuta onbekend is. Wachten bij het betalen met de gulden, omdat er moet worden gerekend. Wachten in het restaurant omdat we klungelen met de fooi. Wachten bij de slager, omdat iedereen met ander geld wil betalen. Wachten tot de man van de kleine lunchroom zijn handen uit frustratie weer uit zijn haar heeft gehaald en weer kan lachen.
Gisteren wachten op de metro die wegens stroomstoring niet kwam. Wachten op de trein omdat ik wegens het wachten op de metro de trein had gemist (die voor het eerst op tijd vertrok). Wachten in de trein omdat hij stil bleef staan in een besneeuwde polder en niet verder meer kon. Wachten op mijn werk totdat het maandag is zodat de mensen die ik al twee weken probeer te bellen eindelijk weer eens de telefoon opnemen. Wachten in de Albert Heijn die nog nooit zo vol was geweest, maar waar de kassières zo dapper en verhit de beide valuta probeerden te beheersen, dat het wel weer grappig was. Wachten op de trein op de weg terug op een ijskoud perron. Wachten in een stilstaande metro op weg naar huis, weer vanwege een stroomstoring.

Deze zaken zijn echter allemaal van korte duur, zeg ik in al mijn optimisme. De Uiro is over een paar dagen compleet ingevoerd en zo normaal als maar kan. De treinen gaan vanaf nu allemaal op tijd rijden, en de metro’s hebben anders helemaal geen stroomstorigen dus dat was toeval en dat zal de rest van het jaar niet meer voorkomen. Kortom, het belooft een goed jaar te worden, denkt u niet?