Onschuldig Kijken

Er was vast iets gebeurd. En de politieagenten waren naar dat iets op zoek. Er stonden er vier bij de roltrap aan de ene kant, en vier bij de roltrap aan de andere kant. Ik moest er bij de andere kant uit. De vier stonden strategisch opgesteld, een beetje versprongen, de benen uit elkaar, de handen klaar om de boeven te grijpen. Petten op. Drie man, één vrouw.

Daar moest ik langs en ik had geen zin in controles. Ik had niets gedaan. Niemand vermoord, geen verdachte pakketjes aangenomen, geen zwerver onjeus behegend, zelfs mijn volledige aantal strippen gestempeld waar ik er soms eentje van laat schieten. Maar toch. Ze keken streng. Mijn taak was het nu om zo onschuldig mogelijk te kijken. Een vrouw in de verte werd gefouilleerd. Onschuldig kijken. Ik keek nonchalant naar links, vervolgens nonchalant naar rechts, ontspannen naar het plafond, en ontwaarde tenslotte op geheel natuurlijke wijze iets op de grond waar ik naar moest kijken. Goh. Kauwgom. En hup, weer onschuldig recht vooruit.
Toen ik binnen oogcontactafstand kwam, besloot ik dat ik er heel onschuldig uit zou zien als ik ze in de ogen zou kijken. Wegkijken duidt op schuld, vond ik. Ik keek de agenten aan, rustig, een voor een. En vervolgens gaapte ik, want dat zou ik normaalgesproken ook hebben gedaan, bedacht ik me, op dit tijdstip. En even door mijn haar gaan. Krabkrab aan het hoofd. Heel nonchalant. Nog een keer gapen, rustig doorlopen. Onschuldig kijken. De roltrap was nog maar een meter of twee verwijderd. Ik leefde in oorlogstijd en zat in het verzet. Ik had een belangrijke missie. Ik moest niet aangehouden worden. Ik moest onschuldig kijken. Ik wilde mijn voet al uitsteken om hem op het bewegende ijzer te zetten, haalde opgelucht adem, voelde me trots omdat ik net net de wereld van de ondergang gered had, toen ik plots door één van de agenten werd aangehouden. Of hij in mijn tas mocht kijken. Even dacht ik erover om mijn tas te grijpen en heel hard weg te rennen, de barricades langs, de loopgraven door, de achterafstraatjes inslaand, over de daken en schoorstenen, via mijn dakraam, naar huis. En daar hijgend en voldaan over zoveel gewiekstheid me tegen de muur naar beneden laten zakken.
Ik gaf ze mijn tas.
Ze konden niets vinden.
Als ik al niet onschuldig kan kijken als ik onschuldig ben, hoe moeilijk moet het dan zijn als ik schuldig ben.