My Funny Valentine

Toen ik 12 was, was ik verliefd. Hij zat bij mij op atletiek. Hij had blonde stekels en ik was op hem verliefd omdat iemand mij had gevraagd op wie ik verliefd was. Ik had ineens zijn naam gezegd. Het was handig, want hij zat niet bij mij in de klas, dus kende niemand hem dus kon ook niemand hem stom vinden. Want je kan niet zomaar verliefd worden op iemand die stom gevonden wordt. Als iemand vroeg hoe hij eruit zag en ik wist dat diegene op donker viel, dan was hij donker. Als iemand vroeg of hij een brommer had, schatte ik het percentage stoerheid dat in de geest van diegene aan het hebben van een brommer verbonden was in, en zei ik ja of nee.

Ik zag hem twee keer per week. Hij trainde met de jongens, en ik met de meisjes, maar de trainingen vielen op dezelfde dag. Nadat ik had gezegd dat ik verliefd op hem was, ging ik hem eens goed bekijken. Ik viel niet echt voor zijn blonde stekels, maar hij deed wel aardig tegen me, en dat was belangrijk. Hoewel ik er eerder niet om maalde, werd ik nu ineens rood als hij wat vroeg, en was ik chagrijnig als hij me een keer genegeerd had. Ik zat langs de kant te kijken hoe hij voorbij snelde, de kogel stootte, de discus wierp en de hoogspringlat ruggelings overvloog.
Het was vlak voor Valentijnsdag 1988. Mijn superleuke oppas van vroeger was for old time’s sake op bezoek. Ook van haar de vraag op wie ik verliefd was. Ik vertelde haar van mijn object van verlangen, over hoe de liefde nog steeds niet was beantwoord, maar dat hij geen ander vriendinnetje had voor zover ik wist. En dat hij ook best aardig deed.
Zij kwam met het idee. We kochten samen een Valentijnskaart. Best een grote, weet ik nog, maar het was moeilijk er eentje te vinden die niet zo meisjesachtig was, en niet zo roze. Ik citeerde de tekst, zij schreef hem op. Met een gouden pen.
Ik weet heel zeker dat hij er nooit achter is gekomen dat de kaart van mij was. Een aantal jaren terug zag ik hem op Studio Sport in zijn strakke, korte broekje, en ik vond het niet zo erg.