Liftelijk Schouwspel

Op het perron was het koud, maar net iets verderop, waar de zon scheen, was het behaaglijk warm. Toen ik naar het punt liep waar de overkapping ophield, merkte ik ineens een lift op. Die had ik nog nooit gezien, maar nu gingen toevallig de deuren open toen ik er langs liep. Ik schrok van het ijzeren geluid dat de lift maakte en stapte opzij. Er zat niemand in. De deuren sloten zich en de lift vertrok weer naar beneden. Ik bleef staan in het zonnetje helemaal aan het einde van het perron, en baadde mijn wangen zoals de pimpelmeesjes vroeger bij ons in de tuin hun pootjes baadden in het waterbakje.

Het rode lampje naast de lift begon te branden. Weer gingen de deuren open. Er zat nu wel iemand in, een junk, die bezig was met een stukje zilverfolie. Hij zag me staan, keek me aan, schrok zodat hij bijna zijn veroverde portie liet vallen, en drukte snel op het knopje om de deuren te sluiten. Ik had hem drie seconden gezien. Een bleek, ingevallen gezicht met zwart piekend haar en nietszeggende grote ogen. Merkwaardige verschijning, zo in de lift op het Centraal Station. Ik bleef even naar de gesloten deuren kijken.

Ik gaapte, rekte me uit, lurkte aan het rietje van mijn shake van Shakie’s (Very Berry), leunde tegen het vertrektijdenbord en pakte mijn MP3-speler uit mijn tas.

De deuren van de lift gingen weer open. Nu stonden er drie junks met verbaasde ogen naar me te kijken. Twee van de zes ogen behoorden tot de junk die ik net ook al had gezien. Zijn blik stond net zo wagenwijd als even tevoren. De junks zeiden niets. Deden even niets. Ze keken me aan. Het meisje van het stel, gekleed in vaalroze legging met pumps, pakte haar aansteker en wilde de deuren dichtdoen, maar dat lukte niet. Ze viel om. De jongen naast haar drukte tijdens haar val het knopje in, zodat ik de val niet af kon kijken. Ze waren weer verdwenen. Alsof ik aan het zappen was en er maar af en toe iets gebeurde. Even later kwam de lift weer leeg omhoog.

Ik luisterde naar het nieuwe liedje van Heather Nova. Daar word je blijer van als je blij bent en heel chagrijnig van als je chagrijnig bent. Ineens zag ik de liftdeuren op het volgende perron opengaan. Dezelfde drie junks stonden er in, versteend, als een stedelijk theatraal schouwspel op locatie. Een prachtig plaatje, een filmisch beeld, een indrukwekkende foto. De deuren bleven een tijdje open, toen sloten ze zich vanzelf, en bleef de lift verder beneden.