Anonymous

Januari 1997. Ik studeer in Glasgow aan Glasgow University. Glasgow University ligt op een heuvel in een park. Of is het een berg? Het park begint waar ik mijn voordeur uitloop. Halverwege de kilometerlange heuvel, waardoor ik elke dag merk hoe slecht mijn conditie is, ligt het Computer Science Building. In het hoofdgebouw van de universiteit krijg ik op mijn eerste dag een briefje met een inlognaam en een password. In het Computer Science Building moet ik naar de tweede verdieping, het gangetje door en de eerste deur rechts.

E-mail. Alle studenten aan de universiteit hebben gratis e-mail. Na tien keer inloggen ben ik erachter hoe ik toegang krijg tot het universiteitssysteem. Ik heb nog nooit echt ge-emaild, of nou, wel eens iets met hotmail verstuurd. Hier voor mij een uitgeruste computer. Pegasus Mail. Netscape. Ik mag gratis op internet maar ik weet niet waar naar toe. Volkskrant. Parool. Altavista. En maar weer naar Volkskrant. Ik krijg gemiddeld één e-mail per twee dagen. Inclusief wekelijks universiteitsnieuws.

Valentijnsdag 1997. Ik krijg een e-mailtje. Een mailtje in het Engels, anoniem. Ook zonder afzender in de ‘from:’-kolom. Dat ik de zon ben in zijn sterrenhemel, de prinses op een wit paard, of ik met hem het leven wil ontdekken of iets dergelijks. Grappig geschreven, fijn overdreven, veel zelfspot. Ik ben sprakeloos. Kijk links van me. Een ijverige student. Kijk rechts van me. Niemand. Kijk voor me, achter me, weer naar het mailtje. Van wie? Boel spannend. Ik denk lang na. Wie zou mij een e-mailtje kunnen sturen? Ik ben hier nu anderhalve maand, en ken veel buitenlandse studenten, maar weinig Schotten. De Schot die ik leuk vind, ziet mij niet staan. Maar ik hoop even toch heel erg dat het mailtje van hem is. Het Engels in het mailtje is goed. Te goed voor het Spanenglish dat de meeste van mijn Glasgow vrienden spreken.

Kortom, concludeer ik, het is een Nederlander. Een Nederlander die mailt. Valt bijna mijn hele Nederlandse kennissenkring af. Alleen echte nerds in Nederland mailen. De UvA heeft nog geen enkele openbare e-mailmogelijkheid. De universiteit in Tilburg of ergens daaromtrent wel, heb ik ergens gelezen. Ik ken een paar echte nerds. Met één daarvan heb ik regelmatig e-mail contact. Ik vraag hem of hij toevallig weet hoe je anoniem moet mailen. Hij geeft me uitleg, zegt dat hij het niet weet, en is niet oorzaak van mijn valentijnsmail. Tweede nerdvriend weet het ook niet. Andere Nederlandse nerdvrienden heb ik in Glasgow niet echt contact mee. Is nog wel iemand aan wie ik denk, maar lijkt mij niet degene. Het blijft een raadsel. Maar een leuke, want ergens op deze planeet zit iemand die de moeite heeft genomen om mij te e-mailen met dit mailtje. Ik word op slag in beperkte mate verliefd op anonymous.

Anonymous blijft lang anoniem. Ik denk er soms aan, kijk af en toe achterdochtig om me heen, maar mijn loverboy dient zich niet aan. Replyen op het mailtje gaat niet, want anonymous. Een verlegen Valentijn, die niets meer laat horen.
Tot op een gegeven moment. Ik weet niet meer wanneer. En ook niet meer precies hoe. Maar volgens mij hoor ik hem, terug in Nederland later dat jaar, eens zeggen dat hij een aantal vrienden en vriendinnen op Valentijnsdag een anoniem mailtje heeft gestuurd. Ik hoor het aan, ben verbaasd dat het mailtje van hem kwam. Niet onaangenaam verrast. Maar ook wel een beetje beledigd dat ik tezamen met een reeks vrienden en vriendinnen werd aangeschreven.

Inmiddels is er natuurlijk veel veranderd. Vorig jaar nog moest de brandweer er op Valentijnsdag aan te pas komen om mijn voordeur open te krijgen. Stapels post lagen tussen deur en tweede traptrede op de deurmat en blokkeerden de doorgang. En dat terwijl mijn onderburen de niet door de postbode bezorgde pakketten al boven hadden neergelegd.