Avondje Leien

Ik kan het iedereen aanraden om eens bij Low te eten. Hij kookt goed, en als je het heel lief vraagt, mag je de cherrytomaten halveren, de bosuitjes choppen en de Parmaham in reepjes scheuren, maar meer niet. En dan ineens staat er een Geweldige Maaltijd voor je neus.
Ik kan het niemand aanraden om eens met Low na het heerlijke eten naar zijn stamkroeg te gaan. Het is er gezellig, de bevriende barman schenkt de wijn rijkelijk bij zodat het glas nooit leeg is, de kroeg sluit maar twee uur later zit je er nog. De mensen zijn aardig, nieuwe vrienden zijn zo gemaakt, en zelfs de barvrouw werpt je na uren negeren een voorzichtige glimlach toe. En dan sta je daar, na een route achterop de fiets bij Low, dwars door Leiden, ineens op een tochtig station, het vertrektijdenbord geeft 02:38 uur aan, zo laat is dat toch niet en waarom voel ik me dan zo draaierig. En dan zit je in de trein samen met een aantal mensen die er net zo belabberd uitzien als jij, waarschijnlijk want je ziet jezelf alleen in de reflectie van het raam en daarin zie je altijd wit dus misschien valt het wel mee, en de trein stopt op Schiphol en je moet heel nodig plassen maar je bent bang om om te vallen als je opstaat. Bij Schiphol wil er niemand in en niemand uit maar de vertrektijd is 3:00 uur en we zijn te vroeg dus moeten we een paar minuten voor niets stilstaan en je kijkt naar de glimmende wanden en probeert een vast punt te vinden zodat de draaierigheid ophoudt maar het lukt niet. De trein gaat weer rijden en je zakt wat onderuit zodat de rest van de coupé niet kan zien hoe hard je meeplaybackt met de muziek, jezelf bluesster wanend en we schieten nachtelijk Hoofddorp voorbij of was dat een ander station. En dan ga je uit de trein op Amsterdam Centraal Station en alleen de westkant is nog open maar je fiets staat aan de oostkant dus je moet helemaal omlopen van de aardige beveiligingsmannen in reflecterende pakjes en dat is niet eens zo erg, al die frisse lucht lekker, het duurt alleen een tijdje en zigzaggen gaat minder snel dan rechtlopen en waar had ik die fiets nou gezet vanochtend vroeg ik kan hem niet vinden.
En dan word je wakker en is de overdag alweer bijna voorbij. En je voelt je maag protesteren tegen alles wat los en vast zit en je drinkt een kopje slappe thee en voelt je hoofd bonken. En je besluit voortaan na het eten bij Low rustig richting trein te gaan, niet meer het café in te gaan en nooit meer tegen de barman te zeggen dat de wijn zo lekker smaakt.