Vrouw en Man

Op de roltrap stond een Hele Dikke Vrouw. Ze droeg een zwarte nepleren broek, met een zwarte nepleren jas. Een wit doorschijnend T-shirt kwam onder haar jas vandaan en kleurde mooi bij haar sportsokken die door de te korte broek prominent in beeld waren. In haar linkerhand een volle Leen Bakker tas, in haar rechterhand een Zeeman tasje. Ze wilde graag sneller reizen dan de roltrap, wachtte niet totdat hij haar automatisch zou brengen, maar liep tegelijk met de opwaartse beweging naar boven.
Dat ging niet makkelijk. Ze was erg groot en haar gewicht speelde haar parten. Met de twee tassen in haar handen was ook de coördinatie zoek. De goedkope vaalgele gympjes aan haar voeten boden geen steun. Ze verplaatste haar ene voet naar een trede hoger en wankelde naar haar andere heup. Ze raakte een klein beetje uit balans en botste met haar bovenbeen tegen de rand van de roltrap – haar Leen Bakker tas nog net in veiligheid gebracht. Eerst een duwtje aan de ene kant, maar toen ze haar lichaam geschrokken gecorrigeerd had, ook een duwtje aan de andere kant. De hele breedte van de roltrap werd door haar in beslag genomen. Ze had duidelijk haast om boven te komen, maar ze schoot niet erg op. Na de helft van de af te leggen afstand bleef ze toch staan. Haar tasjes hingen inmiddels aan haar polsen en haar handen klemden zich vast aan de zwarte roltrapband.

Boven aan de trap stond een mannetje. Niet zo groot, vrij iel, ongeschoren, in een spijkerjasje. Ik had hem eerst helemaal niet gezien vanwege het grote lichaam van de vrouw, maar hij had zijn handen uitgestoken. Hij lachte.
De vrouw was boven aangekomen. De man pakte haar tassen en stelde haar lachend gerust. Hij gaf haar een zoen op haar mond. Zij haalde haar handen door haar bezwete haar en begon honderduit te vertellen over haar belevenissen van die dag. Hij liep lichtvoetig naast haar over het perron, keek haar af en toe aan terwijl hij de weg voor haar vrijmaakte, ging even later in de metro met een liefdevol oor naast haar zitten, en luisterde.