IFFR (4)

Het enige jammere aan de Volkskrantdag op het Internationale Film Festival in Rotterdam is dat je niet je waardering in mag scheuren op de publieksprijsstroken aan het eind van de film. Verder is de Volkskrantdag erg aangenaam: uit 15 films waarvan ik niet precies weet hoe de selectie plaatsvindt, krijg je er 5 te zien, op de laatste zondag van het festival. En gelukkig zat er gisteren niet eentje bij die ik al gezien had.

Tezamen met heel Volkskrantlezend Amsterdam dat een weekendje Rotterdam deed, bestormden wij om 10 uur gisterenochtend het festivalterrein om daar te genieten van onze route (7). Vooral de eerste twee films waren het vermelden waard. Als eerste kregen we Donnie Darko te zien, ‘Amerika’s meest gewaagde independent sinds jaren’. Gewaagd in die zin vond ik hem niet zozeer, maar het was een goeddoordachte en spannende film met heel veel humor en een mooie hoofdrol voor Jake Gyllenhaal (wie kent hem niet?). En met wat onzinnige extra verhaallijntjes en leuke bijrollen voor Drew Barrymore en Noah Wyle (jawel, dr Carter). Erg genoten.
Als tweede zagen wij in het fijne Pathé theater Sex and Lucía, van Julio Medem. Met veel sex. En veel Lucía (Paz Vega – die het helemaal schijnt te gaan maken). Zoals altijd met Medem weer veel symboliek, veel lotsbestemming en veel prachtige plaatjes. En prachtige acteurs en actrices en prachtige taal en veel verbondenheid met elkaar. Hoewel ik niet zo van de symboliek ben en ook niet zo van de lotsbestemmingen was het weer een erg mooie en indrukwekkende film. Gaat u ook allemaal Tierra zien van hem.
Verder Tussenland gezien die de Tiger Award won en op de derde plek eindigde bij de Publieksprijs. Mooie Nederlandse film, erg heftig ook vond ik, maar daar verschilden de meningen over, en Taxi Para Tres, een Chileense film die niemand van ons maar een beetje kon boeien. Een deel van de zaal echter vond hem bijzonder hilarisch. De laatste film, The Warrior, ruilden wij in voor een etentje met zijn zessen. Het voelt een beetje als spijbelen om niet naar de laatste film te gaan, maar net zoals spijbelen voelde het ook wel weer een beetje lekker.
Nu nog maar een jaartje wachten voor het volgende IFFR.